Το φαινόμενο των χόμπος και ο «Δρόμος» του Τζακ Λόντον

Άρθρο της Ιωάννας Μαρίας Μαραβελίδη , αλιευμένο από Αυτολεξεί

«…Μακρυμάλληδες ιεροκήρυκες βγαίνουν κάθε βραδιά, για να σου πουν ποια είναι τα λάθη και ποια τα σωστά· μα όταν τους ρωτάς τι θα φας, αυτοί σου απαντούν τόσο γλυκά: θα φας ένα γεια σου και γεια, σε αυτή τη δοξασμένη τ’ ουρανού γωνιά· δούλευε και προσευχήσου, πάνω στα άχυρα ζήσε τη ζωή σου· θα τρως καλά όταν πεθάνεις…»

Τζο Χιλ (ποιητής, τραγουδοποιός, αγκιτάτορας και χόμπο)[1]

Δυο λόγια για το βιβλίο

Στο περίφημο βιβλίο του Τζακ Λόντον, Ο δρόμος (1907) –που έχει μεταφραστεί και εκδοθεί από αρκετούς οίκους και στα ελληνικά– ο ίδιος περιγράφει τις περιπέτειές του από όσα έζησε, είδε και άκουσε στα χρόνια της περιπλάνησής του στις ΗΠΑ και στον Καναδά. Μέσα από τις σελίδες της σύντομης αφήγησής του ζωντανεύει η γεμάτη απροσδόκητες εναλλαγές ζωή του αλήτη: η λαθραία επιβίβαση στα τρένα, η φυλακή αλλά και η συντροφικότητα, η ανεμελιά και το λαμπερό πρόσωπο της περιπέτειας ως τρόπου ζωής. «Ίσως το πιο ισχυρό θέλγητρο της αλητείας να είναι η απουσία της μονοτονίας», αναφέρει.

Οι εννιά αυτοβιογραφικές ιστορίες που περιέχονται στο βιβλίο έχουν να κάνουν, συγκεκριμένα, με τα χρόνια που ο ίδιος ο Λόντον έζησε ως χόμπο, κατά τη δεκαετία του 1890, ενώ ήταν ακόμη έφηβος και η μεγάλη οικονομική κρίση έπληττε την Αμερική. Οι περιπέτειές του έχουν να κάνουν με την καθημερινή μάχη για επιβίωση, με μια ηθική του δρόμου, με τσακωμούς και κυνηγητά από αστυνομικούς και σταθμάρχες τρένων. Διαβάζουμε, μεταξύ άλλων, για τη φιλευσπλαχνία και τη βοήθεια που προσέφεραν οι φτωχοί στους πεινασμένους χόμπος, σε αντίθεση με την ψεύτικη φιλανθρωπία των πλουσίων. Διαβάζουμε για την υποκρισία των Αρχών και του δικαστικού συστήματος και των «καθώς πρέπει» ανθρώπων που αρκετές φορές αποδεικνύονται χειρότεροι από εκείνους που βλέπουν υποτιμητικά. Μία ξεχωριστά δυνατή στιγμή του βιβλίου αποτελεί το μαστίγωμα των τσιγγάνων (τους οποίους αποκαλεί «αδέλφια») από τον αρχηγό τους. Ο Λόντον μάς εξηγεί πως η απάθεια των γύρω του έκανε και τον ίδιο να μην αντιδράσει –η απάθεια είναι αυτή που κάνει τον κάθε νόμο να φαντάζει ισχυρότερος απ’ ό,τι είναι. Ο Λόντον ήταν γνωστός για τις πολιτικές του ανησυχίες και δεν θα πρέπει να το ξεχνούμε αυτό. Παράλληλα, όμως, δεν ωραιοποιεί καθόλου τις καταστάσεις και τη σκληρότητα που είχε το να επιβιώνεις, κάποιες φορές ακόμη και εναντίον των άλλων εξαθλιωμένων συνοδοιπόρων σου…

Ο τρόπος που περιγράφει τις ιστορίες του, τα μέρη και τους ανθρώπους που γνώρισε, είναι πράγματι ιδιαίτερος. Ο ρεαλισμός –ή και κυνισμός– είναι έντονος, η ειρωνεία διάχυτη, η ματιά του οξυδερκής και η χρήση της αργκό συχνή. Ταυτόχρονα, οι συχνές αναφορές στο τεράστιο σιδηροδρομικό δίκτυο της Αμερικής και των σταθμών της σε φέρνουν πιο κοντά στη γεωγραφία της και στις αχανείς της αποστάσεις. Έτσι, διαβάζεται ακόμη καλύτερα, με το μαύρο αλλά και συναρπαστικό παιχνίδι της περιπλάνησης να ζωντανεύει, αν έχεις δίπλα σου και έναν σχετικό χάρτη.

Για να καταλάβουμε, όμως, καλύτερα το πλαίσιο μέσα στο οποίο εξελίσσονται οι ιστορίες του βιβλίου είναι χρήσιμο να διερευνήσουμε το κοινωνικό φαινόμενο των χόμπος, πράγμα στο οποίο στοχεύει και το παρόν κείμενο:

Δημιουργώντας πρόσφυγες: Ο εκτοπισμός που προκλήθηκε από τον «πολέμο κατά της τρομοκρατίας» των ΗΠΑ και των συμμάχων τους

Άρθρο της Άντζελα Ιωαννίδου από το Πόλη Κ

Ολόκληρη η έκθεση στην οποία βασίστηκε το άρθρο εδώ στα αγγλικά

https://episkiasis.files.wordpress.com/2020/10/displacement_vine-et-al_costs-of-war-2020-09-08-1.pdf

Τουλάχιστον 37 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν εκτοπιστεί μετά τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» των ΗΠΑ, σύμφωνα με νέα έκθεση. Οι λεπτομέρειες περιέχονται σε μια καταδικαστική έκθεση ενώ η εισροή προσφύγων από χώρες που έχουν υποστεί πολέμους συνεχίζεται προς τα δυτικά κράτη.

