Η αναγκαιότητα της βίας

«Οι διαφορές στην Δημοκρατία δεν λύνονται με την βία αλλά με τον διάλογο»… «Το δίκιο δεν το βρίσκεις με την βία αλλά με την πειθώ»… «Είναι θεμιτό να διεκδικεί κανείς αλλά σε καμμιά περίπτωση δεν πρέπει να παρανομεί»…

Με τέτοια λόγια οι ταγοί μας (πολιτικοί, δημοσιογράφοι, τραπεζίτες, μεγαλοβιομήχανοι κλπ) προσπαθούν να χειραγωγήσουν την λαϊκή αντίδραση κάθε φορά που καταλαβαίνουν πως το ποτάμι της οργής φουσκώνει απειλητικά. Η καραμέλλα τους είναι παλιά αλλά το πιπίλισμά της εξακολουθεί. Άραγε, πόσο δίκιο έχουν όσοι αρνούνται να δεχτούν ότι η βία και η ανυπακοή στην καθεστηκυία νομοθεσία αποτελούν στοιχεία sine qua non της λαϊκής πάλης για πρόοδο;

Μια πρώτη απάντηση βρίσκουμε στους στίχους του Κώστα Βάρναλη: «Την πόρτα αν δεν ανοίγει, τη σπαν, σας είπα. / Τι στέκεστε, τι γέρνετε σκυφτοί; / Λαέ σκλάβε, δειλέ, ανανιώσου, χτύπα! / Και κέρδισε μονάχος το ψωμί». Εξ άλλου, ας αναρωτηθούμε τι εννοεί ο Σικελιανός όταν λέει «ομπρός, βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα». Πώς το βλέπει, άραγε, να γίνεται αυτό το «σήκωμα»; Με ψιλοκουβεντούλα γύρω από ένα τραπέζι;

Τέλος πάντων. Μια χαρά τα λένε οι ποιητές μας, αλλά δεν βλάφτει να ρίξουμε κι ένα βλέμμα στην ιστορία. Για να φανταστούμε, λόγου χάρη, τον Σπάρτακο να οργανώνει την επανάσταση των δούλων δίχως να μεταχειρίζεται βία. Τι θα μπορούσε να κάνει; Κατ’ αρχάς, αν του βάλουμε ως δεδομένο να μη παρανομήσει, ούτε διάλογο δεν θα μπορούσε να κάνει, μιας και η ρωμαϊκή νομοθεσία θεωρούσε τον δούλο ως res (=πράγμα) κι επομένως οι δούλοι δεν μπορούσαν να συνομιλούν με τα αφεντικά τους.

Σφαγή διαδηλωτών στη Λιβύη : Ο στρατός δολοφονεί, σοκαριστικές εικόνες [ενημέρωση+φωτογραφίες+βιντεο]

Εκατοντάδες οι νεκροί – Όργιο φημολογίας για την τύχη του Καντάφι. Μαζικά συλλαλλητήρια και απάντηση με πυρ στο ψαχνό, από δυνάμεις καταστολής και μισθοφόρους.

ΠΡΟΣΟΧΗ! ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΠΟΛΥ ΣΚΛΗΡΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ!

Αιματοχυσία χωρίς τέλος στη Λιβύη καθώς οι νεκροί φτάνουν τους 400 σύμφωνα με τη Διεθνή Ομοσπονδία για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (FIDH). Οι κινητοποιήσεις έχουν πλέον εξαπλωθεί και στην Τρίπολη. Οι διαδηλωτές επιχειρούν να θέσουν κάτω από τον έλεγχό τους πόλεις της Λιβύης, όπως η Βεγγάζη και η Τρίπολη, ωστόσο οι πληροφορίες είναι συγκεχυμένες. Ο Μουαμάρ Καντάφι παραμένει σιωπηλός, ωστόσο, σε τηλεοπτικό διάγγελμά του χθες το βράδυ, ο γιος του Καντάφι, Σάιφ αλ Ισλάμ, προειδοποίησε για εμφύλιο πόλεμο και λουτρό αίματος.

Πληροφορίες αναφέρουν ότι το καθεστώς προσέλαβε μισθοφόρους από την υποσαχάρια Αφρική οι οποίοι πραγματοποιούσαν επιθέσεις εναντίον των διαδηλωτών. Τις τελευταίες ώρες οι πληροφορίες που «βγαίνουν» από τη Λιβύη μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης μιλούν για σφαγή. Η λιβυκή τηλεόραση κάνει λόγο για επιχείρηση των δυνάμεων ασφαλείας «κατά των τρομοκρατών» και επιβαβαιώνουν ότι υπάρχουν νεκροί.

Ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες που αναμεταδίδει το Αλ Τζαζίρα, μιλούν ακόμη και για βομβαρδισμό από αέρος των στασιαστών.

