Βαρκελώνη, όσα δε μας έδειξαν τα κανάλια… [videos]

Πηγή : Σελίδα της Ιωάννας 1 και 2

TV: επιθετική αποχαύνωση

 (…) Παράθυρο στον κόσμο θα μπορούσε να είναι η τηλεόραση, στον ελληνικό μικρόκοσμο μένει παγιδευμένη. Ακόμα χειρότερα: επιμένει να είναι παράθυρο μόνο στον εαυτό της. Με κοσμικές εγωπαθείς νοικοκυρές και σκηνοθετημένες κατινιές. Νευρωτικά σμιλεμένα κορμιά με σκληρά πρόσωπα που επένδυσαν στην εμφάνισή τους και στον τρόπο να εξουσιάζουν με αυτή. Κιτς γάμοι με γαμπρούς και νύφες σε υστερία, μάνες και πεθερές που εκτίθενται και εκθέτουν μέχρι υπερβολής και κακόγουστες πλάκες με στόχο το κέρδος και την αισθητική γαλαρίας.

Σπίτια γυψοσανίδας των τριών ημερών που αντικαθιστούν τρώγλες και χαμένα όνειρα, με ανθρώπους, οι οποίοι έμαθαν να υποδύονται και να κλαίνε λυτρωτικά ακόμη κι όταν τους φτιάχνουν τον κήπο που θα μπορούσαν και οι ίδιοι να ξεχορταριάσουν. Ένας ψεύτικος κόσμος είναι η τηλεόραση από το πρωί ώς το βράδυ και αλίμονο σε εκείνους που δεν ενημερώνονται με άλλους τρόπους ή δεν κυκλοφορούν να δουν την πραγματική ζωή.

Το κείμενο από: anergoidimosiografoi.blogspot.com.

Πηγή : Αξιοπρέπεια και αντοχή

Χρυσαυγίτες με γραβάτα

Απόσπασμα από την Αφορμή

Υπάρχει σε αυτή την ιστορία ένα ερώτημα:

Πως οι χρυσοκάνθαροι υπηρέτες της εξουσίας και των αφεντικών που υποδύονται τους «δημοσιογράφους» τα έβαλαν με έναν υπουργό (Παπουτσή), και μάλιστα υπουργό της νεοφιλελεύθερης συμμορίας του ΠΑΣΟΚ;

Αρκεί ως εξήγηση η δειλία, ο φόβος τους και η ανάγκη προστασίας από την αστυνομία που τους κάνει να «τα βάζουν» με έναν υπουργό;

Νομίζω ότι η εξήγηση είναι βαθύτερη.

Από τη δεκαετία του 1980 και την επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού τα ιδιωτικά αφεντικά ισχυροποιούν διαρκώς τη θέση τους έναντι της κρατικής πολιτικής γραφειοκρατίας. Η ιδιωτικοποίηση του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης τους έδωσε ένα γιγάντιο προπαγανδιστικό μηχανισμό, που τον στελέχωσαν με υπηρέτες-προπαγανδιστές όπως Καψής, Στραβελάκης, Τρέμη, Πρετεντέρης και ΣΙΑ. Δημιουργήθηκε ένας ολόκληρος μηχανισμός διαπλοκής με την κρατική εξουσία -στην Ελλάδα κεντρικό ρόλο έπαιξε η μοιρασιά της πίτας στα δημόσια έργα. Παρά τις επιμέρους κόντρες με κάποιες αποφάσεις κυβερνήσεων (που, συνήθως, έθιγαν συμφέροντα ενός αφεντικού κάποιου μέσου), η συνεργασία με την όποια κυβέρνηση ήταν κατά κανόνα αδιατάραχτη: το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δυο το πρόσωπο.

Αν είσαι γονιός…

Σταμάτα τις απαγορεύσεις και δωσ’ του απλά τις σωστές πληροφορίες. Σταμάτα τις διδαχές για τις αξίες και δωσ’ του τα κίνητρα να τις ανακαλύψει και να τις αναγνωρίσει το ίδιο.Σταμάτα να ηθικολογείς και άκου γιατί και ποιόν βρίζει.