Η έκθεση με τίτλο «Δημιουργώντας πρόσφυγες: Ο εκτοπισμός που προκλήθηκε από τον πόλεμο των Ηνωμένων Πολιτειών μετά την 9/11», τμήμα του πρότζεκτ Costs of War του Πανεπιστημίου Brown επισημαίνει ότι ο αριθμός των προσφύγων «υπερβαίνει τους εκτοπισμένους από κάθε πόλεμο από το 1900, εκτός από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο».

Επισημαίνοντας τον καταστροφικό αντίκτυπο του εικοσαετούς «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», η μελέτη κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο αριθμός 37 εκατομμύρια είναι μια «πολύ συντηρητική εκτίμηση» και ότι ο πραγματικός αριθμός θα μπορούσε να φτάσει τα 59 εκατομμύρια.

Ενώ η έκθεση αναφέρει τον αριθμό των ανθρώπων, κυρίως αμάχων, που εκτοπίστηκαν από χώρες που στοχεύουν οι ΗΠΑ στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», όπως το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, η Σομαλία και οι Φιλιππίνες, ο υψηλότερος αριθμός προσφύγων προέρχεται από χώρες της Μέσης Ανατολής. Με 9.2 εκατομμύρια εκτοπισμένους στο Ιράκ, η αμερικανική εισβολή στο Αραβικό κράτος το 2003 θεωρείται ως ο κύριος καταλύτης για τις προσφυγικές κρίσεις.

«Από τότε που η κυβέρνηση Τζορτζ Μπους ξεκίνησε έναν “παγκόσμιο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας” μετά τις επιθέσεις της Αλ Κάιντα στις 11 Σεπτεμβρίου 2001 στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο αμερικανικός στρατός διεξήγαγε πόλεμο συνεχώς για σχεδόν δύο δεκαετίες», αναφέρει η έκθεση. Προσθέτει ότι οι αμερικανικές δυνάμεις επιτέθηκαν σε έως και 24 χώρες εκείνη την εποχή.

Αναφέρεται επίσης ότι «κανείς δεν έχει υπολογίσει» τον συνολικό αριθμό των ανθρώπων που εκτοπίστηκαν από τους αμερικανικούς πολέμους από το 2001, εξηγώντας ότι οι υπάρχουσες αναφορές είναι «στιγμιότυπα» που δεν εξηγούν συνολικά όλα τα θύματα των αμερικανικών πολέμων.

Τα ευρήματα της έκθεσης προκάλεσαν συζητήσεις σχετικά με το πόση ευθύνη πρέπει να αναγνωρίσουν οι ΗΠΑ και άλλα δυτικά κράτη που εντάχθηκαν στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», δεδομένης της καταστροφής που προκάλεσε τη φυγή εκατομμυρίων ανθρώπων και διέλυσε τις χώρες τους.

Οι New York Times επεσήμαναν ότι μετά από προηγούμενους πολέμους, οι ΗΠΑ δέχτηκαν μερικές φορές μεγάλο αριθμό προσφύγων από τις χώρες στις οποίες επιτέθηκαν. Μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ, για παράδειγμα, η Αμερική έχει αποδεχθεί περίπου ένα εκατομμύριο Ασιάτες από τα νοτιοανατολικά ως πρόσφυγες πολέμου, μερικοί από τους οποίους ζούσαν προσωρινά σε στρατόπεδα στο Γκουάμ και στο στρατόπεδο Pendleton του Ναυτικού Σώματος των ΗΠΑ στη Νότια Καλιφόρνια.

Ωστόσο, κανένα τέτοιο πρόγραμμα δεν έχει αναπτυχθεί από τις ΗΠΑ ή τους δυτικούς εταίρους του για να φιλοξενήσει πρόσφυγες που προκλήθηκαν από τους πολέμους τους από το 2001 και μετά. Αντ’ αυτού, υπήρξε άρνηση αποδοχής θυμάτων του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» και επικίνδυνης αύξησης των ακροδεξιών ομάδων που έχουν εκμεταλλευτεί την εισροή προσφύγων για να εξυπηρετήσουν τα πολιτικά τους συμφέροντα.

Ποια «Ελλάδα» νίκησε το ‘49 στον Γράμμο και στο Βίτσι;

Γράφει ο Νίκος Μόττας για το Ατεχνώς

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, ενώσεις απόστρατων αξιωματικών, ακροδεξιές-εθνικιστικές οργανώσεις και γκρουπούσκουλα, φασιστοειδή και φιλοβασιλικά απομεινάρια, συγκεντρώνονται στο Γράμμο και στο Βίτσι για να γιορτάσουν τη «νίκη του εθνικού στρατού κατά των κομμουνιστοσυμμοριτών» τον Αύγουστο του 1949.

Πρόκειται για εκείνες τις «εκδηλώσεις» όπου «ευυπόληπτοι» κεντροδεξιοί και πατενταρισμένοι ναζί, φιλελεύθεροι και φασίστες, από τη Νέα Δημοκρατία μέχρι τη ναζιστική Χρυσή Αυγή, γίνονται «ένα» απέναντι στον κοινό εχθρό: τους κομμουνιστές!

Μάλιστα, σε πρόσφατο άρθρο του στα «ΝΕΑ» («Γιορτές», 27 Αυγ. 2020), ο γνωστός και μη εξαιρετέος Γ. Πρετεντέρης μας ενημερώνει πως «στον Εμφύλιο δεν νίκησαν οι ακροδεξιοί» αλλά «όλη η Ελλάδα πλην κομμουνιστών»! Διότι, όπως γράφει ο Πρετεντέρης, «στο ίδιο στρατόπεδο βρέθηκαν ο βασιλιάς κι ο Παπάγος, ο Πλαστήρας κι ο Σοφοκλής Βενιζέλος, ο Παπανδρέου κι ο Κανελλόπουλος, ο Καρτάλης κι ο Ζέρβας».

