Σκέψεις πάνω στον κυρίαρχο αντρικό ψυχισμό με αφορμή το ελληνικό #metoo

Άρθρο του Θοδωρή Καρυώτη, αλιευμένο από Αυτολεξεί

Είναι Αύγουστος στο κάμπινγκ, και κάτω από τις ελιές κατασκηνωμένες οι παρέες. Στον ελεύθερο χώρο απλωμένες ψάθες με παιχνίδια όπου παίζουν μαζί μπουλούκι τα παιδάκια από όλες τις οικογένειες, άγνωστες οι περισσότερες μεταξύ τους, ενωμένες από τα μπάνια του λαού και τη συνθήκη της γονεϊκότητας. Έχω ξυπνήσει αργά το πρωί και φτιάχνω νωχελικά τον καφέ μου όταν ακούω από έξω φωνές: «Μη Γιωργάκη, μην το κάνεις!», παιδάκια να τσιρίζουν, ενήλικες να τρέχουν. Βγαίνω έξω περιμένοντας να δω κάποιο παιδάκι αιμόφυρτο και τον Γιωργάκη κραδαίνοντας ακόμα το όπλο του εγκλήματος. Αντ’ αυτού, βλέπω τη μαμά του Γιωργάκη να τον έχει σε μια γωνία και να τον νουθετεί ψιθυριστά, τον μπαμπά του να έχει βυθίσει απεγνωσμένα το πρόσωπό του στις παλάμες του, τους άλλους γονείς να περπατούν νευρικά πέρα-δώθε. Το έγκλημα του Γιωργάκη: είχε πάρει το παιχνίδι μακιγιάζ κάποιου κοριτσιού και είχε αρχίσει να παίζει.

Δεν είναι υπερβολή να πω ότι η οικογένεια του Γιωργάκη θα είχε συγκλονιστεί λιγότερο αν ο Γιωργάκης είχε πάρει μια πέτρα και άνοιγε κεφάλια – «εντάξει, αγοράκι είναι». Η συνεχής και βίαιη αστυνόμευση των έμφυλων ρόλων από την οικογένεια είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου – τα παιδιά γεννιούνται, μεγαλώνουν και ενηλικιώνονται σε ένα περιβάλλον σκληρών έμφυλων προσταγών και διαχωρισμών, που ενισχύονται και επιτηρούνται με πολλούς τρόπους. Προτιμότερο, λοιπόν, ο Γιωργάκης να πετάει πέτρες από το να παίζει με κοριτσίστικα παιχνίδια, προτιμότερο πιο μετά να κλωτσάει και να καταστρέφει από το να εκφράζει τα συναισθήματά του – «τα αγόρια δεν κλαίνε» – προτιμότερο να πλακώνει τον Κωστάκη στις φάπες παρά – θεός φυλάξοι – να πιάνει τον Κωστάκη από το χέρι, να του λέει «σε καταλαβαίνω», «σε νοιάζομαι» ή «σε αγαπάω». Προτιμότερο δολοφόνος παρά «θηλυπρεπής»!

Στην πλειονότητά τους, τα αγόρια ακόμα δεν γαλουχούνται στις διυποκειμενικές σχέσεις, στη φροντίδα, στην επικοινωνία, αντίθετα εγκλωβίζονται σε ένα κόσμο όπου η μόνη βιώσιμη σχέση είναι αυτή της κυριαρχίας ενός υποκειμένου πάνω σε ένα αντικείμενο, και οι μόνες πιθανές επιτελέσεις είναι αυτές του υποτελή και του κυρίαρχου. Όλο το περιβάλλον τους διαμορφώνεται έτσι ώστε να επιβεβαιώνει αυτή τη βασική σχέση: τα παιχνίδια τους, τα χόμπι τους, οι προσδοκίες του κοινωνικού περίγυρου.

Αυτό που παλιά το λέγαμε «λεβεντιά» και τώρα το λέμε «τοξική αρρενωπότητα», λοιπόν, δεν είναι ακούσιο υποπροϊόν της ανατροφής του Γιωργάκη. Αυτές οι αρρενωπότητες είναι δομικό στοιχείο του πολιτισμού μας, έχουν ανεβάσει αυτοκρατορίες, έχουν επανδρώσει στρατούς, έχουν τροφοδοτήσει οικονομίες, έχουν δημιουργήσει κρέας για τα κανόνια της αγοράς εργασίας και έχουν φέρει τιμή και δόξα στο έθνος. Δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τις αρρενωπότητες αυτές – ούτε να τις αναμορφώσουμε – αν τις αφαιρέσουμε από το σύνθετο εξουσιαστικό σύστημα που θρέφεται από αυτές και γι’ αυτό διαχρονικά τους δίνει ασυλία.

Ο Γιωργάκης, λοιπόν, στερημένος από διυποκειμενικές δεξιότητες, έχει μεγάλη πιθανότητα μεγαλώνοντας να γίνει ένα ψυχικό ράκος, χρόνια ανικανοποίητος και ανολοκλήρωτος, ανίκανος να αναπτύξει ενσυναίσθηση και αυθεντικές σχέσεις, ανίκανος να κατανοήσει το αντίθετο φύλο ή ακόμα και τα ίδια του τα συναισθήματα και επιθυμίες, ανίκανος να κινητοποιηθεί από οτιδήποτε άλλο πέρα από το ατομικό όφελος και την εξωτερική πειθάρχηση, ανίκανος να λειτουργήσει μέσα σε ένα σύνολο παρά μόνο ως αρχηγός ή οπαδός. Έχει μεγάλη πιθανότητα να βασανίζεται για χρόνια από προβλήματα ψυχικής υγείας τα οποία πιθανόν δεν θα παραδεχτεί ποτέ για να μην στιγματιστεί ως αδύναμος, ή να επιδίδεται σε καταστροφικές και αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές.

Έχει, τέλος, μεγάλη πιθανότητα να ενταχθεί και να ανελιχθεί σε έναν χυδαίο εξουσιαστικό φετιχοποιημένο πολιτισμό όπου τα αντικείμενα ανθρωποποιούνται, ενώ οι άνθρωποι πραγμοποιούνται και «καταναλώνονται» – χωρίς να μπορούν ποτέ όμως να γεμίσουν το κενό. Έναν πολιτισμό όπου η συναισθηματική ατροφία που χαρακτηρίζει τον κυρίαρχο αντρικό ψυχισμό ανάγεται σε κύρος, μαγκιά και πρότυπο προς μίμηση. Υποκείμενο ή αντικείμενο, κυρίαρχος ή υποτελής, καταναλωτής ή καταναλούμενος, δεν υπάρχουν άλλες επιλογές σε αυτόν τον πολιτισμό που προωθείται και επιβεβαιώνεται από όλες τις πλευρές, από το ποδόσφαιρο μέχρι την εκκλησία και από το λάιφσταιλ και τη σόου μπίζνες μέχρι την επιχειρηματική/εργασιακή κουλτούρα.

Αυτό δεν σημαίνει – ευτυχώς – ότι ο Γιωργάκης μεγαλώνοντας θα γίνει αναπόδραστα κακοποιητής και βιαστής. Ευτυχώς οι άνθρωποι δεν είμαστε – ακόμα – υπολογιστές που «τρέχουν» ό,τι «λειτουργικό» τους εγκατασταθεί. Και οι κοινωνίες μας αναπτύσσουν δειλά δειλά αντισώματα, κριτική και αναστοχασμό. Ο Γιωργάκης έχει τα εργαλεία, τις ιδέες, τα δίκτυα στήριξης, για να υπερβεί τον «εαυτό του». Και σιγά-σιγά έχει και νέα, διαφορετικά πρότυπα αρρενωπότητας.

Όλα τα παραπάνω, βεβαίως, δεν σημαίνουν ότι, αν ο Γιωργάκης τελικά γίνει κακοποιητής και βιαστής, δεν ευθύνεται ο ίδιος αλλά «η κοινωνία». Πρέπει να πράξουμε το αυτονόητο τραβώντας μια κόκκινη γραμμή, και αυτή τη γραμμή τραβάει τώρα το ελληνικό #metoo.

Δεν υπάρχουν δικαιολογίες, ούτε παραγράφονται τα αδικήματα, η ασυλία των βιαστών και των κακοποιητών πρέπει να τελειώσει, και όλες οι αρτηριοσκληρωτικές δομές που τη στηρίζουν να βγουν στη σέντρα. Πρέπει να δείξουμε άνευ όρων αλληλεγγύη σε όσες επιλέξουν να καταγγείλουν οποιουδήποτε είδους κακοποίηση ή βιασμό, και να δημιουργήσουμε μέτωπο απέναντι σε αυτούς/-ες που προσπαθούν να καλύψουν τους θύτες.