Σταμάτα να ρωτάς «πώς πέρασε» και ρώτα «πως θα ήθελε» να περνά. Σταμάτα να ασχολείσαι με αυτό «που θα έπρεπε να το απασχολεί» και μάθε τι το απασχολεί πραγματικά.

Το παιδί δεν είναι ουδέτερο. Είναι άγρια υποκειμενικό.
Το παιδί δεν αντιδρά επειδή είναι έφηβος.
Εσύ είσαι γέρος γιατί είσαι υποταγμένος.

Σταμάτα να του μιλάς για δουλειά και λεφτά.
Σταμάτα να του μιλάς για τη σκληρή κοινωνία.
Άφησέ το να παλεύει για τον δικό του κόσμο
κι όχι να μπει σ’ αυτόν που έφτιαξες εσύ.

Σταμάτα να το αντιμετωπίζεις σαν «παιδί»
όταν για πρώτη φορά ερωτευτεί και
τσακωθεί με τον καλύτερό του φίλο.

Άφησέ το να οργισθεί για να μάθει να αισθάνεται.
Άφησέ το να κλάψει για να μάθει να πονάει.
Άφησέ το να αντέχει για να μάθει να προχωράει.

Σταμάτα να είσαι κηδεμόνας.
Σταμάτα να θες να γίνεις φίλος του.
Μείνε μαζί του για να κρίνεις τα σωστά και
να το στηρίζεις στα λάθη του χωρίς να τα δικαιολογείς.

Το παιδί πρέπει να ΖΕΙ.
Εσύ πρέπει απλά να είσαι ΕΚΕΙ.

Από : Αξιοπρέπεια και αντοχή

Communismos Festival – Συνέδριο

Communismos Festival–Συνέδριο

για την έξοδο από τον καπιταλισμό

στη κατάληψη Φάμπρικα Υφανέτ – Θεσσαλονίκη 27-29 Μαϊου 2011

στο σημερινό περιβάλλον της κρίσης παίρνουμε θέσεις μάχης

Η κρίση είναι η προβολή των ταξικών σχέσεων και συγκρούσεων.

Η κρίση συγκροτεί το έδαφος που εντείνεται η εκμετάλλευση, η προσταγή, η βιοεξουσία. Συγκροτεί το έδαφος που η εργασιακή και υπαρξιακή επισφάλεια αποκτά όλο και πιο ηγεμονική μορφή. Η κρίση είναι η διαδικασία που εντείνεται η μονιμότητα της πρωταρχικής συσσώρευσης του κεφαλαίου, μέσω των περιφράξεων και της κλοπής των κοινωνικών κατακτήσεων. Η κρίση αποτυπώνεται μεταξύ άλλων στο κυνηγητό των μεταναστών, στις απολύσεις, στην έμφυλη καταπίεση και στην εθνική ενότητα.

Ταυτόχρονα η κρίση είναι το έδαφος των απεργιών, των πορειών, των απαλλοτριώσεων, των αυτομειώσεων, του σαμποτάζ στη παραγωγή και κατανάλωση. Η κρίση είναι η άρνηση της υποτίμησης στην εργασία, η κυκλοφορία των αγώνων, είναι οι πέτρες στους μπάτσους, είναι η αλληλεγγύη των διαδηλωτών, είναι τα γιαούρτια στους εργατοπατέρες, είναι το μίσος για τα αφεντικά. Η κρίση είναι ο τόπος που δοκιμάζονται και αναμετριούνται τα όρια και οι δυνατότητες των κινημάτων του ανταγωνισμού. Για αυτό εμείς λέμε ότι :

Η κρίση είναι κρίση πειθάρχησης και κοινωνικής ανυποταξίας. Είναι η αδυναμία του κεφαλαίου ως κοινωνική σχέση, ως εμπόρευμα να βρει νέα πεδία επέκτασης υλικά και άυλα. Είναι η αποτυχία των αφεντικών να καθυποτάξουν και να ελέγξουν στο σύνολό τους την κοινωνική αναπαραγωγή, τις ορατές και αόρατες αρνήσεις. Επομένως για την δική τους έξοδο από την κρίση εξαπολύουν τη συνολική τους επίθεση στο μισθό, στην ασφάλιση, στις μεταφορές, στην εκπαίδευση, στην υγεία, στην στέγαση, στα τρόφιμα, στην ενέργεια, στο περιβάλλον.