Λες και όλοι αυτοί δεν αποτελούσαν το πολιτικό προσωπικό συνολικά της αστικής τάξης που, παρά τις επί μέρους διαφορές τους, αγωνίζονταν για τη διατήρηση της εξουσίας του κεφαλαίου. Διότι η ένοπλη σύγκρουση που ονομάζεται «εμφύλιος» και είχε ξεκινήσει ήδη από την περίοδο της Κατοχής, ήταν η κορύφωση της ταξικής πάλης, είχε ταξικά χαρακτηριστικά, είτε αρέσει είτε δεν αρέσει στους ιστοριογράφους και δημοσιολόγους της αστικής τάξης.

Ποιος νίκησε, λοιπόν, στον Εμφύλιο; Ποιους τιμάει στις αντικομμουνιστικές συνάξεις στο Γράμμο και το Βίτσι ο εσμός της ακροδεξιάς-φασιστικής σαπίλας, από κοινού με στελέχη του κυβερνώντος κόμματος της ΝΔ;

Το 1949 στο Γράμμο ηττήθηκε ο ηρωϊκός Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας (ΔΣΕ) που αποτέλεσε τέκνο της ανάγκης σε συνθήκες ραγδαίας όξυνσης της ταξικής πάλης. Ηττήθηκε όμως ταυτόχρονα και η εργατική τάξη της χώρας, ο ίδιος ο ελληνικός λαός. Ποιοι νίκησαν;

Νίκησε η ντόπια αστική τάξη, οι έλληνες τραπεζίτες, μεγαλέμποροι και εφοπλιστές, αυτοί που ο – απεσταλμένος του Τρούμαν – Πωλ Πόρτερ είχε αποκαλέσει  στην περίφημη έκθεση του ως «αόρατη εξουσία της Ελλάδας».

Νίκησαν οι ιμπεριαλιστές, ο αρχισφαγέας Τρούμαν, ο εγκληματίας πολέμου Βαν Φλιτ («Στρατηγέ μου, ιδού ο στρατός σας») και οι βόμβες ναπάλμ που κατέκαψαν τις βουνοκορφές του Γράμμου.

Νίκησε το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης που, κατά τη διάρκεια της τριπλής φασιστικής Κατοχής, έκανε… «αντίσταση» από τη Ρώμη και το Κάϊρο. Νίκησαν αυτοί που αιματοκύλησαν το λαό της Αθήνας και του Πειραιά στα Δεκεμβριανά το 1944.

Νίκησαν αυτοί που μετά τη Βάρκιζα εξαπέλυσαν όργιο τρομοκρατίας και ανελέητων διωγμών κατά εκατοντάδων χιλιάδων αγωνιστών της ΕΑΜικής Αντίστασης. Οι ίδιοι που, μετά τη λήξη του Εμφυλίου, εγκαθίδρυσαν το κράτος των ανηλεών διώξεων, των εκτελέσεων, των εξοριών, των φυλακίσεων, των βασανιστηρίων, των πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων, κ.α.

Νίκησαν οι δολοφόνοι του Μπελογιάννη, του Πλουμπίδη, του Λαμπράκη, του Πέτρουλα, του Τσαρούχα, κ.α. Οι δοσίλογοι και οι ταγματασφαλίτες της Κατοχής που βρήκαν «θαλπωρή» στους μηχανισμούς του μετεμφυλιακού αστικού κράτους.

Πέρασαν έκτοτε πάνω από 70 χρόνια. Η αστική εξουσία και τα επιτελεία της, μέσω της αστικής και οπορτουνιστικής ιστοριογραφίας, δεν σταμάτησε ούτε στιγμή την προσπάθεια συκοφάντησης του αγώνα του ΔΣΕ, του ΚΚΕ, των μαχητών και μαχητριών που έδωσαν τη ζωή τους για μια Ελλάδα λεύτερη από τα δεσμά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Γιατί, λοιπόν, 70 χρόνια μετά συνεχίζεται η ιδεολογικοπολιτική επίθεση των αστικών επιτελείων απέναντι στον «συμμοριτοπόλεμο» του ΔΣΕ; Τι φοβούνται;

Η απάντηση είναι ξεκάθαρη: Το κάνουν αυτό διότι ξέρουν – κι’ ας καμώνονται για το αντίθετο – πως η νίκη τους απέναντι στο ΔΣΕ το 1949 ήταν προσωρινή. Γνωρίζουν καλά ότι, παρά τις αντεπαναστατικές ανατροπές και τα πισωγυρίσματα της ιστορίας, η αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας είναι ανειρήνευτη και πως η πάλη για τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό δεν είναι «τελειωμένη υπόθεση» όπως ισχυρίζονται. Χτυπούν το παρελθόν έχοντας στραμμένο το βλέμμα στο μέλλον.

Η αλαζονεία των «νικητών» του 1949 δε μπορεί κρύψει τους βαθύτερους φόβους της αστικής τάξης: Πως την ιστορία τη γράφουν με την πάλη τους οι λαοί και πως η τελευταία λέξη δεν ειπώθηκε ακόμα.

Γράφει ο Νίκος Μόττας για το Ατεχνώς

Τι συνέβη όταν οι μαθητές επέστρεψαν στα σχολεία εν μέσω πανδημίας το 1918

Και πώς μπορεί να αποτελέσει οδηγό σήμερα, ενόψει των κρίσιμων αποφάσεων για τη νέα σχολική χρονιά.