«Το μΠΑτΣΟΚ είναι εδώ και ληστεύει το λαό» : ο ΓΑΠ στο Βερολίνο [video]

Η εκδήλωση γίνεται στο Humboldt Universität του Βερολίνου (21.2.2011).Ομάδα έξι φοιτητριών προσπαθεί ειρηνικά να ανοίξει τρία πανό αλλά δέχεται την βίαιη επίθεση μπράβων και μελών του ΠαΣοΚ. Τα πανό έγραφαν: ”Παπανδρέου: 20 χρόνια στην εξουσία. Αυτός που προκάλεσε την κρίση, τώρα θα μας σώσει απ’ αυτήν”,”Η κρίση ως ευκαιρία (ήταν ο τίτλος της ομιλίας του): μείωση της φορολογίας κερδών από 24 σε 20% και κατάργηση των συμβάσεων”.”Ανεργία νέων: Τυνισία 30% – Ελλάδα 30%. Η εξέγερση έρχεται”.Την ώρα που ο Παπανδρέου καλεί “εκπρόσωπο” των διαμαρτυρόμενων, οι μπράβοι του και τα μέλη του ΠαΣοΚ φράζουν τον διάδρομο και πετάνε τους νέους έξω από την αίθουσα.”

Η ένταση ξεκινάει στο 4ο λεπτό του βίντεο!

Οι πολιτικοί δεν μπορούν να έρθουν σε επαφή με τον κόσμο χωρίς αυτός να αντιδρά. Όσο και να επικαλούνται ότι προσπαθούν να σώσουν τη χώρα δεν πείθουν… Όσο και να προσποιούνται ότι επιθυμούν διάλογο και να ακουστούν και οι αντίθετες με αυτούς απόψεις, οι πράξεις τους με την αυξανόμενη ένταση της καταστολής σ’ όσους αντιδρούν στα σχέδιά τους άλλα μαρτυρούν.

Πηγή και σχόλιο από Ηχείο

«Το αντίθετο του μηδενισμού είναι η δημιουργικότητα»

Τον Ιανουάριο που μας πέρασε ξέσπασε «σάλος» στον λογοτεχνικό κόσμο της Βρετανίας όταν ο συγγραφέας Ian McEwan δήλωσε ότι αποδέχεται το βραβείο “Ιερουσαλήμ” το οποίο απονέμεται –λίγο ειρωνικά, είναι αλήθεια- σε συγγραφείς για την “εξερεύνηση της ατομικής ελευθερίας στην κοινωνία” και προτίθεται να παραβρεθεί στην έκθεση βιβλίου της πόλης για να το παραλάβει.

Συνάδελφοί του τον κατηγόρησαν για την αποδοχή ενός βραβείου «κυνικού και διαφθαρμένου» και δημοσίευσαν επιστολή στη Guardian υπογεγραμμένη από μια ομάδα αποκαλούμενη “Βρετανοί Συγγραφείς Υποστηρικτές της Παλαιστίνης” στην οποία τον προέτρεπαν να μποϋκοτάρει το βραβείο καθώς είναι «ένα σκληρό αστείο και ένα εργαλείο προπαγάνδας για το Ισραηλινό κράτος.»

Ο McEwan απάντησε με επιστολή στην ίδια εφημερίδα αναφέροντας: «Εσείς κι εγώ διαφωνούμε στο τι πρέπει να κάνει κάποιος. Εγώ υποστηρίζω ότι πρέπει να το ανακαλύψω μόνος μου, είμαι υπέρ του διαλόγου και της ανεύρεσης τρόπων με τους οποίος η λογοτεχνία μπορεί να ξεπεράσει τους πολιτικούς διαχωρισμούς. Υπάρχουν τρόποι με τους οποίους η τέχνη μπορεί να φτάσει μακρύτερα από την πολιτική και για μένα το έμβλημα αυτής της άποψης είναι η Daniel Barenboim’s West-Eastern Divan Orchestra (μια ομάδα μουσικών από όλη τη Μέση Ανατολή), μια αχτίδα φωτός σε ένα σκοτεινό τοπίο, η οποία δυσφημείται τόσο από την Ισραηλινή θρησκευτική δεξιά, όσο και από τη Χαμάς. Αν η Ομάδα σας είναι εναντίον αυτής της συγκεκριμένης πρωτοβουλίας τότε σίγουρα δεν έχουμε να πούμε τίποτα άλλο.»

Ο φόνος που έγινε τραγούδι…

Οι Δευτέρες είναι πάντα οι πιο δύσκολες μέρες της εβδομάδας. Κάποιες φορές σε οδηγούν σε…φόνο και κάποιες άλλες σε εμπνέουν να γράψεις ένα από τα καλύτερα τραγούδια του ’70. Μια τέτοια τραγική πράξη ενός φόνου ενέπνευσε τον Μπομπ Γκέλντοφ των Boomtown Rats να γράψει το κλασικό πια «I don’t likeMondays»…

Το πρωινό της Δευτέρας 29 Ιανουαρίου 1979 στο Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνιας ήταν ένα ακόμα βαρετό πρωινό για την 16χρονη Μπρέντα Ανν Σπένσερ. Γι’ αυτό αποφάσισε να πάρει ένα όπλο και να αρχίσει να πυροβολεί! Η Σπένσερ από το παράθυρο του δωματίου της πυροβολούσε στοχεύοντας στο προαύλιο του απέναντι σχολείου το οποίο ήταν γεμάτο με παιδιά. Μέσα στον παροξυσμό της κατάφερε να σκοτώσει δύο άτομα και να τραυματίσει 8 παιδιά και έναν αστυνομικό. Όταν μετά από πολλή ώρα κατάφεραν να τη συλλάβουν η δικαιολογία που έδωσε για την πράξη της ήταν ότι απλώς «Δε μου αρέσουν οι Δευτέρες. Αυτό ζωντάνεψε τη μέρα»!