Εφτά κανόνες για να συμβάλουμε στη διάδοση των ρατσιστικών ιδεών

Το νομοσχέδιο του υπουργού Εσωτερικών της Γαλλίας, Ζαν-Λουί Ντεμπρέ, σχετικά με την είσοδο και την παραμονή των ξένων και των αιτούντων άσυλο, που κατατέθηκε το χειμώνα και ψηφίστηκε τον Απρίλιο του 1997, περιελάμβανε ένα σύνολο διατάξεων για τις άδειες παραμονής, την παράδοση του διαβατηρίου κατά τη διάρκεια των ελέγχων εξακρίβωσης στοιχείων, τις διαδικασίες απέλασης, τον έλεγχο των αδειών εργασίας στους χώρους απασχόλησης κλπ. Ανάμεσα στα νέα μέτρα, ήταν ο διπλασιασμός του χρόνου κράτησης των ξένων χωρίς χαρτιά και η υποχρέωση των ιδιοκτητών ενός ακινήτου να δηλώνουν την άφιξη ή την αναχώρηση οποιουδήποτε ξένου — ένα άρθρο που οδήγησε μια συλλογικότητα 59 κινηματογραφιστών, καθώς και άλλες ομάδες, να καλέσουν σε ανυπακοή. Ο νόμος γέννησε ένα αξιοσημείωτο κίνημα διαμαρτυρίας που διήρκεσε πολλούς μήνες. Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Le Monde στις 21.3.1997 (βλ. και J. Ranciere, Moments Politiques, Interventions 1977-2009, La Fabrique, 2009).

του Ζακ Ρανσιέρ

μετάφραση: Μιχάλης Μάτσας

Αναδημοσίευση από τα Ενθέματα

Η διάδοση των ρατσιστικών ιδεών στη Γαλλία φαίνεται πως αποτελεί σήμερα εθνική προτεραιότητα. Οι ρατσιστές κάνουν ό,τι μπορούν, αν και αυτό είναι αναμενόμενο. Ωστόσο, όσο και αν πασχίζουν οι προπαγανδιστές μιας ιδέας, έχουν κάποια όρια, ιδίως σε μια εποχή που δυσπιστούμε για τις ιδέες. Για να ξεπεραστούν λοιπόν τα όρια, απαιτείται συχνά η συνδρομή των αντιπάλων. Αυτό είναι και το αξιοσημείωτο της γαλλικής περίπτωσης: πολιτικοί, δημοσιογράφοι και κάθε λογής ειδικοί έχουν βρει τα τελευταία χρόνια αποτελεσματικότατους τρόπους να θέσουν τον αντιρατσισμό τους στην υπηρεσία της διασποράς των ρατσιστικών ιδεών. Όλοι οι κανόνες που διατυπώνονται εδώ έχουν χρησιμοποιηθεί ήδη, αλλά συχνά με τρόπο εμπειρικό και άναρχο, χωρίς ξεκάθαρη συνείδηση της εμβέλειάς τους. Προβάλλει λοιπόν απαραίτητο να τους παρουσιάσουμε στους δυνητικούς χρήστες ρητά και συστηματικά, για να διασφαλιστεί η μέγιστη αποτελεσματικότητά τους.