Αναδημοσίευση από Huffingtonpost

Αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που οι ηγέτες δυσκολεύονται να αποφασίσουν εάν τα σχολεία θα παραμείνουν ανοιχτά εν μέσω πανδημίας.

Κατά τη διάρκεια της ισπανικής γρίπης το 1918, παρόλο που ο κόσμος ήταν πολύ διαφορετικός, η συζήτηση ήταν εξίσου έντονη.

Εκείνη η πανδημία σκότωσε περίπου 50 εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως,  σύμφωνα με τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων των ΗΠΑ .

Ενώ η συντριπτική πλειονότητα των πόλεων στις ΗΠΑ έκλεισαν τα σχολεία τους, τρεις επέλεξαν να τα διατηρήσουν ανοιχτά – η Νέα Υόρκη, το Σικάγο και το Νιου Χέβεν, σύμφωνα με τους ιστορικούς.

Οι αποφάσεις των αξιωματούχων σε αυτές τις πόλεις βασίστηκαν σε μεγάλο βαθμό στην υπόθεση των υπαλλήλων δημόσιας υγείας ότι οι μαθητές ήταν ασφαλέστεροι στο σχολείο. Τότε εξάλλου, ήταν στο απόγειό της η λεγόμενη Προοδευτική Εποχή, με έμφαση στην υγιεινή στα σχολεία και περισσότερες νοσοκόμες για κάθε μαθητή από ό,τι τώρα.

Ισπανική Γρίπη : Εκατό χρόνια πριν το 1918 στις ΗΠΑ, οι άνθρωποι «τα έβαζαν» πάλι με τις μάσκες τους

Αρχική πηγή άρθρου New York Times μέσω In.gr

Εργαζόμενοι σε κέντρο πληροφοριών στο Σαν Φρανσίσκο του 1918

«Φίμωτρα», «ασπίδες μικροβίων», «παγίδες βρωμιάς»: εκατό χρόνια πριν, οι άνθρωποι τα έβαζαν και πάλι με τις μάσκες τους. Θεωρούσαν ότι κάνουν τους ανθρώπους να μοιάζουν με γουρούνια. Άνοιγαν τρύπες για να μπορούν να καπνίζουν τα πούρα τους. Τις φορούσαν – κοροϊδευτικά – στους σκύλους τους. Και, καμιά φορά, τις χρησιμοποιούσαν για να ληστεύουν τράπεζες.

Πάνω από έναν αιώνα πριν, όταν η πανδημία της γρίπης του 1918 μάστιζε τις ΗΠΑ, μάσκες από γάζα και τουλπάνι έγιναν – κυριολεκτικά – το πρόσωπο της μάχης με τον ιό. Όμως, όπως και τώρα, οι μάσκες έγιναν και αντικείμενο πολιτικού διχασμού. Τότε, όπως και τώρα, οι υγειονομικές αρχές παρότρυναν τους πολίτες να τις χρησιμοποιούν για να αποτρέψουν την εξάπλωση του ιού. Και τότε, όπως και τώρα, ορισμένοι αντιστάθηκαν.

Το 1918 και το 1919, με τα μπαρ, τα σαλούν, τα εστιατόρια, τα θέατρα και τα σχολεία να κλείνουν, οι μάσκες μετατράπηκαν σε αποδιοπομπαίο τράγο, σε σύμβολο της κυβερνητικής παρεμβατικότητας, προκαλώντας διαδηλώσεις, συλλογές υπογραφών και συναθροίσεις αντίστασης. Ταυτόχρονα, χιλιάδες Αμερικανοί πέθαιναν από μια φονική πανδημία.

1918: Οι λοιμώξεις εξαπλώνονται

Οι πρώτες λοιμώξεις εντοπίστηκαν το Μάρτιο, σε μια στρατιωτική βάση του Κάνσας, όπου 100 στρατιώτες κόλλησαν τον ιό. Σε μια βδομάδα, ο αριθμός των κρουσμάτων πενταπλασιάστηκε. Σύντομα, η ασθένεια έσφιγγε στον κλοιό της όλη τη χώρα, οδηγώντας ορισμένες πόλεις στην επιβολή καραντίνας και χρήσης μάσκας για τον περιορισμό της.

Μέχρι το φθινόπωρο, επτά πόλεις σε όλη τη χώρα είχαν θέσει σε ισχύ νόμους υποχρεωτικής χρήσης μάσκας, εξηγεί στους New York Times ο Δρ. Χάουαρντ Μάρκελ, ιστορικός επιδημιών και συγγραφέας του βιβλίου «Quarantine!»

Η οργανωμένη αντίσταση στη χρήση μάσκας δεν ήταν συνηθισμένη, όπως λέει, όμως συνέβαινε. Η πόλη με τους αυστηρότερους κανόνες ασφαλείας ήταν το Σαν Φρανσίσκο, όπου είχαν σημειωθεί 7.000 από τα μέχρι τότε πάνω από 60.000 κρούσματα σε όλες τις ΗΠΑ. Σύντομα έγινε γνωστό ως «η πόλη των μασκοφόρων».

Μάλιστα, οι μάσκες που είχαν καταστεί υποχρεωτικές από τις 22 Οκτωβρίου, κάνοντας την την πρώτη αμερικάνικη πόλη που θέσπισε τέτοιο μέτρο, έπρεπε να αποτελούνται τουλάχιστον από τέσσερις στρώσεις.