Να εμπεδώσουμε ότι οι γυναίκες έχουν πλήρη αυτοδιάθεση πάνω στο σώμα τους, που δεν σχετικοποιείται ούτε από την αντρική επιθυμία, ούτε από τις κοινωνικές προσδοκίες, ούτε από τις ανάγκες του έθνους. Να βεβαιωθούμε ότι η παραβίαση αυτής της αυτοδιάθεσης δεν θα μένει ποτέ ατιμώρητη. Είναι το απαραίτητο πρώτο βήμα για να δούμε μετά ως κοινωνία πώς θα σταματήσουμε να παράγουμε βιαστές και κακοποιητές και θα αρχίσουμε να υιοθετούμε νέα πρότυπα μη πατριαρχικής αρρενωπότητας – και, γενικότερα, πώς θα σταματήσουμε να παράγουμε δυστυχία, ανταγωνισμό, αποξένωση και ατομικισμό.

Άρθρο του Θοδωρή Καρυώτη, αλιευμένο από Αυτολεξεί

Το κίνημα των κατειλημμένων χωριών στην Ισπανία και δύο συμβολικά παραδείγματα

• Αναδημοσίευση από Indymedia

• Εικονογράφηση : Kyan

Η Ισπανία, όπως πολλές άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, πάσχει από την ερημοποίηση της υπαίθρου με αποτέλεσμα την εγκατάλειψη χωριών και οικισμών. Το γεγονός αυτό παρατηρήθηκε έντονα κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Φράνκο όπου λόγω της σκληρής πολιτικής που ακολούθησε πολλοί από τους κατοίκους ολιγομελών χωριών αναγκάστηκαν για οικονομο-κοινωνικούς λόγους να μεταναστεύσουν στις πόλεις ή σε άλλα μεγαλύτερα χωριά. Στη συνέχεια, τα χωριά αυτά κατά την πλειοψηφία τους περνούσαν στην ιδιοκτησία της εκάστοτε αυτόνομης περιφέρειας όπου είτε χρησιμοποιούσε τη γη προς όφελος της (εκμετάλλευση ξυλείας κλπ) ή αδιαφορούσε για την ύπαρξη τους. Στην αναζήτηση εναλλακτικών προταγμάτων και ενός διαφορετικού τρόπου ζωής στο τώρα, συλλογικότητες του αναρχικού, αντιμιλιταριστικού και γενικά του αντι-κρατικού κινήματος στην Ισπανία ξεκίνησαν ένα κίνημα κατάληψης εγκαταλελειμμένων χωριών σε συγκεκριμένα μέρη της Ιβηρικής χερσονήσου. Αυτό το κίνημα έρχεται ως απάντηση στην αυτοδιαχείριση των ζωών μας πέρα από αστικά κέντρα προς μία κατεύθυνση αποαναπτυξιακή, αυτάρκειας και παραγωγής της τροφής και αναβίωση της ιστορικής μνήμης της υπαίθρου. Άνθρωποι που συμμετείχαν και συμμετέχουν στο κίνημα αυτό, έχουν επιρροές από την ριζοσπαστική οικολογία, την τοπικοποίηση, την ιδέα των οικοκοινοτήτων και του κοινοτισμού και την αυτοοργάνωση/ αυτοδιαχείριση.

Η κατάληψη ενός τέτοιου χωριού γίνεται συνήθως από μία συλλογικότητα όπου τα άτομα σιγά σιγά ανακατασκευάζουν τα κτίρια και εγκαθίστανται σε αυτά. Αυτή είναι μία διαδικασία χρόνων όπου πλήθος αλληλέγγυων/ες σπεύδουν να βοηθήσουν υλικά, πρακτικά και πολιτικά. Η διαδικασία αυτή, τις περισσότερες φορές, δεν είναι μία διαδικασία κρυφή αλλά ένα δημόσιο κάλεσμα σε όποιον/α ενδιαφέρεται για την επανοικειοποίηση εκείνου του χώρου. Αυτό θέτει το γεγονός σε ένα δημόσιο διάλογο όπου πολλές φορές το κράτος αντιδρά με καταστολή και από την άλλη αντίσταση από τους/τις καταληψίες. Η αντίδραση αυτή εξαρτάται από το ειδικό ιδιοκτησιακό καθεστώς του χωριού αλλά και την πολιτική ταυτότητα των νέων κατοίκων και την διάθεση διαλόγου και από τις δύο πλευρές. Στο χρονικό αυτού του κινήματος έχουν υπάρξει χωριά όπου κτίστηκαν και ακόμα συνεχίζουν την πορεία τους και χωριά όπου λόγω της εισβολής της αστυνομίας έπρεπε να ξαναγκρεμιστούν.

Σε αυτό το κείμενο θα ήθελα να εμβαθύνω σε δύο συμβολικά παραδείγματα που γέννησε αυτό το κίνημα, χωρίς να σημαίνει ότι είναι πιο σημαντικά αλλά λόγω προσωπικής εμπειρίας γνωρίζω καλύτερα. Το πρώτο είναι το χωριό Lakabe στην περιφέρεια Navarra της Ισπανίας και το δεύτερο είναι το χωριό Fraguas της περιφέρειας Guadalajara, δυο εγχειρήματα κατάληψης εγκαταλελειμμένων χωριών σε διαφορετικά χρονικά πλαίσια και με διαφορετική πορεία. Τα παραδείγματα αυτά παρουσιάζονται μέσα από τα μάτια ενός παρατηρητή και επισκέπτη σε συνδυασμός με τις προσωπικές μαρτυρίες των κατοίκων. Πιστεύω ότι μπορούν να δουλέψουν ως παραδείγματα προς έμπνευση για παρόμοια κινήματα στην Ελλάδα.

Το φαινόμενο των χόμπος και ο «Δρόμος» του Τζακ Λόντον

Άρθρο της Ιωάννας Μαρίας Μαραβελίδη , αλιευμένο από Αυτολεξεί

«…Μακρυμάλληδες ιεροκήρυκες βγαίνουν κάθε βραδιά, για να σου πουν ποια είναι τα λάθη και ποια τα σωστά· μα όταν τους ρωτάς τι θα φας, αυτοί σου απαντούν τόσο γλυκά: θα φας ένα γεια σου και γεια, σε αυτή τη δοξασμένη τ’ ουρανού γωνιά· δούλευε και προσευχήσου, πάνω στα άχυρα ζήσε τη ζωή σου· θα τρως καλά όταν πεθάνεις…»

Τζο Χιλ (ποιητής, τραγουδοποιός, αγκιτάτορας και χόμπο)[1]

Δυο λόγια για το βιβλίο

Στο περίφημο βιβλίο του Τζακ Λόντον, Ο δρόμος (1907) –που έχει μεταφραστεί και εκδοθεί από αρκετούς οίκους και στα ελληνικά– ο ίδιος περιγράφει τις περιπέτειές του από όσα έζησε, είδε και άκουσε στα χρόνια της περιπλάνησής του στις ΗΠΑ και στον Καναδά. Μέσα από τις σελίδες της σύντομης αφήγησής του ζωντανεύει η γεμάτη απροσδόκητες εναλλαγές ζωή του αλήτη: η λαθραία επιβίβαση στα τρένα, η φυλακή αλλά και η συντροφικότητα, η ανεμελιά και το λαμπερό πρόσωπο της περιπέτειας ως τρόπου ζωής. «Ίσως το πιο ισχυρό θέλγητρο της αλητείας να είναι η απουσία της μονοτονίας», αναφέρει.

Οι εννιά αυτοβιογραφικές ιστορίες που περιέχονται στο βιβλίο έχουν να κάνουν, συγκεκριμένα, με τα χρόνια που ο ίδιος ο Λόντον έζησε ως χόμπο, κατά τη δεκαετία του 1890, ενώ ήταν ακόμη έφηβος και η μεγάλη οικονομική κρίση έπληττε την Αμερική. Οι περιπέτειές του έχουν να κάνουν με την καθημερινή μάχη για επιβίωση, με μια ηθική του δρόμου, με τσακωμούς και κυνηγητά από αστυνομικούς και σταθμάρχες τρένων. Διαβάζουμε, μεταξύ άλλων, για τη φιλευσπλαχνία και τη βοήθεια που προσέφεραν οι φτωχοί στους πεινασμένους χόμπος, σε αντίθεση με την ψεύτικη φιλανθρωπία των πλουσίων. Διαβάζουμε για την υποκρισία των Αρχών και του δικαστικού συστήματος και των «καθώς πρέπει» ανθρώπων που αρκετές φορές αποδεικνύονται χειρότεροι από εκείνους που βλέπουν υποτιμητικά. Μία ξεχωριστά δυνατή στιγμή του βιβλίου αποτελεί το μαστίγωμα των τσιγγάνων (τους οποίους αποκαλεί «αδέλφια») από τον αρχηγό τους. Ο Λόντον μάς εξηγεί πως η απάθεια των γύρω του έκανε και τον ίδιο να μην αντιδράσει –η απάθεια είναι αυτή που κάνει τον κάθε νόμο να φαντάζει ισχυρότερος απ’ ό,τι είναι. Ο Λόντον ήταν γνωστός για τις πολιτικές του ανησυχίες και δεν θα πρέπει να το ξεχνούμε αυτό. Παράλληλα, όμως, δεν ωραιοποιεί καθόλου τις καταστάσεις και τη σκληρότητα που είχε το να επιβιώνεις, κάποιες φορές ακόμη και εναντίον των άλλων εξαθλιωμένων συνοδοιπόρων σου…

Ο τρόπος που περιγράφει τις ιστορίες του, τα μέρη και τους ανθρώπους που γνώρισε, είναι πράγματι ιδιαίτερος. Ο ρεαλισμός –ή και κυνισμός– είναι έντονος, η ειρωνεία διάχυτη, η ματιά του οξυδερκής και η χρήση της αργκό συχνή. Ταυτόχρονα, οι συχνές αναφορές στο τεράστιο σιδηροδρομικό δίκτυο της Αμερικής και των σταθμών της σε φέρνουν πιο κοντά στη γεωγραφία της και στις αχανείς της αποστάσεις. Έτσι, διαβάζεται ακόμη καλύτερα, με το μαύρο αλλά και συναρπαστικό παιχνίδι της περιπλάνησης να ζωντανεύει, αν έχεις δίπλα σου και έναν σχετικό χάρτη.