Κανόνας 1ος. Καταγράψτε καθημερινά τις ρατσιστικές απόψεις και δώστε τους όσο το δυνατόν μεγαλύτερη δημοσιότητα. Σχολιάστε αφειδώς, ερευνήστε άοκνα τις μεγαλοστομίες του κόσμου αυτού και των ανθρώπων του δρόμου. Ας υποθέσουμε ότι ένας ρατσιστής ηγέτης, απευθυνόμενος στο ποίμνιό του, αφήσει να του ξεφύγει η άποψη ότι πολλοί τραγουδιστές μας είναι σκουρόχρωμοι και ότι πολλά ονόματα της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου έχουν ξενική προέλευση. Θα μπορούσατε να θεωρήσετε ότι αυτή η πληροφορία δεν αποτελεί είδηση και ότι είναι εντελώς τετριμμένο, εκ του περισσού, ένας ρατσιστής να εκστομίζει ρατσιστικές απόψεις μπροστά σε ομοϊδεάτες του. Το αποτέλεσμα όμως μιας τέτοιας στάσης θα ήταν διπλά δυσάρεστο: αφενός θα παραλείπατε να εκδηλώσετε τη διαρκή επαγρύπνησή σας ενάντια στη διάδοση των ρατσιστικών ιδεών και αφετέρου οι ιδέες αυτές θα έχαναν την ευκαιρία να διαδοθούν. Ενώ η ουσία του ζητήματος είναι να μιλάμε γι’ αυτές διαρκώς, να ορίζουν μονίμως το πλαίσιο όσων βλέπουμε και όσων ακούμε. Μια ιδεολογία αποτελείται πρώτα απ’ όλα από αισθητές και οφθαλμοφανείς διαπιστώσεις και όχι από θέσεις. Δεν είναι ανάγκη να εγκρίνουμε τις ιδέες των ρατσιστών. Αρκεί να βλέπουμε αδιάκοπα αυτό που θέλουν να μας δείξουν, να μιλάμε αδιάκοπα γι’ αυτό που θέλουν να μας πουν και, απορρίπτοντας τις «ιδέες» τους, να δεχόμαστε το δεδομένο που μας επιβάλλουν.

Είναι όλοι οι Έλληνες… το ίδιο;

Από : Αξιοπρέπεια και Αντοχή

…Με αφορμή τη δολοφονία ενός Έλληνα από «ξένους» και ενός «ξένου» από Έλληνες…

Πώς ακριβώς ορίζεται ο «ξένος»; Ξένος ως προς την εθνικότητα ή την ανθρώπινη φύση; Ο «λαθραίος»; Λαθραίος ως προς την εκάστοτε κρατική νομοθεσία ή την ανάγκη για επιβίωση; Μα κι ο «Έλληνας»; Πώς ακριβώς ορίζεται ο «Έλληνας»;

Εφόσον «όλοι οι μετανάστες είναι το ίδιο», άρα και «όλοι οι Έλληνες είναι το ίδιο»; Μα υπάρχουν Έλληνες εξαθλιωμένοι, κλέφτες, πρεζέμποροι, βιαστές, νταβατζήδες, δολοφόνοι; Άραγε όλοι οι Έλληνες είναι αθώοι; Άραγε όλοι είναι ένοχοι;…

Και κάτι ακόμα: Όταν «ζεις παράνομα» σε μια χώρα, πώς ακριβώς αξιολογείται ο θάνατός σου; Ως νόμιμος ή ως παράνομος;

Και με βάση όλα τα παραπάνω, ποιός είναι ο ξένος, ποιός ο παράνομος και ποιός ο Έλληνας σε όσα ακολουθούν;…

«Ξαφνικά ο θάνατος ενός ανθρώπου από άγνωστους με σκοπό τη ληστεία, μετατράπηκε στο θάνατο ενός ολόκληρου «έθνους», από τους λαθρομετανάστες που δρουν ανεξέλεγκτα. Το καλύτερο σενάριο για τους φωσκολικούς φασίστες και κατοίκους νοσταλγούς μιας καθαρότητας ελληνικής, που την έχουν χάσει εδώ και τουλάχιστον μισή χιλιετία (αν υπήρχε ποτέ δηλαδή), για να οργανώσουν φιέστες με τρόπαιο οποιονδήποτε μετανάστη βρεθεί στο διάβα τους.

Μαρτυρία του διαδηλωτή που υπέστη μία από τις επιθέσεις των ΜΑΤ στη γενική απεργία της 11ης Μάη

Αναδημοσίευση από contrainfo

«Συστήνομαι στα γρήγορα. Είμαι 25 χρονών, Γάλλος και βρίσκομαι στην Ελλάδα σε ταξίδι, για κάποιους μήνες.