Strange Fruit: η ιστορία ενός τραγουδιού, η ιστορία ενός χρώματος, η ιστορία μιας χώρας

Αναδημοσίευση από Groucho Marxism

«Τα δέντρα του νότου κουβαλούν ένα περίεργο φρούτο. Αίμα στα φύλλα και αίμα στη ρίζα. Μαύρα σώματα να λικνίζονται στο νότιο αεράκι. Περίεργο φρούτο κρεμασμένο από τις λεύκες// Ποιμενικές σκηνές στον ηρωικό Νότο. Τα διογκωμένα μάτια, το παραμορφωμένο στόμα. Αρωμα μανόλιας, γλυκό και φρέσκο. Υστερα η ξαφνική μυρωδιά της καμένης σάρκας. // Να ένα φρούτο για να ραμφίσουν τα κοράκια. Να το μαζέψει η βροχή, να το ρουφήξει ο αέρας. Να το σαπίσει ο ήλιος, το δέντρο να το ρίξει. Να ένα περίεργο φρούτο και να μια πικρή σοδειά.»

Το τραγούδι φυσικά περιγράφει την εικόνα του λιντσαρίσματος. Τα «παράξενα φρούτα» δεν είναι άλλα από τα σώματα των απαγχονισμένων μαύρων στις πολιτείες του Νότου. Χτίζοντας πάνω στην αντίθεση του εκτεθειμένου σώματος που σαπίζει και την ομορφιά της φύσης που ανθίζει, το τραγούδι καταφέρνει να ενσαρκώσει με ελάχιστους στίχους τη βαθιά αμερικανική αρρώστια. Γράφτηκε το 1937 από τον Εϊμπελ Μίροπολ (λευκό εβραϊκής καταγωγής και μέλος τότε του Αμερικανικού Κομμουνιστικού Κόμματος) και ηχογραφήθηκε πρώτη φορά το 1939 από την Μπίλι Χόλιντεϊ. Την πρώτη φορά που τραγουδήθηκε ζωντανά στο προοδευτικό Café Society της Νέας Υόρκης δεν υπήρξε ούτε ένα χειροκρότημα για να το υποδεχτεί. Τα τραγούδια διαμαρτυρίας ήταν την περίοδο εκείνη ένα άγνωστο είδος. Ενας άνθρωπος κάπου στο βάθος της αίθουσας άρχισε να χειροκροτά. Στη συνέχεια τον ακολούθησε ολόκληρη η αίθουσα. Μια νέα περίοδος για το αμερικανικό τραγούδι είχε μόλις γεννηθεί.

Το χειροκρότημα θα συνεχιστεί και στις επόμενες εμφανίσεις της «Lady Day» καθώς το τραγούδι θα γίνει σταθερό κομμάτι του τελετουργικό των εμφανίσεων της. Και το τελετουργικό είχε συγκεκριμένους κανόνες. Η Χόλιντεϊ λέει το τραγούδι πάντοτε στο τέλος. Οι σερβιτόροι έχουν σταματήσει να σερβίρουν, όλα τα φώτα της αίθουσας παραμένουν κλειστά, εκτός από ένα φως που λούζει την τραγουδίστρια. Η Χόλιντεϊ ξεκινά να τραγουδάει με τα μάτια κλειστά σαν να προσεύχεται. Και το τραγούδι ήταν προσευχή καθώς επίσης «ιστορικό ντοκουμέντο», «κήρυξη πολέμου» και «η αρχή του κινήματος των κοινωνικών δικαιωμάτων», όπως κατά καιρούς χαρακτηρίστηκε. Ταυτόχρονα ήταν και ένας τρόπος η τραγωδία των Αφροαμερικανών να φτάσει σε λευκά αυτιά, να συγκινήσει και να διδάξει με τρόπο άμεσο και αναπόδραστο. Και το τραγούδι τα κατάφερε. Υπήρξε το πιο πετυχημένο τραγούδι της Μπίλι Χόλιντεϊ, πουλώντας πάνω από 1 εκατομμύριο δίσκους τη χρονιά που κυκλοφόρησε (έπειτα από πολλές δυσκολίες και αρνήσεις), διασκευάστηκε από άπειρους καλλιτέχνες, τραγουδήθηκε σε πορείες και σήμερα κατέχει εμβληματική θέση.

Φυσικά υπήρχαν και αντιδράσεις και η Χόλιντεϊ δεν μπορούσε να εμφανιστεί σε μια σειρά από πολιτείες. Σε πολλές περιπτώσεις το κοινό και οι ιδιοκτήτες των κέντρων τραμπούκισαν τόσο την τραγουδίστρια όσο και τους μουσικούς της εξαιτίας του. Αυτό όμως δεν την πτοούσε. Αυτό που της έδινε κουράγιο σε κάθε εμφάνισή της ήταν η εικόνα του πατέρα της, όπως λέει η ίδια, την οποία ανακαλούσε σε κάθε εκτέλεση. Ο Κλάρενς Χόλιντεϊ, μουσικός και ο ίδιος, θα πεθάνει το 1937. Στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου είχε εκτεθεί σε αέρια μουστάρδας που του προκάλεσαν επιπλοκές στους πνεύμονες. Θα πεθάνει σε ένα νοσοκομείο του Τέξας σε μια πτέρυγα αποκλειστικά για μαύρους με τους γιατρούς να του αρνούνται ιατρική περίθαλψη. Λιγότερο δολοφονημένος από Γερμανούς και περισσότερο από Αμερικάνους.