Το όπλο, συγκεκριμένα μια καραμπίνα, ήταν δώρο στην Μπρέντα από τον πατέρα της για τα Χριστούγεννα. Όταν οι αστυνομικοί ρώτησαν γιατί σημάδεψε τα συγκεκριμένα άτομα απάντησε ότι τις άρεσαν τα κόκκινα και τα μπλε σακάκια, ενώ ξεκαθάρισε ότι, πέρα απ’ το ότι δεν της άρεσαν οι Δευτέρες, «δεν είχα κανένα λόγο για όλα αυτά. Αλλά είχε πολύ πλάκα. Ήταν σα να σημάδευα πάπιες στο πάρκο. Και τα παιδιά έμοιαζαν με κοπάδι αγελάδων που δεν κουνιέται. Ήταν πραγματικά εύκολος στόχος», είπε σοκάροντας τους πάντες. Η Μπρέντα ποτέ δεν έδειξε μεταμέλεια.

Την ίδια ώρα στην πολιτεία της Τζόρτζια, ο Μπομπ Γκέλντοφ των Boomtown Rats έδινε συνέντευξη στον ραδιοφωνικό σταθμό του Πανεπιστημίου, ώσπου στο τέλεξ έφτασε η τραγική είδηση. Η δικαιολογία της Μπρέντα ότι δεν της αρέσουν οι Δευτέρες έδωσε αμέσως στον Γκέλντοφ την ιδέα για ένα τραγούδι. Ο ίδιος θυμάται:

Ντιέγκο Γκαρσία – Το νησί φάντασμα [ιστορική αναδρομή+φωτογραφίες+ντοκυμαντέρ]

Λίγοι θα μπορούσαν να σας κατηγορήσουν για άγνοια αν ποτέ δεν έχετε ακούσει για το Ντιέγκο Γκαρσία. Μία από τις πιο σκοτεινές περιοχές του πλανήτη.

Ο στρατός των ΗΠΑ έχει χαρακτηρίσει  αυτό το 17 τετραγωνικών μιλίων γης από κοράλλια και άμμο στη μέση του Ινδικού Ωκεανού ως ένα από τα πιο πολύτιμα κομμάτια ακίνητης περιουσίας στη Γη.

Ένα βρετανικό έδαφος LEASING στις Ηνωμένες Πολιτείες

Οι Πορτογάλοι εξερεύνησαν το Ντιέγκο Γκαρσία (όνομα πορτογάλου πλοηγού) το 1500. Μεταξύ 1814 και 1965 ήταν μια περιοχή του Μαυρίκιου . Στη συνέχεια αποτέλεσε τμήμα του Αρχιπελάγους Τσάγκος, που ανήκε στο νεοσύστατο Βρετανικό Έδαφος Ινδικού Ωκεανού . Το 1970, το νησί ήταν μισθωμένο προς τις Ηνωμένες Πολιτείες, και αναπτύχθηκε ως κοινή στρατιωτική βάση, Ηνωμένου Βασιλείου και ΗΠΑ, για τον ανεφοδιασμό σε καύσιμα αλλά και σαν σταθμός υποστήριξης της αεροπορίας και του ναυτικού των δυο σύμμαχων, κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου.

Στρατηγική Αεροπορική Βάση

Το Ντιέγκο Γκαρσία αποδείχθηκε ότι είναι εξαιρετικά σημαντικό, ως βάση ανεφοδιασμού κατά τη διάρκεια του 1991 στον Περσικό Πόλεμο του Κόλπου , όσο και κατά την Επιχείρηση Desert Fox , που θα χρησίμευε ως βάση για -52 βομβαρδιστικά Β , τα οποία στις 17 Δεκέμβρη του 1998, ξεκίνησαν απο εκει με 100 βλήματα cruise με στόχο το Ιράκ. Αρχής γενομένης από την 7 Οκτώβρη του 2001, οι Ηνωμένες Πολιτείες χρησιμοποιούν ξανά το Ντιέγκο Γκαρσία όταν ξεκίνουν επιθέσεις με B-2 και Β-52 βομβαρδιστικά  εναντίον του Αφγανιστάν . Ενω στη σημερινή βρετανική και αμερικανική ηγεσία στον πόλεμο κατά του Ιράκ, το Ντιέγκο Γκαρσία για μία ακόμη φορά έπαιξε κρίσιμο στρατηγικό ρόλο.