Για να καταλάβουμε, όμως, καλύτερα το πλαίσιο μέσα στο οποίο εξελίσσονται οι ιστορίες του βιβλίου είναι χρήσιμο να διερευνήσουμε το κοινωνικό φαινόμενο των χόμπος, πράγμα στο οποίο στοχεύει και το παρόν κείμενο:

Η σχέση μεταξύ Κροπότκιν-Χριστουγέννων

Αναδημοσίευση από Αυτολεξεί μέσω Anarkismo

Άρθρο της Ruth Kinna (εκδότρια του περιοδικού “Anarchist Studies” και καθηγήτρια Πολιτικής Θεωρίας στο Πανεπιστήμιο του Loughborough. Είναι συγγραφέας των βιβλίων “Anarchism: A Beginners Guide” και “William Morris: The Art of Socialism”. Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε στο STRIKE! magazine).

*Μετάφραση: Αλέξανδρος Σχισμένος | Επιμέλεια: Ιωάννα-Μαρία Μαραβελίδη
Πηγή: https://robertgraham.wordpress.com/2015/12/31/kropotkin-on-christmas/

Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ο αναρχικός θεωρητικός Πιότρ Κροπότκιν ενδιαφέρθηκε για τα Χριστούγεννα. Στη ρωσική κουλτούρα, ο Άγιος Νικόλαος [Άγιος Βασίλης] (Николай Чудотворец) ήταν αγαπητός ως υπερασπιστής των καταπιεσμένων, των αδυνάτων και των μειονεκτούντων. Ο Κροπότκιν μοιραζόταν αυτά τα συναισθήματα. Αλλά υπήρχε και ένας οικογενειακός δεσμός μεταξύ τους.

Όπως όλοι γνωρίζουν, ο Κροπότκιν εντόπιζε την καταγωγή του στην αρχαία δυναστεία των Ρούρικ που κυβέρνησαν τη Ρωσία πριν από την άνοδο των Ρομανόφ και οι οποίοι, από τον 1ο αιώνα μ.Χ., έλεγχαν τις εμπορικές διαδρομές μεταξύ της Μόσχας και της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Ο συγγενικός κλάδος του Αγίου Νικολάου στην οικογένεια των Ρούρικ είχε την αποστολή να περιπολεί τη Μαύρη Θάλασσα. Αλλά ο Νικόλαος ήταν ένας πνευματικός άνθρωπος και ζήτησε να αποδράσει από την πειρατεία και τη ληστεία για τις οποίες η ρωσική, καταγόμενη από τους Βίκινγκ, οικογένειά του ήταν φημισμένη. Οπότε εγκαταστάθηκε με νέο όνομα στα νότια εδάφη της αυτοκρατορίας, που τώρα ανήκουν στην Ελλάδα, και αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τον πλούτο που είχε συγκεντρώσει από τη ζωή του στο έγκλημα ώστε να ανακουφίσει τα βάσανα των φτωχών.

Μη δημοσιευμένες αρχειακές πηγές που ανακαλύφθηκαν πρόσφατα στη Μόσχα, αποκαλύπτουν ότι ο Κροπότκιν γοητεύτηκε από αυτόν τον οικογενειακό δεσμό και την εντυπωσιακή φυσική ομοιότητα μεταξύ του ίδιου και της φιγούρας του Πατέρα των Χριστουγέννων, η οποία έγινε δημοφιλής με την έκδοση του «Μία επίσκεψη από τον Άγιο Νικόλαο», περισσότερο γνωστή ως «Η νύχτα των Χριστουγέννων» [ποίημα που δημοσιεύτηκε ανώνυμα και έπειτα αποδόθηκε στον Κλέμεντ Κλαρκ Μουρ], το 1823.

Ο Κροπότκιν δεν ήταν τόσο εύσωμος όσο ο Άγιος Βασίλης, αλλά γεμίζοντας τον χιτώνα του με ένα μαξιλάρι, αισθάνθηκε ότι του έμοιαζε. Ο φίλος του, ο Ελιζέ Ρεκλύ, τον συμβούλεψε να βάλει μια γούνα πάνω απ’ τη φορεσιά. Ήταν μια καλή ιδέα, καθώς του επέτρεπε να προσθέσει και λίγο μαύρο στο κόκκινο. Είχε αποφασίσει να ακολουθήσει τη συμβουλή του Ελιζέ για τους ταράνδους επίσης, και να χρησιμοποιήσει ένα χειροκίνητο έλκηθρο. Ο Κροπότκιν κανονικά δεν μασκαρευόταν. Αλλά το να εκμεταλλευτεί την ομοιότητά του για να διαδώσει το αναρχικό μήνυμα ήταν εξαιρετική έμπρακτη προπαγάνδα.

Δεκέμβρης 2008: Μόνος σου θα πας πιο γρήγορα, μαζί θα πάμε πιο μακριά [Ντοκιμαντέρ]

Αναδημοσίευση από Alerta

Το ντοκιμαντέρ αυτό το γύρισε η Κλεμ, μία Γαλλίδα συντρόφισσα που έμενε εκείνον τον καιρό στην Αθήνα, στην κατάληψη της Σκαραμαγκά. Δυστυχώς, η Κλεμ έφυγε ξαφνικά από τη ζωή το 2013, αφήνοντας την ταινία λίγο πριν από την τελική μορφή που θα ήθελε να της δώσει.

Παρόλα αυτά, οι κοντινοί της άνθρωποι σε Ελλάδα και Γαλλία κρίναμε ότι η ταινία μπορεί να προβληθεί ως έχει, και πιστεύουμε ότι έχει ιδιαίτερη αξία, καθότι πρόκειται για πρωτότυπο υλικό που δεν υπάρχει αντίστοιχό του για τα γεγονότα του Δεκέμβρη, γυρισμένο από και για το κίνημα, το καλοκαίρι του 2010, όταν οι μνήμες της εξέγερσης του Δεκέμβρη ήταν ακόμα πολύ νωπές στο μυαλό και την ψυχή όλων μας.

Μετά λοιπόν από αρκετό καιρό ολοκληρώσαμε τον υποτιτλισμό και προσθέσαμε ένα επεξηγηματικό σημείωμα στο τέλος για την Κλεμ και την πορεία αυτής της ταινίας.

Ο τίτλος που αποφασίσαμε να δώσουμε στην ταινία είναι το σύνθημα “Μόνος σου θα πας πιο γρήγορα, μαζί θα πάμε πιο μακριά”, που ήταν από τις αγαπημένες φράσεις της Κλεμ.

Συντροφικά,
κάποιοι φίλοι της Κλεμ…

Ισπανική Γρίπη 1918 : Έτσι αντιμετωπίστηκε στον ελλαδικό χώρο η πανδημία

Άποψη της Αθήνας το 1918

Πηγές άρθρου :

• Εφημερίδα των συντακτών
• Αυτοδιοίκηση
• Τα Αθηναϊκά

Με «μείγμα» περιοριστικών μέτρων και ενίσχυσης των δομών Υγείας προσπάθησε, το 1918, η κυβέρνηση του Ελευθέριου Βενιζέλου να περιορίσει τα θύματα από τη θανατηφόρα πανδημία της «ισπανικής γρίπης». Νέα νοσοκομεία, προσλήψεις, άδειες, αραίωση στρατώνων και διατίμηση προϊόντων ήταν μερικά από τα μέτρα της τότε κυβέρνησης που δεν θυμίζουν …Μητσοτάκη.

Παρότι οι πληροφορίες είναι περιορισμένες εξαιτίας της λογοκρισίας που υπήρχε λόγω της εμπόλεμης κατάστασης, στις εφημερίδες της εποχής αποτυπώνεται ότι η τότε κυβέρνηση με τα μέτρα της στόχευε στο εξής:

Να μειώσει τον αριθμό των θυμάτων, αποφεύγοντας τον συνωστισμό και ενισχύοντας τις δομές Υγείας, αλλά και να περιορίσει τις επιπτώσεις των μέτρων στην καθημαγμένη από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο οικονομία, διατηρώντας όσο γίνεται περισσότερες θέσεις εργασίας.