Οι φωνές των μεγάλων Αφροαμερικανών τραγουδιστριών κουβαλούν και αιχμαλωτίζουν για πάντα στο βάθος τους τον λυγμό ενός ολόκληρου έθνους, τον συλλογικό πόνο ως εξατομικευμένο ήχο, το τραγούδι ως λύτρωση από την αδικία και το μίσος. Ξεπερνούν τον χρόνο και τον χώρο και αφηγούνται μια ιστορία παλιά όσο και ο άνθρωπος. Οι μέρες του George Floyd κουβαλούν αυτό το τραγούδι. Μας υπενθυμίζουν το πώς στις Ηνωμένες Πολιτείες το χρώμα είναι ταξικός προσδιορισμός. Και πάνω απ’ όλα το χρώμα είναι καταγωγή. Οχι καταγωγή της γεωγραφίας, αλλά καταγωγή του μίσους και του διαχωρισμού. Ο λόγος που μπορούμε να συγκινηθούμε με το τραγούδι αυτό, ο λόγος που μπορούμε να εξοργιστούμε με τα γεγονότα των Ηνωμένων Πολιτειών, είναι ακριβώς πως τα στοιχεία αυτά δεν αποτελούν εικόνες και ήχους από έναν μακρινό κόσμο. Εξελίσσονται εκεί. Αλλά συμβαίνουν δίπλα μας. Ο ρατσισμός και η φυλετική βία, ο διαχωρισμός και η αστυνομική αυθαιρεσία είναι νότες και στο δικό μας πικρό τραγούδι. Περίεργα φρούτα και με ελληνική σημαία προέλευσης.

Αναδημοσίευση από Groucho Marxism

Πανούκλα χορού συντάραξε το Στρασβούργο το 1518 μ.Χ.

Μέσα στις πληροφορίες που συνέλεξα τις τελευταίες εβδομάδες γύρω από τις πανδημίες υπήρξε και μια περίπτωση επιδημίας που άξιζε ένα ολόκληρο καινούριο άρθρο για να αναλυθεί.

Θα πάμε στο 1518 μ.Χ. στο Στρασβούργο, πόλη της τότε Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Θα δούμε πολλά άτομα να χορεύουν με ήχους από τύμπανα, έγχορδα και πνευστά. Ο ήλιος του Ιούλη εκείνης της χρονιάς χτυπάει πάνω τους, καθώς πηδούν από το ένα πόδι στο άλλο και γυρίζουν σε κύκλους.

Από απόσταση μπορεί να έλεγες ότι πρόκειται για γλέντι.

Αλλά… Από κοντά τα χέρια των χορευτών είναι εύθραυστα και τα σώματα τους κινούνται σπασμωδικά. Τα πρόσωπα τους είναι λουσμένα στον ιδρώτα. Τα μάτια τους είναι υαλώδη, μακρινά. Αίμα από τα πρησμένα πόδια τους ξεχειλίζει στις δερμάτινες μπότες και τα ξύλινα παπούτσια τους

Τί έχει συμβεί;

Η χορευτική πανούκλα του 1518 ήταν η φονικότερη και η καλύτερα καταγεγραμμένη από τις περισσότερες από δέκα παρόμοιες περιπτώσεις που έλαβαν χώρα από το 1374 και έπειτα στην ευρύτερη περιοχή του Στρασβούργου.

Οι αναφορές της εποχής πολλές. Οι σύγχρονες εξηγήσεις για το φαινόμενο; Αντικρουόμενες. Θα τα αναλύσω όλα με σαφή αναφορά στις πηγές μου.

Πώς ξεκίνησε όλο αυτό;

Ιστορία των πανδημιών με επιστημονικά δεδομένα

Το άρθρο αυτό ξεκίνησα να το δουλεύω πριν δύο εβδομάδες και είναι αποτέλεσμα προσωπικής έρευνας που επειδή άπτεται της ιατρικής επιστήμης, μου επιτρέπει να αξιοποιήσω και αυτή μου την ιδιότητα (οδοντίατρος εξωτερικού), πέραν εκείνης του ιστολόγου-γραφιά.

Θα ξεκινήσω με λίγους ορισμούς :

• Μικροργανισμοί/Μικρόβια : τέσσερις βασικές κατηγορίες Βακτήρια, Μύκητες, Παράσιτα, Ιοί (οι τελευταίοι μπαινοβγαίνουν στην κατηγορία αυτή γιατί δεν αποτελούν αυτοτελείς «ζωντανούς» οργανισμούς)
• Λοίμωξη : η παρουσία μικροβίων σε ένα σημείο του οργανισμού όπου φυσιολογικά δεν υπάρχουν και άμεσα ή έμμεσα, μέσω της τοξικότητάς τους, προκαλούν αντίδραση φλεγμονής που συνοδεύεται και από την εκάστοτε κλινική εικόνα
• Μόλυνση : η παρουσία μικροβίων εκεί που φυσιολογικά δεν υπάρχουν χωρίς να προκαλούν φλεγμονή.
• Φλεγμονή : σύνολο των τοπικών και συστηματικών μηχανισμών που ενεργοποιεί ο οργανισμός αντιδραστικά μετά από την επίδραση σε αυτόν διαφόρων βλαπτικών παραγόντων. Οι φλεγμονές διακρίνονται σε οξείες (διάρκειας λίγων ημερών), υποξείες (μεταβατικό στάδιο) και σε χρόνιες (μεγαλύτερης διάρκειας).
• Επιδημία : η έξαρση μιας ασθένειας που εμφανίζεται σε έναν ανθρώπινο πληθυσμό μια δεδομένη χρονική περίοδο, σε βαθμό μη αναμενόμενο
• Πανδημία : μία επιδημία λοιμωδών ασθενειών που εξαπλώνεται με πολύ γρήγορους ρυθμούς σε μια μεγάλη περιοχή και απειλεί το σύνολο του πληθυσμού.
• Επιστήμη : σύστημα απόκτησης γνώσης με βάση την επιστημονική μεθοδολογία που βασίζεται στην επιστημονική έρευνα, καθώς και στην οργάνωση και ταξινόμηση της αποκτώμενης με αυτόν τον τρόπο γνώσης.

