Ποια «Ελλάδα» νίκησε το ‘49 στον Γράμμο και στο Βίτσι;

Γράφει ο Νίκος Μόττας για το Ατεχνώς

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, ενώσεις απόστρατων αξιωματικών, ακροδεξιές-εθνικιστικές οργανώσεις και γκρουπούσκουλα, φασιστοειδή και φιλοβασιλικά απομεινάρια, συγκεντρώνονται στο Γράμμο και στο Βίτσι για να γιορτάσουν τη «νίκη του εθνικού στρατού κατά των κομμουνιστοσυμμοριτών» τον Αύγουστο του 1949.

Πρόκειται για εκείνες τις «εκδηλώσεις» όπου «ευυπόληπτοι» κεντροδεξιοί και πατενταρισμένοι ναζί, φιλελεύθεροι και φασίστες, από τη Νέα Δημοκρατία μέχρι τη ναζιστική Χρυσή Αυγή, γίνονται «ένα» απέναντι στον κοινό εχθρό: τους κομμουνιστές!

Μάλιστα, σε πρόσφατο άρθρο του στα «ΝΕΑ» («Γιορτές», 27 Αυγ. 2020), ο γνωστός και μη εξαιρετέος Γ. Πρετεντέρης μας ενημερώνει πως «στον Εμφύλιο δεν νίκησαν οι ακροδεξιοί» αλλά «όλη η Ελλάδα πλην κομμουνιστών»! Διότι, όπως γράφει ο Πρετεντέρης, «στο ίδιο στρατόπεδο βρέθηκαν ο βασιλιάς κι ο Παπάγος, ο Πλαστήρας κι ο Σοφοκλής Βενιζέλος, ο Παπανδρέου κι ο Κανελλόπουλος, ο Καρτάλης κι ο Ζέρβας».

Λες και όλοι αυτοί δεν αποτελούσαν το πολιτικό προσωπικό συνολικά της αστικής τάξης που, παρά τις επί μέρους διαφορές τους, αγωνίζονταν για τη διατήρηση της εξουσίας του κεφαλαίου. Διότι η ένοπλη σύγκρουση που ονομάζεται «εμφύλιος» και είχε ξεκινήσει ήδη από την περίοδο της Κατοχής, ήταν η κορύφωση της ταξικής πάλης, είχε ταξικά χαρακτηριστικά, είτε αρέσει είτε δεν αρέσει στους ιστοριογράφους και δημοσιολόγους της αστικής τάξης.

Ποιος νίκησε, λοιπόν, στον Εμφύλιο; Ποιους τιμάει στις αντικομμουνιστικές συνάξεις στο Γράμμο και το Βίτσι ο εσμός της ακροδεξιάς-φασιστικής σαπίλας, από κοινού με στελέχη του κυβερνώντος κόμματος της ΝΔ;

Το 1949 στο Γράμμο ηττήθηκε ο ηρωϊκός Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας (ΔΣΕ) που αποτέλεσε τέκνο της ανάγκης σε συνθήκες ραγδαίας όξυνσης της ταξικής πάλης. Ηττήθηκε όμως ταυτόχρονα και η εργατική τάξη της χώρας, ο ίδιος ο ελληνικός λαός. Ποιοι νίκησαν;

Νίκησε η ντόπια αστική τάξη, οι έλληνες τραπεζίτες, μεγαλέμποροι και εφοπλιστές, αυτοί που ο – απεσταλμένος του Τρούμαν – Πωλ Πόρτερ είχε αποκαλέσει  στην περίφημη έκθεση του ως «αόρατη εξουσία της Ελλάδας».

Νίκησαν οι ιμπεριαλιστές, ο αρχισφαγέας Τρούμαν, ο εγκληματίας πολέμου Βαν Φλιτ («Στρατηγέ μου, ιδού ο στρατός σας») και οι βόμβες ναπάλμ που κατέκαψαν τις βουνοκορφές του Γράμμου.

Νίκησε το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης που, κατά τη διάρκεια της τριπλής φασιστικής Κατοχής, έκανε… «αντίσταση» από τη Ρώμη και το Κάϊρο. Νίκησαν αυτοί που αιματοκύλησαν το λαό της Αθήνας και του Πειραιά στα Δεκεμβριανά το 1944.