Πάντως, αξιοσημείωτο είναι ότι τα ληφθέντα πριν από έναν αιώνα μέτρα ήταν παρόμοια με τα σημερινά. Ομως, η κυβέρνηση Βενιζέλου είχε λάβει και ορισμένα μέτρα που έλειψαν τη σημερινή εποχή, όπως είναι:

• Η πύκνωση των δρομολογίων στον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο Αθηνών-Πειραιώς

• Η αναδιάρθρωση των γραμμών του τραμ για την αποφυγή συνωστισμού

• Η απαγόρευση να γίνουν μειώσεις μισθών στα εργοστάσια, όπου εφαρμόστηκε εκ περιτροπής εργασία.

Τα Παιδιά Μας

Αναδημοσίευση από Ώρα Κοινής Ανησυχίας

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ στο σχολείο τα φορτώσαμε ένα βαρύ σάκο, γεμάτο άχρηστες πληροφορίες, να μη μάθουν ποτέ την ουσία του κόσμου, να γείρουν, πριν την ώρα τους, οι παιδικοί ώμοι και να μιλούν μια γλώσσα σακατεμένη και ακατάληπτη. Κι αντί να δούμε πως καταντήσανε ρακοσυλλέκτες, καμαρώναμε για τη βαριά κι ασήκωτη (συμ)μόρφωση.

Στο χρόνο τους, φορτώσαμε έναν αγώνα δρόμου, σπίτι-φροντιστήριο, ανταγωνισμό, λαχάνιασμα, για να εκπληρώσουν τις προσδοκίες μιας σκάρτης καταξίωσης, να μάθουν γρήγορα ‘ο θάνατός σου, η ζωή μου’, να μη έχουν διερωτήσεις, αναζητήσεις, ερωτικά σκιρτήματα, να μη γδαρτούν τα γόνατά τους στην αλάνα που τσιμεντώσαμε κι όταν γδάρτηκε το μυαλό τους, είπαμε, έτσι είμαστε όλοι, με γδαρμένα μυαλά.

Όταν ο ΜΑΤατζής τα ξυλοφόρτωνε και σφύριζε στο αυτί τους, ‘πού είναι ο Αλέξης τώρα, ρε;’ όλο που βρήκαμε να πούμε, ‘κοίταζε τη δουλειά σου’ και κοιτώντας την ανεργία του, έγινε ντελιβεράς με πτυχίο και αποδημητικό πουλί και πάλι τότε, εμείς στήναμε ξώβεργες σε άλλα χελιδόνια.

Αφήσαμε να φορτώσουν τα παιδιά των “άλλων”, των κυνηγημένων, με αυτοκτονικά σύνδρομα, και δε σκεφτήκαμε πως σ’ ένα κόσμο που τα παιδιά θέλουν να πεθάνουν, όλος ο κόσμος έχει κάνει χαρακίρι. Αφήσαμε να τα φορτώσουν, πριν βάλουν μακριά παντελόνια, με κατηγορίες κακούργου γιατί ζήτησαν στο σχολείο τα αυτονόητα, και ανεχτήκαμε να συρθούν στα δικαστήρια με χειροπέδες. Εδώ ανεχτήκαμε να δολοφονούν με ωμή σωματική βία το Γιάννη Μάγγο και να φορτώνουν στο νεκρό παιδί, μέρες μετά το φόνο, κατηγορίες για ‘διασάλευση της τάξης’. Τώρα, τα απολειφάδια που ασκούν μια εξουσία θανάτου, καταβροχθίζοντας, χλευάζοντας και απειλώντας, φορτώνουν στα παιδιά το πιο βαρύ φορτίο που μπορεί να σηκώσει άνθρωπος. Τα καταγγέλουν ως πατροκτόνους, τους φορτώνουν τη διασωλήνωση της μάνας τους και το θάνατο του παππού.

Παίζοντας με το φόβο του θανάτου, πυροδοτούν, οι αλήτες, έναν ιδιότυπο εμφύλιο. Για να μη φτάσει σ’ αυτούς ο αναπόφευκτος μεγάλος θυμός, στήνουν στον τοίχο τα παιδιά μας. Η δήλωση του πρώτου πραιτοριανού, “Η βασική αιτία διασποράς του κορονοϊού σε Ελλάδα και Ευρώπη ήταν η διασκέδαση των νέων ανθρώπων” είναι το κουκούλωμα των φονικών τους ευθυνών και η μετατροπή της νιότης σε πεδίο βολής. Αν περάσουν κι εδώ, όπως σήμερα στη Γαλλία, το νόμο για απαγόρευση δημοσίευσης φωτογραφιών των μπάτσων ‘εν ώρα καθήκοντος’, τα παιδιά θα γίνονται στους δρόμους κιμάς, και το έγκλημα θα μπαίνει σε περιτύλιγμα, ‘για την υγεία όλων μας και το κοινό καλό’. Καιρός του σπείρειν, καιρός του θερίζειν πριν οι μεγάλες έγκλειστες νύχτες που ξεκινούν σήμερα, γίνουν καθεστώς.

Οι τρεις δολοφονίες του Ζακ Κωστόπουλου και γιατί αυτή η δίκη είναι υπόθεση όλων μας

Γράφει η Λουκία Αργυριάδου για το Alterthess

Ο Ζακ Κωστόπουλος δολοφονήθηκε τρεις φορές.

Την πρώτη φορά ο Ζακ δολοφονήθηκε σε ένα κοσμηματοπωλείο της Γλάδστωνος, όπου κατέφυγε για να ζητήσει βοήθεια. Εκεί, ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού, φοβούμενος την απώλεια της προσωπικής του περιουσίας από έναν άγνωστο, έναν διαφορετικό, προτίμησε σε αγαστή συνεργασία με έναν φίλο του να κυνηγήσει, να εγκλωβίσει και να ξυλοκοπήσει τον αμυνόμενο παρία με τη «φέρουσα ικανότητα» δράστη, κλωτσώντας τον επανειλημμένα στο κεφάλι και στο σώμα μέσα σε σπασμένα γυαλιά και παρατώντας τον τελικά ημιθανή και αιμόφυρτο στο πεζοδρόμιο.

Την δεύτερη φορά ο Ζακ δολοφονήθηκε από τους υπαλλήλους του κράτους. Όταν οι μπάτσοι κλήθηκαν στο σημείο για να συλλάβουν τον φερόμενο ως δράστη, αντίκρυσαν έναν άνθρωπο ημιθανή και ανήμπορο να αντισταθεί και να αντιδράσει. Και οι μπάτσοι, οκτώ στον αριθμό, πάντα με βαθιά ένστικτα ενσυναίσθησης και συμπόνιας, φόρεσαν χειροπέδες στον αναίσθητο Ζακ, έκαναν πως τον ακινητοποίησαν χρησιμοποιώντας ό,τι απόθεμα βίας τους επιτρεπόταν σε κοινή θέα, χτυπώντας τον με γκλοπ και πατώντας τον στο τραυματισμένο του σώμα, στον λαιμό, στο κεφάλι.

Την τρίτη φορά ο Ζακ δολοφονήθηκε από την κοινωνία. Δολοφονήθηκε από τους περαστικούς που κοντοστάθηκαν να κοιτάξουν τη μανία με την οποία οι δολοφόνοι του ξεσπούσαν πάνω στο άτυχο σώμα ενός ανυπεράσπιστου ανθρώπου και κανείς τους δεν αντέδρασε. Κανείς τους δεν τους εμπόδισε. Δολοφονήθηκε από τους τραυματιοφορείς που παρατηρούσαν τους μπάτσους να συλλαμβάνουν με περισσή βία και αναλγησία ένα κορμί που αργόσβηνε και κανείς τους δεν μίλησε. Κανείς τους δεν τους σταμάτησε. Δολοφονήθηκε από τα κανάλια όταν αποπειράθηκαν την ίδια κιόλας μέρα να «ξεπλύνουν» την δολοφονία με αιτιάσεις όπως «ήταν ναρκομανής, ήταν επικίνδυνος, κρατούσε μαχαίρι, απείλησε με σπασμένο γυαλί». Δολοφονήθηκε από τους νοικοκυραίους που σιωπηλά συμφωνούσαν ότι ο καθένας πρέπει να κάνει ό,τι μπορεί για να υπερασπιστεί την περιουσία του, το βιός του. Γιατί η ανθρώπινη ζωή για τους ευυπόληπτους πολίτες δεν έχει για όλους την ίδια αξία. Δεν έχει την ίδια αξία η ζωή ενός καταστηματάρχη που πληρώνει τους φόρους, παίρνει δάνεια, έχει οικογένεια και παιδιά με τη ζωή ενός ανθρώπου που παλεύει να ζήσει, που είναι οροθετικός, queer, drag queen, που ζει τη ζωή του όχι όπως του την όρισε η πατριαρχική ελληνική κοινωνία, αλλά με πάθη και διεκδίκηση για να ζήσει, για να αναπνεύσει μέσα στον βούρκο της.