Στις 11 Μάη πήγα στη διαδήλωση με τη φίλη μου για να δείξω τη στήριξή μου στους Έλληνες συντρόφους. Εκεί βρήκα και Ισπανούς φίλους. Δεν ήμουν προετοιμασμένος, δεν είχα ούτε μάσκες ούτε Maalox. Ήμουν μέσα στη διαδήλωση όταν τα πρώτα δακρυγόνα ρίχτηκαν στο σώμα της πορείας. Ακολούθησαν κινήσεις πανικού· τυφλωμένος και με αίσθημα ναυτίας, βρέθηκα μπροστά σε μια γραμμή των ΜΑΤ. Ένας από αυτούς με χτύπησε βίαια στο πόδι, γεγονός που μ’ έκανε να σκοντάψω. Προσπάθησα να σηκωθώ όταν αντιλήφθηκα πολλούς αστυνομικούς να τρέχουν προς το μέρος  μου. Αυτοί με χτύπησαν βίαια στο κεφάλι, στην πλάτη και στα πλευρά, επανειλημμένα, με γκλομπ και με κλοτσιές. Ο πόνος και η έκπληξη μ’ έκαναν να φωνάξω. Είχα την εντύπωση ότι η βροχή από χτυπήματα δε θα τελείωνε ποτέ, είχα πανικοβληθεί· φοβόμουν ότι θα με σκοτώσουν. Όταν αυτοί έφυγαν, έμεινα καταγής για κάποια λεπτά, σε κατάσταση σοκ. Ύστερα παρέμεινα κάτω και βρέθηκα πρόσωπο με πρόσωπο μ’ έναν άλλον αστυνομικό, που μου έριξε μια κλοτσιά κι έφυγε.

11 Μαΐου 2011: Στη «Δημοκρατία» που ματώνει…

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΚΑΙ ΑΝΤΟΧΗ

Κάπως έτσι φτάσαμε στην «προθανάτια κατάσταση« διαδηλωτή ( μαρτυρίες εδώ )
έπειτα από τυφλή(;) επιδρομή λυσαλέων «Προστατών του Πολίτη» εναντίον του πλήθους.
Ακολούθησαν μερικές δεκάδες πολιτών σε νοσοκομεία για πρώτες βοήθειες ή νοσηλεία,
και οι παρακάτω εικόνες να θέτουν για ακόμη μια φορά το ίδιο ερώτημα:

Στα πόσα λίτρα χυμένου αίματος εκπνέει η «Δημοκρατία» τους;…

Ακολουθεί απόσμασμα από το κείμενο  ««Δημοκρατική» βία. Εσύ τί θα κάνεις;»:

«Πολλοί από εσάς θα θεωρείτε ότι είστε δημοκράτες και ότι ζείτε σε δημοκρατία.

Μ’ όλα τα στραβά της, λέτε, η Ελλάδα δεν είναι δα και δικτατορία. Λοιπόν, κάνετε λάθος.

Δημοκράτες μπορεί να είστε κατά το ότι πιστεύετε σ’ αυτό το ιδανικό ή το ονειρεύεστε. Αλλά τούτο δεν είναι δημοκρατία και όσοι πασχίζουν να σας πείσουν ότι συμβάντα σαν το χθεσινό δεν είναι παρά ατυχή, μεμονωμένα περιστατικά που οφείλονται σε «ανεπάρκειες» (εκπαίδευσης, οργάνωσης κτλ) σας λένε ψέματα. Το ξέρω πως είναι δύσκολο να πιστέψετε ότι εξαπατάστε τόσο καθολικά, τόσο βάρβαρα. Αλλά αυτό συμβαίνει. Η ελληνική αστυνομία είναι φορέας απίστευτης βαρβαρότητας, αναίτιας αλλά απολύτως στην υπηρεσία μιας κατ’ όνομα δημοκρατίας που έχει εκτραπεί. Έχει εκτραπεί διότι με τη βία προσπαθεί να σας τρομοκρατήσει ώστε να είστε ανίσχυροι μπροστά σε μια πολιτική που δεν επιλέξατε, που δεν τη θέλετε και που ευνοεί ελάχιστους.