Νίκησαν αυτοί που μετά τη Βάρκιζα εξαπέλυσαν όργιο τρομοκρατίας και ανελέητων διωγμών κατά εκατοντάδων χιλιάδων αγωνιστών της ΕΑΜικής Αντίστασης. Οι ίδιοι που, μετά τη λήξη του Εμφυλίου, εγκαθίδρυσαν το κράτος των ανηλεών διώξεων, των εκτελέσεων, των εξοριών, των φυλακίσεων, των βασανιστηρίων, των πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων, κ.α.

Νίκησαν οι δολοφόνοι του Μπελογιάννη, του Πλουμπίδη, του Λαμπράκη, του Πέτρουλα, του Τσαρούχα, κ.α. Οι δοσίλογοι και οι ταγματασφαλίτες της Κατοχής που βρήκαν «θαλπωρή» στους μηχανισμούς του μετεμφυλιακού αστικού κράτους.

Πέρασαν έκτοτε πάνω από 70 χρόνια. Η αστική εξουσία και τα επιτελεία της, μέσω της αστικής και οπορτουνιστικής ιστοριογραφίας, δεν σταμάτησε ούτε στιγμή την προσπάθεια συκοφάντησης του αγώνα του ΔΣΕ, του ΚΚΕ, των μαχητών και μαχητριών που έδωσαν τη ζωή τους για μια Ελλάδα λεύτερη από τα δεσμά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Γιατί, λοιπόν, 70 χρόνια μετά συνεχίζεται η ιδεολογικοπολιτική επίθεση των αστικών επιτελείων απέναντι στον «συμμοριτοπόλεμο» του ΔΣΕ; Τι φοβούνται;

Η απάντηση είναι ξεκάθαρη: Το κάνουν αυτό διότι ξέρουν – κι’ ας καμώνονται για το αντίθετο – πως η νίκη τους απέναντι στο ΔΣΕ το 1949 ήταν προσωρινή. Γνωρίζουν καλά ότι, παρά τις αντεπαναστατικές ανατροπές και τα πισωγυρίσματα της ιστορίας, η αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας είναι ανειρήνευτη και πως η πάλη για τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό δεν είναι «τελειωμένη υπόθεση» όπως ισχυρίζονται. Χτυπούν το παρελθόν έχοντας στραμμένο το βλέμμα στο μέλλον.

Η αλαζονεία των «νικητών» του 1949 δε μπορεί κρύψει τους βαθύτερους φόβους της αστικής τάξης: Πως την ιστορία τη γράφουν με την πάλη τους οι λαοί και πως η τελευταία λέξη δεν ειπώθηκε ακόμα.

Γράφει ο Νίκος Μόττας για το Ατεχνώς

Τι συνέβη όταν οι μαθητές επέστρεψαν στα σχολεία εν μέσω πανδημίας το 1918

Και πώς μπορεί να αποτελέσει οδηγό σήμερα, ενόψει των κρίσιμων αποφάσεων για τη νέα σχολική χρονιά.

Αναδημοσίευση από Huffingtonpost

Αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που οι ηγέτες δυσκολεύονται να αποφασίσουν εάν τα σχολεία θα παραμείνουν ανοιχτά εν μέσω πανδημίας.

Κατά τη διάρκεια της ισπανικής γρίπης το 1918, παρόλο που ο κόσμος ήταν πολύ διαφορετικός, η συζήτηση ήταν εξίσου έντονη.

Εκείνη η πανδημία σκότωσε περίπου 50 εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως,  σύμφωνα με τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων των ΗΠΑ .

Ενώ η συντριπτική πλειονότητα των πόλεων στις ΗΠΑ έκλεισαν τα σχολεία τους, τρεις επέλεξαν να τα διατηρήσουν ανοιχτά – η Νέα Υόρκη, το Σικάγο και το Νιου Χέβεν, σύμφωνα με τους ιστορικούς.

Οι αποφάσεις των αξιωματούχων σε αυτές τις πόλεις βασίστηκαν σε μεγάλο βαθμό στην υπόθεση των υπαλλήλων δημόσιας υγείας ότι οι μαθητές ήταν ασφαλέστεροι στο σχολείο. Τότε εξάλλου, ήταν στο απόγειό της η λεγόμενη Προοδευτική Εποχή, με έμφαση στην υγιεινή στα σχολεία και περισσότερες νοσοκόμες για κάθε μαθητή από ό,τι τώρα.