Ο Ζακ Κωστόπουλος, η Zackie Oh, είναι δική μας απώλεια. Η δολοφονία της, που συντελέστηκε καταμεσήμερο μέσα στο κέντρο της Αθήνας, έδειξε με τον πιο γλαφυρό τρόπο τα πιο βαθιά βίαια ένστικτα των υπεράνω υποψίας φιλήσυχων πολιτών, εκείνων που θα σου μιλήσουν με χαμόγελο για το τρίπτυχο «ησυχία, τάξη και ασφάλεια». Εκείνων που ακόμα πιο δυνατά θα δηλώσουν υπέρμαχοι του «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια». Αυτών που σωματοποιούν το τέρας του μικροαστισμού, ένα μείγμα φιλελευθερισμού, πατριαρχίας και φασισμού.

Κι εμείς απέναντι.

Την Τετάρτη 21 Οκτωβρίου, ξεκινάει στο Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο Αθηνών η δίκη για τη δολοφονία Κωστόπουλου. Ήδη ξεκινάει μία άδικη δίκη καθώς στους δολοφόνους έχει απαγγελθεί η κατηγορία της θανατηφόρου σωματικής βλάβης και όχι αυτή της ανθρωποκτονίας από πρόθεση. Αυτή όμως η δίκη και το αποτέλεσμά της είναι υπόθεση όλων μας, Για εμάς που η αξία της ζωής δεν καθορίζεται από την τάξη, τη θρησκεία, τη φυλή, την ταυτότητα φύλου ή τον σεξουαλικό προσανατολισμό. Γιατί μετράμε τους δικούς μας νεκρούς, δολοφονημένους από το κράτος, τον φασισμό, την πατριαρχία. Για τον Αλέξη, τον Λουκμάν, τον Παύλο, τον Βαγγέλη, την Ελένη. Για να μη χάσουμε καμία άλλη. Για να κερδίσει η ζωή.

Για τη Zackie Oh. Με τις Zackie Oh. Μέχρι να νικήσουμε το τέρας.

Γράφει η Λουκία Αργυριάδου για το Alterthess

Δημιουργώντας πρόσφυγες: Ο εκτοπισμός που προκλήθηκε από τον «πολέμο κατά της τρομοκρατίας» των ΗΠΑ και των συμμάχων τους

Άρθρο της Άντζελα Ιωαννίδου από το Πόλη Κ

Ολόκληρη η έκθεση στην οποία βασίστηκε το άρθρο εδώ στα αγγλικά

https://episkiasis.files.wordpress.com/2020/10/displacement_vine-et-al_costs-of-war-2020-09-08-1.pdf

Τουλάχιστον 37 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν εκτοπιστεί μετά τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» των ΗΠΑ, σύμφωνα με νέα έκθεση. Οι λεπτομέρειες περιέχονται σε μια καταδικαστική έκθεση ενώ η εισροή προσφύγων από χώρες που έχουν υποστεί πολέμους συνεχίζεται προς τα δυτικά κράτη.

Η έκθεση με τίτλο «Δημιουργώντας πρόσφυγες: Ο εκτοπισμός που προκλήθηκε από τον πόλεμο των Ηνωμένων Πολιτειών μετά την 9/11», τμήμα του πρότζεκτ Costs of War του Πανεπιστημίου Brown επισημαίνει ότι ο αριθμός των προσφύγων «υπερβαίνει τους εκτοπισμένους από κάθε πόλεμο από το 1900, εκτός από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο».

Επισημαίνοντας τον καταστροφικό αντίκτυπο του εικοσαετούς «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», η μελέτη κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο αριθμός 37 εκατομμύρια είναι μια «πολύ συντηρητική εκτίμηση» και ότι ο πραγματικός αριθμός θα μπορούσε να φτάσει τα 59 εκατομμύρια.

Ενώ η έκθεση αναφέρει τον αριθμό των ανθρώπων, κυρίως αμάχων, που εκτοπίστηκαν από χώρες που στοχεύουν οι ΗΠΑ στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», όπως το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, η Σομαλία και οι Φιλιππίνες, ο υψηλότερος αριθμός προσφύγων προέρχεται από χώρες της Μέσης Ανατολής. Με 9.2 εκατομμύρια εκτοπισμένους στο Ιράκ, η αμερικανική εισβολή στο Αραβικό κράτος το 2003 θεωρείται ως ο κύριος καταλύτης για τις προσφυγικές κρίσεις.

«Από τότε που η κυβέρνηση Τζορτζ Μπους ξεκίνησε έναν “παγκόσμιο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας” μετά τις επιθέσεις της Αλ Κάιντα στις 11 Σεπτεμβρίου 2001 στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο αμερικανικός στρατός διεξήγαγε πόλεμο συνεχώς για σχεδόν δύο δεκαετίες», αναφέρει η έκθεση. Προσθέτει ότι οι αμερικανικές δυνάμεις επιτέθηκαν σε έως και 24 χώρες εκείνη την εποχή.

Αναφέρεται επίσης ότι «κανείς δεν έχει υπολογίσει» τον συνολικό αριθμό των ανθρώπων που εκτοπίστηκαν από τους αμερικανικούς πολέμους από το 2001, εξηγώντας ότι οι υπάρχουσες αναφορές είναι «στιγμιότυπα» που δεν εξηγούν συνολικά όλα τα θύματα των αμερικανικών πολέμων.

Τα ευρήματα της έκθεσης προκάλεσαν συζητήσεις σχετικά με το πόση ευθύνη πρέπει να αναγνωρίσουν οι ΗΠΑ και άλλα δυτικά κράτη που εντάχθηκαν στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», δεδομένης της καταστροφής που προκάλεσε τη φυγή εκατομμυρίων ανθρώπων και διέλυσε τις χώρες τους.

Οι New York Times επεσήμαναν ότι μετά από προηγούμενους πολέμους, οι ΗΠΑ δέχτηκαν μερικές φορές μεγάλο αριθμό προσφύγων από τις χώρες στις οποίες επιτέθηκαν. Μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ, για παράδειγμα, η Αμερική έχει αποδεχθεί περίπου ένα εκατομμύριο Ασιάτες από τα νοτιοανατολικά ως πρόσφυγες πολέμου, μερικοί από τους οποίους ζούσαν προσωρινά σε στρατόπεδα στο Γκουάμ και στο στρατόπεδο Pendleton του Ναυτικού Σώματος των ΗΠΑ στη Νότια Καλιφόρνια.

Ωστόσο, κανένα τέτοιο πρόγραμμα δεν έχει αναπτυχθεί από τις ΗΠΑ ή τους δυτικούς εταίρους του για να φιλοξενήσει πρόσφυγες που προκλήθηκαν από τους πολέμους τους από το 2001 και μετά. Αντ’ αυτού, υπήρξε άρνηση αποδοχής θυμάτων του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» και επικίνδυνης αύξησης των ακροδεξιών ομάδων που έχουν εκμεταλλευτεί την εισροή προσφύγων για να εξυπηρετήσουν τα πολιτικά τους συμφέροντα.

Η διαχείριση του Αμαζονίου ήταν κάποτε μια ανθρώπινη ιστορία επιτυχίας – θα μπορούσε να ξαναγίνει

Άρθρο Της Becky Ferreira για το αμερικανικό Vice και μετάφραση της Ιωάννας-Μαρίας Μαραβελίδη για το Τοπικοποίηση

Εικονογράφηση : Kyan

Τεράστιες πυρκαγιές συνεχίζουν να πλήττουν και φέτος το τροπικό δάσος του Αμαζονίου –τον πνεύμονα του πλανήτη. Αυτό που δεν είναι, όμως, τόσο γνωστό είναι πως η συνύπαρξη του τροπικού δάσους με τον άνθρωπο δεν ήταν πάντα σχέση εκμετάλλευσης, ερήμωσης και καταστροφής. Για χιλιετίες, η διαχείριση του Αμαζονίου από τους αυτόχθονες λαούς κατάφερε να ενισχύσει τη βιοποικιλότητα, τη γονιμότητα και τα αξιοσημείωτα ποσοστά απορρόφησης του άνθρακα από τα φυτά στο έδαφος του σημαντικότερου, ίσως, οικοσυστήματος στον πλανήτη. Παρακάτω διαβάζουμε πώς συνέβη αυτό:

Μια εποχή έντονων, ανθρωπογενών πυρκαγιών στο τροπικό δάσος του Αμαζονίου έκαψε χιλιάδες τετραγωνικά μίλια δάσους, μαύρισε τον ουρανό πάνω από το Σάο Πάολο και πυροδότησε τη διεθνή ανησυχία για την τύχη του τοπίου με τη μεγαλύτερη βιοποικιλότητα στον πλανήτη.
Δεκάδες χιλιάδες ανεξάρτητες πυρκαγιές προκλήθηκαν από τον άνθρωπο στον Αμαζόνιο, καθιστώντας την καταστροφή του τροπικού δάσους ένα καθαρά ανθρωπογενές φαινόμενο που επωμίστηκε το ακροδεξιό καθεστώς του Βραζιλιάνου Προέδρου Μπολσονάρο. Για κάποιους, αυτό μπορεί να σημαίνει πως η παρουσία των ανθρώπων στον Αμαζόνιο συνδέεται αναπόφευκτα με την καταστροφή του τροπικού δάσους. Αλλά μια τέτοια άποψη αγνοεί το βαθύτερο και βαθιά ανθρώπινο παρελθόν του τροπικού δάσους. Για να επιτευχθεί η αποκατάσταση του Αμαζονίου στο μέλλον, είναι απαραίτητο να έχουμε ως οδηγό μας αυτό το παρελθόν και τον επίμονο ρόλο της ανθρωπότητας σε αυτό.