Για κανέναν λόγο μην αφήνετε να σας πουν ότι η αστυνομία «απαντάει» στη βία των διαδηλωτών ή ότι, εν πάση περιπτώσει, ατυχής μεν ο τραυματισμός αλλά βία υπάρχει και από τη μία πλευρά και από την άλλη. Μην πιστεύετε καν τις καταδίκες προς «κάθε βία», διότι οι «ίσες αποστάσεις» ευνοούν πάντοτε τον ισχυρό. Όταν πάνοπλοι επιτίθενται απρόκλητα σε άοπλους, το να μιλήσουμε για «καταδίκη της βίας» γενικώς είναι βαθιά ανήθικο»…

«Δέσε κόκκινο πανί«…

Hate this fucking freedom of speech..

Διαβάζω τις τελευταίες 3-4 μέρες σειρά άρθρων που κοκκινίζουν, οργίζονται, φρικάρουν, δεν αντέχουν το ότι μία πορνοστάρ μίλησε σε εκδήλωση
που διοργάνωσε η πολιτιστική ομάδα Ν.Υ.Χ.Τ.Α. του Πανεπιστημίου Μακεδονίας κατά τη διάρκεια του 3ήμερου Φεστιβάλ της  με τίτλο Love this Fucking Fest. Το δε προβληματικό αντικείμενο της εκδήλωσης; «Διερευνώντας τα όρια του σεξ και των σχέσεων». Μια εκδήλωση που σα στόχο έιχε να αναδείξει τον κοινωνικό ρατσισμό απέναντι στη διαφορετικότητα, και την απαίτηση, κυρίως από τους νέους, του δικαιώματος στον σεξουαλικό αυτοπροσδιορισμό ενημερώνοντας επιπλέον το κοινό της για ζητήματα ασφάλειας και υγείας στο σεξ. Πέρα από τις επιμέρους ενστάσεις που μπορεί να έχει κάποιος/α, πέρα από τη γνώμη του/της για το πορνό -και ειλικρινά η δική μου δεν είναι η καλύτερη ειδικά όσον αφορά τη βιομηχανία πορνό- η θύελλα ηθικολογίας και περιορισμού της έκφρασης που ξεκίνησε 15 μέρες μετά την εκδήλωση είναι εξοργιστική.

Το γεγονός ότι τη συζήτηση στα κυρίαρχα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης «άνοιξε» το Πρώτο Θέμα (!!!) πέρα από το γέλιο που προκαλεί, φέρνει για πολλοστή φορά στην επιφάνει την αβάσταχτη υποκρισία του νεο-συντηρητικού lifestyle φαλλοκρατικού και αηδιαστικού μορφώματος που και καλά κόπτεται για την αναβάθμιση του ελληνικού πανεπιστημίου αλλά αρρωσταίνει και μόνο στην δυνατότητα της οποιασδήποτε να εκφράσει την άποψη της στο χώρο του.

Την αντίληψή του περί ελευθερίας της έκφρασης ήρθε να προσθέσει και ο Πρύτανης του πανεπιστημίου -και τον ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό- δηλώνοντας: «Αν ήταν στο χέρι μου δεν θα επέτρεπα ποτέ να μπει και να μιλήσει στους φοιτητές. Πραγματικά ξαφνιάστηκα όταν έμαθα το αντικείμενο της ομιλίας αλλά και για την παρουσία της. Κάλεσα τα παιδιά αυτά, που είναι μέλη της καλλιτεχνικής αυτής οργάνωσης, και μου μίλησαν για την ελευθερία λόγου και ότι δεν μπορούμε να τους λογοκρίνουμε». Με λίγα λόγια, δυστυχώς υπάρχει το άσυλο και το κεκτημένο της ελευθερίας της έκφρασης στο Πανεπιστήμιο αλλιώς ΕΓΩ θα το απαγόρευα. Λαμπρά! Τα παιδιά μου είπαν αυτές τις μπαρούφες και αναγκάστικα να μην κάνω κάτι. Λαμπρότερα!