Ακολουθούν μια σειρά ιστορικών δεδομένων χρήσιμων για την ανάλυση της εκάστοτε πανδημίας που έπεται :

1. Η ανάπτυξη της δυτικής ιατρικής όπως την γνωρίζουμε σήμερα ήταν μια διαδικασία που ξεκίνησε δειλά-δειλά με τον Διαφωτισμό στην Ευρώπη. Για όλες τις αναφορές συνεπώς πριν το 1800, έχετε στο νου σας ότι έννοιες όπως επιδημιολογία, μικροβιολογία ή ακόμα ακόμα και πιο απλά ιατρική δεν υπήρχαν.
2. Με βάση τον ορισμό της επιστήμης που δόθηκε παραπάνω, πειραματικά δεδομένα (δηλαδή μετρήσεις) συν μοντέλα επεξεργασίας των μετρήσεων στη βάση των φυσικών νόμων για την εξαγωγή συμπερασμάτων, όπως είναι αντιληπτό δεν εφαρμοζόταν πριν το 1800. Όλοι οι αριθμοί συνεπώς που αναφέρονται είναι groso mondo βασισμένοι σε διάφορες πηγές της εποχής και όχι σε επιστημονική έρευνα (εδώ χρησιμοποίησα τα νούμερα από το γράφημα στο κέντρο του άρθρου από το Johns Hopkins Resource Center)
3. Μεταδοτικές ασθένειες υπήρχαν από τα αρχαία χρόνια και συνήθως η ίδια η ασθένεια και η εξάπλωσή της αποδιδόταν σε θεία βούληση… Η δραματική αύξηση της εξάπλωσης τους ξεκίνησε με την εγκατάσταση του αγροτικού τρόπου ζωής από πλευράς ανθρώπου.
4. Η ανάγκη παραγωγής και μετέπειτα πώλησης των αγαθών μέσω του εμπορίου, οδήγησε σε αύξηση της αλληλεπίδρασης τόσο μεταξύ των ανθρώπινων πληθυσμών όσο και ανάμεσα σε ανθρώπινους πληθυσμούς και άλλα ζώα ή άλλα/νέα οικοσυστήματα, άγνωστα μέχρι πρότινος.
5. Η τακτική της «καραντίνας» εφαρμόστηκε πρώτη φορά τον 14ο αιώνα μ.χ. ως τακτική προστασίας των παραλιακών πόλεων (πόλεων-κάστρων) από μολυσματικές ασθένειες. Η ίδια η λέξη είναι ιταλικής προέλευσης (quaranta giorni που σημαίνει 40 μέρες), διότι για 40 μέρες έπρεπε στο λιμάνι της Βενετίας να αγκυροβολήσουν καράβια με ύποπτο περιεχόμενο.

Transcendental epidemiology μαν!

Σάλος ή κοινώς χαμούλης ξέσπασε με την εγκύκλιο της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου πως ούτε λίγο ούτε πολύ οι εκκλησίες θα είναι ανοιχτές τη Μεγάλη Εβδομάδα αλλά και – κυρίως – με τη δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου, Στέλιου Πέτσα, πως:
«παρεμπιπτόντως μπορεί κάποιος όταν κάνει κάποια άλλη έξοδο από το σπίτι του, για άλλους λόγους που δικαιολογούν αυτήν την έξοδο, να μπορεί να περάσει για ατομική λατρεία και από την εκκλησία της ενορίας του. Αυτό που θα φροντίσουμε σε συνεργασία πάντα με την Εκκλησία, είναι να μην υπάρξει συνωστισμός».

Άθεα Τομάρια!

Μπροσούρα: πως να ανατρέψετε τους illuminati (pdf)

Αναδημοσίευση από το προσωπικό blog του risinggalaxy

(Περισσότερα για τις θεωρίες συνωμοσίας από μια αντικαπιταλιστική σκοπιά μπορείτε να βρείτε στο  egainst.com)

***

ΠΩΣ ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΕΤΕ

ΤΟΥΣ ILLUMINATI

Will, Chino, Saudade, Mamos

Μετάφραση: Morgan S. Bailey 

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΗ

Θεωρώ σημαντικό να επισημάνω ότι οι συγγραφείς αυτού του φυλλαδίου είναι Αμερικανοί. Πράγμα που σημαίνει ότι το κείμενο είναι γραμμένο απ’ την οπτική της αμερικανικής κουλτούρας και πραγματικότητας και απευθύνεται κυρίως στο αμερικανικό κοινό. Αυτό βέβαια καθόλου δεν το εμποδίζει να μιλάει για γεγονότα και καταστάσεις με παγκόσμια ισχύ. …

Πάνω σ’ αυτό, λίγα λόγια για τη φράση «θεωρία Illuminati». Πρόκειται για ακριβή μετάφραση αλλά άχαρη απόδοση του ‘Illuminati theory’ που απαντάται στο αγγλικό κείμενο. Μια πιο ορθή απόδοση θα ήταν ίσως «θεωρία συνωμοσίας σχετικά με τους Illuminati», αλλά για λόγους οικονομίας προτίμησα την αρχική, άχαρη μετάφραση. Πέρα όμως απ’ αυτό, έχει σημασία να πούμε ότι αυτό που στις ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια συνδέθηκε τελικά άρρηκτα με τους Illuminati ως κεντρικούς πρωταγωνιστές, δεν είναι παρά ένα σύνολο θεωριών και μύθων, πολλοί απ’ τους οποίους κυκλοφορούν για χρόνια παγκοσμίως. Στην Ελλάδα εν προκειμένω, έχουμε ακούσει για μασονικές στοές, barcode που περιέχουν τη σφραγίδα του σατανά, το 666, τη λέσχη Bilderberg και διάφορα άλλα που δεν συνδέθηκαν με τους Illuminati παρά μόνο πολύ πρόσφατα, ακολουθώντας την εξ Αμερικής τάση. Γι’ αυτό το λόγο ο Έλληνας αναγνώστης μπορεί κάλλιστα να διαβάζει ένα ευρύτερο «θεωρίες συνωμοσίας» εκεί που βλέπει «θεωρία Illuminati». Αυτή την αντικατάσταση την έχω κάνει έτσι κι αλλιώς σε κάποια σημεία, όπως άλλωστε έχω αντικαταστήσει και φράσεις όπως «θεωρητικοί (περί) Illuminati» με τον γενικό όρο «συνωμοσιολόγοι».