Τα τελευταία χρόνια, οι επιστήμονες έχουν συγκεντρώσει πολλά αποδεικτικά στοιχεία που δείχνουν ότι ο Αμαζόνιος διαμορφώθηκε από ανθρώπους πολύ πριν οι Ευρωπαίοι αποικιστές πατήσουν το πόδι τους σε αυτόν. Αυτόχθονες λαοί, που έφτασαν στο τροπικό δάσος πριν από τουλάχιστον 10.000 χρόνια, άλλαξαν το οικολογικό τοπίο του μεγαοικοσυστήματος σε μια κλίμακα που, σε μεγάλο βαθμό, δεν έχει εκτιμηθεί, μετατρέποντάς το σε έναν σημαντικό καθαριστή αέρα για την ατμόσφαιρα της Γης.

«Η Αμαζονία εδώ και πολύ καιρό θεωρούνταν ένας φυσικός χώρος που καταλαμβάνεται κυρίως από παρθένο δάσος», δήλωσε η Helena Pinto Lima, ερευνήτρια και έφορος αρχαιοτήτων στο Museu Paraense Emílio Goeldi στο Belém της Βραζιλίας. «Αυτός ο διάχυτος μύθος περί ενός ανέγγιχτου τροπικού δάσους έχει τυφλώσει πολλούς σχετικά με κάτι που αποδεικνύεται όλο και περισσότερο πως είναι ένα πολιτιστικό τοπίο».

Σε αντίθεση με τη σύγχρονη καταστροφή του τροπικού δάσους, οι αρχαίοι πληθυσμοί δημιούργησαν έναν γόνιμο Αμαζόνιο, μεγάλης βιοποικιλότητας, σε ένα διάστημα αμέτρητων γενεών. Οι αρχαιολόγοι έχουν πρόσφατα μόλις αρχίσει να ξεμπλέκουν τα μυστήρια αυτού του πολυσύνθετου προκολομβιανού πολιτισμού, με τα τελευταία στοιχεία να δείχνουν ότι ο Αμαζόνιος κατοικούνταν από αρκετά εκατομμύρια ανθρώπους πολύ πριν από την άφιξη των Ευρωπαίων.

Ποια «Ελλάδα» νίκησε το ‘49 στον Γράμμο και στο Βίτσι;

Γράφει ο Νίκος Μόττας για το Ατεχνώς

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, ενώσεις απόστρατων αξιωματικών, ακροδεξιές-εθνικιστικές οργανώσεις και γκρουπούσκουλα, φασιστοειδή και φιλοβασιλικά απομεινάρια, συγκεντρώνονται στο Γράμμο και στο Βίτσι για να γιορτάσουν τη «νίκη του εθνικού στρατού κατά των κομμουνιστοσυμμοριτών» τον Αύγουστο του 1949.

Πρόκειται για εκείνες τις «εκδηλώσεις» όπου «ευυπόληπτοι» κεντροδεξιοί και πατενταρισμένοι ναζί, φιλελεύθεροι και φασίστες, από τη Νέα Δημοκρατία μέχρι τη ναζιστική Χρυσή Αυγή, γίνονται «ένα» απέναντι στον κοινό εχθρό: τους κομμουνιστές!

Μάλιστα, σε πρόσφατο άρθρο του στα «ΝΕΑ» («Γιορτές», 27 Αυγ. 2020), ο γνωστός και μη εξαιρετέος Γ. Πρετεντέρης μας ενημερώνει πως «στον Εμφύλιο δεν νίκησαν οι ακροδεξιοί» αλλά «όλη η Ελλάδα πλην κομμουνιστών»! Διότι, όπως γράφει ο Πρετεντέρης, «στο ίδιο στρατόπεδο βρέθηκαν ο βασιλιάς κι ο Παπάγος, ο Πλαστήρας κι ο Σοφοκλής Βενιζέλος, ο Παπανδρέου κι ο Κανελλόπουλος, ο Καρτάλης κι ο Ζέρβας».

Λες και όλοι αυτοί δεν αποτελούσαν το πολιτικό προσωπικό συνολικά της αστικής τάξης που, παρά τις επί μέρους διαφορές τους, αγωνίζονταν για τη διατήρηση της εξουσίας του κεφαλαίου. Διότι η ένοπλη σύγκρουση που ονομάζεται «εμφύλιος» και είχε ξεκινήσει ήδη από την περίοδο της Κατοχής, ήταν η κορύφωση της ταξικής πάλης, είχε ταξικά χαρακτηριστικά, είτε αρέσει είτε δεν αρέσει στους ιστοριογράφους και δημοσιολόγους της αστικής τάξης.

Ποιος νίκησε, λοιπόν, στον Εμφύλιο; Ποιους τιμάει στις αντικομμουνιστικές συνάξεις στο Γράμμο και το Βίτσι ο εσμός της ακροδεξιάς-φασιστικής σαπίλας, από κοινού με στελέχη του κυβερνώντος κόμματος της ΝΔ;

Το 1949 στο Γράμμο ηττήθηκε ο ηρωϊκός Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας (ΔΣΕ) που αποτέλεσε τέκνο της ανάγκης σε συνθήκες ραγδαίας όξυνσης της ταξικής πάλης. Ηττήθηκε όμως ταυτόχρονα και η εργατική τάξη της χώρας, ο ίδιος ο ελληνικός λαός. Ποιοι νίκησαν;

Νίκησε η ντόπια αστική τάξη, οι έλληνες τραπεζίτες, μεγαλέμποροι και εφοπλιστές, αυτοί που ο – απεσταλμένος του Τρούμαν – Πωλ Πόρτερ είχε αποκαλέσει  στην περίφημη έκθεση του ως «αόρατη εξουσία της Ελλάδας».

Νίκησαν οι ιμπεριαλιστές, ο αρχισφαγέας Τρούμαν, ο εγκληματίας πολέμου Βαν Φλιτ («Στρατηγέ μου, ιδού ο στρατός σας») και οι βόμβες ναπάλμ που κατέκαψαν τις βουνοκορφές του Γράμμου.

Νίκησε το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης που, κατά τη διάρκεια της τριπλής φασιστικής Κατοχής, έκανε… «αντίσταση» από τη Ρώμη και το Κάϊρο. Νίκησαν αυτοί που αιματοκύλησαν το λαό της Αθήνας και του Πειραιά στα Δεκεμβριανά το 1944.

Νίκησαν αυτοί που μετά τη Βάρκιζα εξαπέλυσαν όργιο τρομοκρατίας και ανελέητων διωγμών κατά εκατοντάδων χιλιάδων αγωνιστών της ΕΑΜικής Αντίστασης. Οι ίδιοι που, μετά τη λήξη του Εμφυλίου, εγκαθίδρυσαν το κράτος των ανηλεών διώξεων, των εκτελέσεων, των εξοριών, των φυλακίσεων, των βασανιστηρίων, των πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων, κ.α.

Νίκησαν οι δολοφόνοι του Μπελογιάννη, του Πλουμπίδη, του Λαμπράκη, του Πέτρουλα, του Τσαρούχα, κ.α. Οι δοσίλογοι και οι ταγματασφαλίτες της Κατοχής που βρήκαν «θαλπωρή» στους μηχανισμούς του μετεμφυλιακού αστικού κράτους.