Ισπανική Γρίπη : Εκατό χρόνια πριν το 1918 στις ΗΠΑ, οι άνθρωποι «τα έβαζαν» πάλι με τις μάσκες τους

Αρχική πηγή άρθρου New York Times μέσω In.gr

Εργαζόμενοι σε κέντρο πληροφοριών στο Σαν Φρανσίσκο του 1918

«Φίμωτρα», «ασπίδες μικροβίων», «παγίδες βρωμιάς»: εκατό χρόνια πριν, οι άνθρωποι τα έβαζαν και πάλι με τις μάσκες τους. Θεωρούσαν ότι κάνουν τους ανθρώπους να μοιάζουν με γουρούνια. Άνοιγαν τρύπες για να μπορούν να καπνίζουν τα πούρα τους. Τις φορούσαν – κοροϊδευτικά – στους σκύλους τους. Και, καμιά φορά, τις χρησιμοποιούσαν για να ληστεύουν τράπεζες.

Πάνω από έναν αιώνα πριν, όταν η πανδημία της γρίπης του 1918 μάστιζε τις ΗΠΑ, μάσκες από γάζα και τουλπάνι έγιναν – κυριολεκτικά – το πρόσωπο της μάχης με τον ιό. Όμως, όπως και τώρα, οι μάσκες έγιναν και αντικείμενο πολιτικού διχασμού. Τότε, όπως και τώρα, οι υγειονομικές αρχές παρότρυναν τους πολίτες να τις χρησιμοποιούν για να αποτρέψουν την εξάπλωση του ιού. Και τότε, όπως και τώρα, ορισμένοι αντιστάθηκαν.

Το 1918 και το 1919, με τα μπαρ, τα σαλούν, τα εστιατόρια, τα θέατρα και τα σχολεία να κλείνουν, οι μάσκες μετατράπηκαν σε αποδιοπομπαίο τράγο, σε σύμβολο της κυβερνητικής παρεμβατικότητας, προκαλώντας διαδηλώσεις, συλλογές υπογραφών και συναθροίσεις αντίστασης. Ταυτόχρονα, χιλιάδες Αμερικανοί πέθαιναν από μια φονική πανδημία.

1918: Οι λοιμώξεις εξαπλώνονται

Οι πρώτες λοιμώξεις εντοπίστηκαν το Μάρτιο, σε μια στρατιωτική βάση του Κάνσας, όπου 100 στρατιώτες κόλλησαν τον ιό. Σε μια βδομάδα, ο αριθμός των κρουσμάτων πενταπλασιάστηκε. Σύντομα, η ασθένεια έσφιγγε στον κλοιό της όλη τη χώρα, οδηγώντας ορισμένες πόλεις στην επιβολή καραντίνας και χρήσης μάσκας για τον περιορισμό της.

Μέχρι το φθινόπωρο, επτά πόλεις σε όλη τη χώρα είχαν θέσει σε ισχύ νόμους υποχρεωτικής χρήσης μάσκας, εξηγεί στους New York Times ο Δρ. Χάουαρντ Μάρκελ, ιστορικός επιδημιών και συγγραφέας του βιβλίου «Quarantine!»

Η οργανωμένη αντίσταση στη χρήση μάσκας δεν ήταν συνηθισμένη, όπως λέει, όμως συνέβαινε. Η πόλη με τους αυστηρότερους κανόνες ασφαλείας ήταν το Σαν Φρανσίσκο, όπου είχαν σημειωθεί 7.000 από τα μέχρι τότε πάνω από 60.000 κρούσματα σε όλες τις ΗΠΑ. Σύντομα έγινε γνωστό ως «η πόλη των μασκοφόρων».

Μάλιστα, οι μάσκες που είχαν καταστεί υποχρεωτικές από τις 22 Οκτωβρίου, κάνοντας την την πρώτη αμερικάνικη πόλη που θέσπισε τέτοιο μέτρο, έπρεπε να αποτελούνται τουλάχιστον από τέσσερις στρώσεις.

«Εφυγε» ο Ντίνος Χριστιανόπουλος – Ενας ποιητής που κυνηγήθηκε από τους παπάδες, τους μπάτσους, τους χρυσαυγίτες και τους φιλολόγους

Της Π.Μ από το Βαθύ Κόκκινο

Περαιτέρω πληροφορίες, εικονογράφηση και βίντεο από ΑΠΕ-ΜΠΕ, Επιτροπή Αλληλεγγύης Στρατευμένων και Κουτί της Πανδώρας

«Καινούριο χιόνι πέφτει επάνω στο παλιό.
Κι άλλες νιφάδες βιάζονται να γίνουν λάσπη».

«έλαιον θέλω και ου θυσίαν»
Κι εμείς που θυσιαστήκαμε;
Κι εμείς που δε λαδώσαμε;».

Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος ήταν ένας ποιητής που πλήρωσε ακριβά τα ποιήματά του. Κυνηγήθηκε από τους παπάδες, τους μπάτσους, τους χρυσαυγίτες και τους φιλολόγους.

Η ζωντάνια, το πνεύμα, ο τρόπος σκέψης όλα όσα χαρακτηρίζουν μια στάση ζωής διαφορετική από τις άλλες δεν είναι «ιδιορρυθμίες» -θυμίζει κάτι από το ιατρικό «ιδιοπαθές»- αυτό που δεν έχει ακόμη εξηγηθεί -όπου κάποιος παγιδεύτηκε και δεν μπορεί να απαλλαγεί από αυτές.
Είναι ή μάλλον θα πρέπει να είναι φάροι σκέψης και προβληματισμού όπου η μεγάλη βολεμένη μάζα δεν θέλει σχεδόν ποτέ να δει, είτε γιατί τυφλώνεται, αν βλέπει, είτε γιατί έτσι είναι ορατή καλύτερα η γύμνια της.

Στον κύριο Ντίνο, διέκρινε κανείς εύκολα αυτές τις «ιδιορρυθμίες». Για αυτό αγαπώ ιδιαίτερα το ποιητικό του έργο. Για αυτό και κατακρίθηκε τόσο, όσο ζούσε.

Έζησε 89 «διαγώνια» χρόνια… Ο φιλόλογος Κωνσταντίνος Δημητριάδης (το «Ντίνος Χριστιανόπουλος» είναι ψευδώνυμο του ποιητή), ο συλλέκτης έργων τέχνης, ο πρώην ιδιοκτήτης της πινακοθήκης της «Διαγωνίου», ο μελετητής, ο μεταφραστής, ο δοκιμιογράφος, ο σχολιαστής (ενίοτε ιδιαίτερα δηκτικός) των έργων και των ζωών των άλλων, ο πλέον «συζητημένος» ποιητής των τελευταίων χρόνων, πέθανε σήμερα (11.08.20) στη γενέθλια πόλη του, τη Θεσσαλονίκη, την οποία ουδέποτε εγκατέλειψε (αντίθετα μ’ εκείνη), ύστερα από πολυετή ασθένεια.

Καταβεβλημένος από τις αλλεπάλληλες, τα τελευταία χρόνια, περιπέτειες της υγείας του, παρέμενε πάντα στο ισόγειο διαμέρισμά του στις Σαράντα Εκκλησιές της Θεσσαλονίκης, περιβεβλημένος από …ποιητές. Ο Καβάφης κι ο Τσιτσάνης σε κάδρα στον τοίχο πάνω από το γραφείο του.

Γεννήθηκε στις 21 Μαρτίου του 1931. Χρόνια μετά, η ημέρα της γέννησής του (Εαρινό ηλιοστάσιο- πρώτη μέρα της Άνοιξης), έμελλε να χρισθεί ως… «παγκόσμια μέρα της ποίησης». «Δεν θέλω και πολύ τις αυτοβιογραφίες, γιατί μου δίνουν την εντύπωση ότι ξόφλησα κι ότι δεν έχω πια να κάνω τίποτα άλλο παρά να βυθίζομαι στις αναμνήσεις…», έλεγε.

Το πολιτικό τραγούδι από το Ροκ στην Ραπ // Συνέντευξη των Θανάση Γκαϊφύλλια και Λεωνίδα Οικονομάκη

Συνέντευξη στην Μαρίνα Αγγελάκη για το Documento

Δύο δημιουργοί διαφορετικών γενιών συζητούν γι’ αυτά που τους ενώνουν και τους διαφοροποιούν.