Πέρασαν έκτοτε πάνω από 70 χρόνια. Η αστική εξουσία και τα επιτελεία της, μέσω της αστικής και οπορτουνιστικής ιστοριογραφίας, δεν σταμάτησε ούτε στιγμή την προσπάθεια συκοφάντησης του αγώνα του ΔΣΕ, του ΚΚΕ, των μαχητών και μαχητριών που έδωσαν τη ζωή τους για μια Ελλάδα λεύτερη από τα δεσμά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Γιατί, λοιπόν, 70 χρόνια μετά συνεχίζεται η ιδεολογικοπολιτική επίθεση των αστικών επιτελείων απέναντι στον «συμμοριτοπόλεμο» του ΔΣΕ; Τι φοβούνται;

Η απάντηση είναι ξεκάθαρη: Το κάνουν αυτό διότι ξέρουν – κι’ ας καμώνονται για το αντίθετο – πως η νίκη τους απέναντι στο ΔΣΕ το 1949 ήταν προσωρινή. Γνωρίζουν καλά ότι, παρά τις αντεπαναστατικές ανατροπές και τα πισωγυρίσματα της ιστορίας, η αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας είναι ανειρήνευτη και πως η πάλη για τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό δεν είναι «τελειωμένη υπόθεση» όπως ισχυρίζονται. Χτυπούν το παρελθόν έχοντας στραμμένο το βλέμμα στο μέλλον.

Η αλαζονεία των «νικητών» του 1949 δε μπορεί κρύψει τους βαθύτερους φόβους της αστικής τάξης: Πως την ιστορία τη γράφουν με την πάλη τους οι λαοί και πως η τελευταία λέξη δεν ειπώθηκε ακόμα.

Γράφει ο Νίκος Μόττας για το Ατεχνώς

Τι συνέβη όταν οι μαθητές επέστρεψαν στα σχολεία εν μέσω πανδημίας το 1918

Και πώς μπορεί να αποτελέσει οδηγό σήμερα, ενόψει των κρίσιμων αποφάσεων για τη νέα σχολική χρονιά.

Αναδημοσίευση από Huffingtonpost

Αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που οι ηγέτες δυσκολεύονται να αποφασίσουν εάν τα σχολεία θα παραμείνουν ανοιχτά εν μέσω πανδημίας.

Κατά τη διάρκεια της ισπανικής γρίπης το 1918, παρόλο που ο κόσμος ήταν πολύ διαφορετικός, η συζήτηση ήταν εξίσου έντονη.

Εκείνη η πανδημία σκότωσε περίπου 50 εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως,  σύμφωνα με τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων των ΗΠΑ .

Ενώ η συντριπτική πλειονότητα των πόλεων στις ΗΠΑ έκλεισαν τα σχολεία τους, τρεις επέλεξαν να τα διατηρήσουν ανοιχτά – η Νέα Υόρκη, το Σικάγο και το Νιου Χέβεν, σύμφωνα με τους ιστορικούς.

Οι αποφάσεις των αξιωματούχων σε αυτές τις πόλεις βασίστηκαν σε μεγάλο βαθμό στην υπόθεση των υπαλλήλων δημόσιας υγείας ότι οι μαθητές ήταν ασφαλέστεροι στο σχολείο. Τότε εξάλλου, ήταν στο απόγειό της η λεγόμενη Προοδευτική Εποχή, με έμφαση στην υγιεινή στα σχολεία και περισσότερες νοσοκόμες για κάθε μαθητή από ό,τι τώρα.

Ισπανική Γρίπη : Εκατό χρόνια πριν το 1918 στις ΗΠΑ, οι άνθρωποι «τα έβαζαν» πάλι με τις μάσκες τους

Αρχική πηγή άρθρου New York Times μέσω In.gr

Εργαζόμενοι σε κέντρο πληροφοριών στο Σαν Φρανσίσκο του 1918

«Φίμωτρα», «ασπίδες μικροβίων», «παγίδες βρωμιάς»: εκατό χρόνια πριν, οι άνθρωποι τα έβαζαν και πάλι με τις μάσκες τους. Θεωρούσαν ότι κάνουν τους ανθρώπους να μοιάζουν με γουρούνια. Άνοιγαν τρύπες για να μπορούν να καπνίζουν τα πούρα τους. Τις φορούσαν – κοροϊδευτικά – στους σκύλους τους. Και, καμιά φορά, τις χρησιμοποιούσαν για να ληστεύουν τράπεζες.

Πάνω από έναν αιώνα πριν, όταν η πανδημία της γρίπης του 1918 μάστιζε τις ΗΠΑ, μάσκες από γάζα και τουλπάνι έγιναν – κυριολεκτικά – το πρόσωπο της μάχης με τον ιό. Όμως, όπως και τώρα, οι μάσκες έγιναν και αντικείμενο πολιτικού διχασμού. Τότε, όπως και τώρα, οι υγειονομικές αρχές παρότρυναν τους πολίτες να τις χρησιμοποιούν για να αποτρέψουν την εξάπλωση του ιού. Και τότε, όπως και τώρα, ορισμένοι αντιστάθηκαν.

Το 1918 και το 1919, με τα μπαρ, τα σαλούν, τα εστιατόρια, τα θέατρα και τα σχολεία να κλείνουν, οι μάσκες μετατράπηκαν σε αποδιοπομπαίο τράγο, σε σύμβολο της κυβερνητικής παρεμβατικότητας, προκαλώντας διαδηλώσεις, συλλογές υπογραφών και συναθροίσεις αντίστασης. Ταυτόχρονα, χιλιάδες Αμερικανοί πέθαιναν από μια φονική πανδημία.

1918: Οι λοιμώξεις εξαπλώνονται

Οι πρώτες λοιμώξεις εντοπίστηκαν το Μάρτιο, σε μια στρατιωτική βάση του Κάνσας, όπου 100 στρατιώτες κόλλησαν τον ιό. Σε μια βδομάδα, ο αριθμός των κρουσμάτων πενταπλασιάστηκε. Σύντομα, η ασθένεια έσφιγγε στον κλοιό της όλη τη χώρα, οδηγώντας ορισμένες πόλεις στην επιβολή καραντίνας και χρήσης μάσκας για τον περιορισμό της.

Μέχρι το φθινόπωρο, επτά πόλεις σε όλη τη χώρα είχαν θέσει σε ισχύ νόμους υποχρεωτικής χρήσης μάσκας, εξηγεί στους New York Times ο Δρ. Χάουαρντ Μάρκελ, ιστορικός επιδημιών και συγγραφέας του βιβλίου «Quarantine!»

Η οργανωμένη αντίσταση στη χρήση μάσκας δεν ήταν συνηθισμένη, όπως λέει, όμως συνέβαινε. Η πόλη με τους αυστηρότερους κανόνες ασφαλείας ήταν το Σαν Φρανσίσκο, όπου είχαν σημειωθεί 7.000 από τα μέχρι τότε πάνω από 60.000 κρούσματα σε όλες τις ΗΠΑ. Σύντομα έγινε γνωστό ως «η πόλη των μασκοφόρων».

Μάλιστα, οι μάσκες που είχαν καταστεί υποχρεωτικές από τις 22 Οκτωβρίου, κάνοντας την την πρώτη αμερικάνικη πόλη που θέσπισε τέτοιο μέτρο, έπρεπε να αποτελούνται τουλάχιστον από τέσσερις στρώσεις.

«Εφυγε» ο Ντίνος Χριστιανόπουλος – Ενας ποιητής που κυνηγήθηκε από τους παπάδες, τους μπάτσους, τους χρυσαυγίτες και τους φιλολόγους

Της Π.Μ από το Βαθύ Κόκκινο

Περαιτέρω πληροφορίες, εικονογράφηση και βίντεο από ΑΠΕ-ΜΠΕ, Επιτροπή Αλληλεγγύης Στρατευμένων και Κουτί της Πανδώρας

«Καινούριο χιόνι πέφτει επάνω στο παλιό.
Κι άλλες νιφάδες βιάζονται να γίνουν λάσπη».

«έλαιον θέλω και ου θυσίαν»
Κι εμείς που θυσιαστήκαμε;
Κι εμείς που δε λαδώσαμε;».

Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος ήταν ένας ποιητής που πλήρωσε ακριβά τα ποιήματά του. Κυνηγήθηκε από τους παπάδες, τους μπάτσους, τους χρυσαυγίτες και τους φιλολόγους.

Η ζωντάνια, το πνεύμα, ο τρόπος σκέψης όλα όσα χαρακτηρίζουν μια στάση ζωής διαφορετική από τις άλλες δεν είναι «ιδιορρυθμίες» -θυμίζει κάτι από το ιατρικό «ιδιοπαθές»- αυτό που δεν έχει ακόμη εξηγηθεί -όπου κάποιος παγιδεύτηκε και δεν μπορεί να απαλλαγεί από αυτές.
Είναι ή μάλλον θα πρέπει να είναι φάροι σκέψης και προβληματισμού όπου η μεγάλη βολεμένη μάζα δεν θέλει σχεδόν ποτέ να δει, είτε γιατί τυφλώνεται, αν βλέπει, είτε γιατί έτσι είναι ορατή καλύτερα η γύμνια της.

Στον κύριο Ντίνο, διέκρινε κανείς εύκολα αυτές τις «ιδιορρυθμίες». Για αυτό αγαπώ ιδιαίτερα το ποιητικό του έργο. Για αυτό και κατακρίθηκε τόσο, όσο ζούσε.

Έζησε 89 «διαγώνια» χρόνια… Ο φιλόλογος Κωνσταντίνος Δημητριάδης (το «Ντίνος Χριστιανόπουλος» είναι ψευδώνυμο του ποιητή), ο συλλέκτης έργων τέχνης, ο πρώην ιδιοκτήτης της πινακοθήκης της «Διαγωνίου», ο μελετητής, ο μεταφραστής, ο δοκιμιογράφος, ο σχολιαστής (ενίοτε ιδιαίτερα δηκτικός) των έργων και των ζωών των άλλων, ο πλέον «συζητημένος» ποιητής των τελευταίων χρόνων, πέθανε σήμερα (11.08.20) στη γενέθλια πόλη του, τη Θεσσαλονίκη, την οποία ουδέποτε εγκατέλειψε (αντίθετα μ’ εκείνη), ύστερα από πολυετή ασθένεια.

Καταβεβλημένος από τις αλλεπάλληλες, τα τελευταία χρόνια, περιπέτειες της υγείας του, παρέμενε πάντα στο ισόγειο διαμέρισμά του στις Σαράντα Εκκλησιές της Θεσσαλονίκης, περιβεβλημένος από …ποιητές. Ο Καβάφης κι ο Τσιτσάνης σε κάδρα στον τοίχο πάνω από το γραφείο του.

Γεννήθηκε στις 21 Μαρτίου του 1931. Χρόνια μετά, η ημέρα της γέννησής του (Εαρινό ηλιοστάσιο- πρώτη μέρα της Άνοιξης), έμελλε να χρισθεί ως… «παγκόσμια μέρα της ποίησης». «Δεν θέλω και πολύ τις αυτοβιογραφίες, γιατί μου δίνουν την εντύπωση ότι ξόφλησα κι ότι δεν έχω πια να κάνω τίποτα άλλο παρά να βυθίζομαι στις αναμνήσεις…», έλεγε.

Το πολιτικό τραγούδι από το Ροκ στην Ραπ // Συνέντευξη των Θανάση Γκαϊφύλλια και Λεωνίδα Οικονομάκη

Συνέντευξη στην Μαρίνα Αγγελάκη για το Documento

Δύο δημιουργοί διαφορετικών γενιών συζητούν γι’ αυτά που τους ενώνουν και τους διαφοροποιούν.

Συναντήσαµε τον Θανάση Γκαϊφύλλια, συνθέτη και τραγουδοποιό που υπηρετεί το κοινωνικοπολιτικό τραγούδι πάνω από µισό αιώνα, και τον Λεωνίδα Οικονοµάκη, πολιτικό κοινωνιολόγο, ράπερ και µέλος του χιπ χοπ συγκροτήµατος Social Waste, την προηγούµενη εβδοµάδα στη Ραψάνη Τεµπών σε µια εκδήλωση για το πολιτικό τραγούδι που πραγµατοποιήθηκε στο πλαίσιο των πολιτιστικών δράσεων που διοργανώνει κάθε Αύγουστο το Πρόγραµµα Προαγωγής Αυτοβοήθειας του ΑΠΘ. Την εποµένη µέρα κάτω από τη σκιά των αιωνόβιων πλατάνων στην κεντρική πλατεία του χωριού πιάσαµε την κουβέντα µε αφορµή µια παρατήρησή µου από την προηγούµενη βραδιά: παίρνοντας τη σκυτάλη από τον καθηγητή Κοινωνιολογίας του Πανεπιστηµίου Κρήτης Γιάννη Ζαϊµάκη, ο οποίος θύµισε τον ρόλο που µπορεί να παίξει η µουσική στην κοινωνική αλλαγή αισθητικοποιώντας την πολιτική, ακούσαµε τον Λεωνίδα Οικονοµάκη να εξιστορεί την πορεία της ραπ µουσικής στην Ελλάδα εστιάζοντας στο πολιτικό της περιεχόµενο, ενώ στη συνέχεια έβλεπα έναν ράπερ να κινείται ρυθµικά και να ψιθυρίζει τα τραγούδια που ερµήνευε ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας από τις «Φάµπρικες» του Βασίλη Τσιτσάνη και τη «Γραφειοκρατία» του Κώστα Βίρβου έως το «Υστερόγραφο» του Μιχάλη Κατσαρού και την «Ατέλειωτη εκδροµή» του Μάνου Ελευθερίου.

Σε άκουγα να ψιθυρίζεις όλα τα τραγούδια στη χθεσινή εκδήλωση.

Λεωνίδας Οικονοµάκης: Μπορεί να είµαι ράπερ αλλά γράφω στίχους και παρακολουθώ τους ανθρώπους που γράφουν και διαβάζω τους ποιητές.

Εσείς, κ. Γκαϊφύλλια, παρακολουθείτε τα τραγούδια που γράφουν οι ράπερ;

Θανάσης Γκαϊφύλλιας: Οχι µε επιµέλεια, αλλά αναγνωρίζω ότι το τραγούδι διαµαρτυρίας σήµερα δηµιουργείται αποκλειστικά από αυτό το µουσικό είδος. Ο λόγος είναι το κυρίαρχο στοιχείο σε αυτά τα τραγούδια. Είναι το σηµερινό τραγούδι-µανιφέστο.

Τι διαφορά έχει ένα τραγούδι που γράφει σήµερα ένας ράπερ από το πολιτικό τραγούδι που δηµιουργήθηκε τη δεκαετία του ’60 ή του ’70;

Λ. Οικ.: Από την άποψη του περιεχοµένου δεν έχει διαφορά. Η θεµατολογία του πολιτικού, του κοινωνικού τραγουδιού είναι διαχρονική. Εµείς όµως σήµερα είµαστε πιο αθυρόστοµοι.

Θ. Γκ.: Πόσο πιο αθυρόστοµοι δηλαδή;

Λ. Οικ.: Πολύ. Οποιαδήποτε βρισιά µπορείτε να φανταστείτε υπάρχει στη ραπ.

Θ. Γκ.: Περιµένω να ακούσω ποιες βρισιές εννοείς.

Λ. Οικ.: Υπάρχουν οι λέξεις «µαλάκας», «πούστης», «πουτάνα». ∆εν υπάρχει βρισιά που δεν λέγεται.

Θ. Γκ.: Το 1971 που ξεκίνησε το Κύτταρο ένα από τα τραγούδια που έλεγα –και στάθηκε αφορµή να γνωρίσω τον Τάσο Λειβαδίτη ο οποίος ανέβηκε στη σκηνή και µε φίλησε– ήταν το «Παλιοκουφάλες, ανάληψη µυρίζει ο αέρας». Μιλάµε για το 1971.

Λ. Οικ.: Το πρώτο µας τραγούδι το 1999 ήταν το «Είµαι η άµµος στα γρανάζια σας, κουφάλες»

Θ. Γκ.: Βρε τι ωραίο!

Τα τελευταία 30 λεπτά της ζωής του Τζορτζ Φλόιντ [George Floyd, last 30 minutes video]

Αναδημοσίευση από Ημεροδρόμο

Το πλήρες βίντεο με τα τελευταία 30 λεπτά της ζωής του Τζόρτζ Φλόιντ που δολοφονήθηκε από την αστυνομία στις 25 Μαΐου στη Μινεάπολη.

Το βίντεο είναι από τις κάμερες που φορούν οι Αμερικανοί αστυνομικοί στο σώμα τους παρέχοντας την πιο πλήρη καταγραφή μέχρι στιγμής της σύλληψης του μέχρι το θάνατο του.  Το βίντεο διαρκεί μισή ώρα και περιέχει σκληρές εικόνες. Όχι πιο σκληρές από τις πράξεις των αστυνομικών που τον δολοφόνησαν.

 

Οι συναυλίες που αχρήστευσαν τα ρολόγια

Ή όταν τα ρολόγια ξαποστένουν για χάρη της μουσικής (κλικ).

Αναδημοσίευση από το MixGrill

Ποιες ξένες συναυλίες έσπασαν όλα τα ρεκόρ διάρκειας και αντοχής; Από τον Bruce Springsteen και τους Grateful Dead μέχρι συναυλίες που δεν έχουν σκοπό να τελειώσουν άμεσα, όλα δείχνουν πως η έννοια του χρόνου είναι σχετική.

Πόσες φορές έχετε πάει σε συναυλία και έχετε σκεφτεί πως τελείωσε πολύ γρήγορα; Είναι σύνηθες πρόβλημα να παρακολουθούμε μία ζωντανή εμφάνιση και να έχουμε την αίσθηση πως μας πήραν τη μπουκιά απ’ το στόμα. Όμως αυτός δεν είναι ο κανόνας και υπάρχουν πολλά παραδείγματα μερακλήδων που ξεχνάνε να φύγουν από τη σκηνή. Μερικοί μπορεί να το παρακάνουν κιόλας. Ας ξεκινήσουμε με ξένους καλλιτέχνες που όλοι γνωρίζουμε για να φτάσουμε σε πιο ακραία παραδείγματα και συναυλίες που συνεχίζουν όσο διαβάζετε αυτό το άρθρο.