Συναντήσαµε τον Θανάση Γκαϊφύλλια, συνθέτη και τραγουδοποιό που υπηρετεί το κοινωνικοπολιτικό τραγούδι πάνω από µισό αιώνα, και τον Λεωνίδα Οικονοµάκη, πολιτικό κοινωνιολόγο, ράπερ και µέλος του χιπ χοπ συγκροτήµατος Social Waste, την προηγούµενη εβδοµάδα στη Ραψάνη Τεµπών σε µια εκδήλωση για το πολιτικό τραγούδι που πραγµατοποιήθηκε στο πλαίσιο των πολιτιστικών δράσεων που διοργανώνει κάθε Αύγουστο το Πρόγραµµα Προαγωγής Αυτοβοήθειας του ΑΠΘ. Την εποµένη µέρα κάτω από τη σκιά των αιωνόβιων πλατάνων στην κεντρική πλατεία του χωριού πιάσαµε την κουβέντα µε αφορµή µια παρατήρησή µου από την προηγούµενη βραδιά: παίρνοντας τη σκυτάλη από τον καθηγητή Κοινωνιολογίας του Πανεπιστηµίου Κρήτης Γιάννη Ζαϊµάκη, ο οποίος θύµισε τον ρόλο που µπορεί να παίξει η µουσική στην κοινωνική αλλαγή αισθητικοποιώντας την πολιτική, ακούσαµε τον Λεωνίδα Οικονοµάκη να εξιστορεί την πορεία της ραπ µουσικής στην Ελλάδα εστιάζοντας στο πολιτικό της περιεχόµενο, ενώ στη συνέχεια έβλεπα έναν ράπερ να κινείται ρυθµικά και να ψιθυρίζει τα τραγούδια που ερµήνευε ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας από τις «Φάµπρικες» του Βασίλη Τσιτσάνη και τη «Γραφειοκρατία» του Κώστα Βίρβου έως το «Υστερόγραφο» του Μιχάλη Κατσαρού και την «Ατέλειωτη εκδροµή» του Μάνου Ελευθερίου.

Σε άκουγα να ψιθυρίζεις όλα τα τραγούδια στη χθεσινή εκδήλωση.

Λεωνίδας Οικονοµάκης: Μπορεί να είµαι ράπερ αλλά γράφω στίχους και παρακολουθώ τους ανθρώπους που γράφουν και διαβάζω τους ποιητές.

Εσείς, κ. Γκαϊφύλλια, παρακολουθείτε τα τραγούδια που γράφουν οι ράπερ;

Θανάσης Γκαϊφύλλιας: Οχι µε επιµέλεια, αλλά αναγνωρίζω ότι το τραγούδι διαµαρτυρίας σήµερα δηµιουργείται αποκλειστικά από αυτό το µουσικό είδος. Ο λόγος είναι το κυρίαρχο στοιχείο σε αυτά τα τραγούδια. Είναι το σηµερινό τραγούδι-µανιφέστο.

Τι διαφορά έχει ένα τραγούδι που γράφει σήµερα ένας ράπερ από το πολιτικό τραγούδι που δηµιουργήθηκε τη δεκαετία του ’60 ή του ’70;

Λ. Οικ.: Από την άποψη του περιεχοµένου δεν έχει διαφορά. Η θεµατολογία του πολιτικού, του κοινωνικού τραγουδιού είναι διαχρονική. Εµείς όµως σήµερα είµαστε πιο αθυρόστοµοι.

Θ. Γκ.: Πόσο πιο αθυρόστοµοι δηλαδή;

Λ. Οικ.: Πολύ. Οποιαδήποτε βρισιά µπορείτε να φανταστείτε υπάρχει στη ραπ.

Θ. Γκ.: Περιµένω να ακούσω ποιες βρισιές εννοείς.

Λ. Οικ.: Υπάρχουν οι λέξεις «µαλάκας», «πούστης», «πουτάνα». ∆εν υπάρχει βρισιά που δεν λέγεται.

Θ. Γκ.: Το 1971 που ξεκίνησε το Κύτταρο ένα από τα τραγούδια που έλεγα –και στάθηκε αφορµή να γνωρίσω τον Τάσο Λειβαδίτη ο οποίος ανέβηκε στη σκηνή και µε φίλησε– ήταν το «Παλιοκουφάλες, ανάληψη µυρίζει ο αέρας». Μιλάµε για το 1971.

Λ. Οικ.: Το πρώτο µας τραγούδι το 1999 ήταν το «Είµαι η άµµος στα γρανάζια σας, κουφάλες»

Θ. Γκ.: Βρε τι ωραίο!

Τα τελευταία 30 λεπτά της ζωής του Τζορτζ Φλόιντ [George Floyd, last 30 minutes video]

Αναδημοσίευση από Ημεροδρόμο

Το πλήρες βίντεο με τα τελευταία 30 λεπτά της ζωής του Τζόρτζ Φλόιντ που δολοφονήθηκε από την αστυνομία στις 25 Μαΐου στη Μινεάπολη.

Το βίντεο είναι από τις κάμερες που φορούν οι Αμερικανοί αστυνομικοί στο σώμα τους παρέχοντας την πιο πλήρη καταγραφή μέχρι στιγμής της σύλληψης του μέχρι το θάνατο του.  Το βίντεο διαρκεί μισή ώρα και περιέχει σκληρές εικόνες. Όχι πιο σκληρές από τις πράξεις των αστυνομικών που τον δολοφόνησαν.