Καλή ανάγνωση.

ΥΓ:
«Ο κόσμος πιστεύει μόνο σε όσα ήδη ξέρει και αυτή είναι η ομορφιά της Καθολικής Μορφής της Συνωμοσίας»

Ουμπέρτο Έκο, Το Κοιμητήριο της Πράγας

κατεβάστε το PDF πατώντας αυτό το λινκ Πως να αντρεψετε τους Illuminati 

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Όλοι μιλάνε για τους Illuminati. Ίσως έχετε ακούσει ότι ο Jay Z και η Beyonce είναι μέλη των Illuminati και περνούν δαιμονικά μηνύματα μέσα απ’ τη μουσική και τις εμφανίσεις τους. Ίσως έχετε ακούσει ότι ο Ομπάμα είναι επίσης μέλος των Illuminati και σχεδιάζει την εμφύτευση μικροτσίπ σε όλους τους Αμερικανούς πολίτες, για να προετοιμάσει το έδαφος για επιβολή στρατιωτικού νόμου. Πολύ πιθανό να έχετε ακούσει ότι το δολάριο περιέχει κρυμμένα σύμβολα που αποδεικνύουν ότι οι ΗΠΑ ελέγχονται απ’ τους Illuminati εδώ και αιώνες.

Η θεωρία Illuminati βοηθάει τους καταπιεσμένους ανθρώπους να εξηγήσουν όσα βιώνουν. Η κοινωνία μάς φέρνει αντιμέτωπους με φρικτές πραγματικότητες: συγγενείς μας φυλακίζονται άδικα. Φίλοι μας σκοτώνονται μεταξύ τους σε βεντέτες, για οικονομικές διαφορές, ή σε πολέμους συμμοριών. Το μέλλον είναι γεμάτο αδιέξοδες δουλειές με μισθούς πείνας. Παλεύουμε να πληρώσουμε λογαριασμούς ενώ άλλοι ζουν με δυσανάλογη πολυτέλεια. Στην τηλεόραση, βλέπουμε ανθρώπους απ’ όλο τον κόσμο να πεθαίνουν από ασιτία, παρόλο που ζούμε σε μια κοινωνία με τη μεγαλύτερη υλική αφθονία στην ιστορία.

Οι περισσότεροι άνθρωποι κάνουν σα να μη συμβαίνει τίποτα απ’ όλα αυτά. Γιατί συμβαίνει αυτό; Ψάχνουμε για απαντήσεις, και η θεωρία Illuminati μας δίνει μία απάντηση. Πιστεύουμε ότι η θεωρία Illuminati είναι λανθασμένη και γράψαμε αυτό το φυλλάδιο για να προτείνουμε μια διαφορετική προσέγγιση. Το γράψαμε γιατί ξέρουμε ότι οι άνθρωποι που ασχολούνται με τους Illuminati συνήθως θέλουν να σταματήσουν την καταπίεση και την εκμετάλλευση. Είναι απ’ τους πιο αφυπνισμένους ανθρώπους της κοινωνίας μας. Πριν 40 χρόνια, ίσως να ήταν μέλη του Black Panther Party. Σήμερα οι περισσότεροι κάθονται άπραγοι και μιλάνε ακατάσχετα για συνωμοσίες. Πρόκειται για ενέργεια που πάει χαμένη. Ο κόσμος βρίσκεται σε βαθιά κρίση που οδηγεί σε διαδηλώσεις, εξεγέρσεις και επαναστάσεις. Στην Αίγυπτο, τη Νότια Αφρική, την Τουρκία -ακόμη και στις ΗΠΑ- αυτά τα κινήματα βρίσκονται ήδη σε αναβρασμό. Οι άνθρωποι που λένε «δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γιατί κανείς άλλος δεν κάνει» απλά αρνούνται να συμμετέχουν οι ίδιοι στον αγώνα.

Αυτό το φυλλάδιο είναι ένα εργαλείο με σκοπό να βοηθήσει στην κατανόηση του κόσμου γύρω μας. Προσφέρει μια σύντομη ιστορία της θεωρίας Illuminati: ποιος την εφηύρε, πότε και πού. Δείχνει πώς έγινε δημοφιλής μετά τις ήττες των κινημάτων της δεκαετίας του ’70. Αποδεικνύει ότι αυτή η θεωρία αδυνατεί να εξηγήσει πώς λειτουργεί η κοινωνία, ή να προτείνει λύσεις για το τέλος της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης. Αυτό το φυλλάδιο προτείνει μια εναλλακτική εξήγηση για το φαινόμενο της καταπίεσης και εκμετάλλευσης, καθώς και τρόπους για να το σταματήσουμε. Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να ρίξουμε φως στην προέλευση της θεωρίας Illuminati.

2+2=5, Ταινία μικρού μήκους

Ένα από τα σλόγκαν που χρησιμοποίησε ο Όργουελ στη νουβέλα του «1984» ήταν το 2+2=5 ως ένα κλασσικό παράδειγμα στοχευμένα λάθους δογματισμού που κάποιος «έπρεπε» να πιστεύει και να υιοθετεί.

Αυτό ενέπνευσε και τον, Ιρανικής καταγωγής, Babak Anvari να γράψει και να σκηνοθετήσει τη συγκεκριμένη ταινία μικρού μήκους., υποψήφια για το βραβείο BAFTA για το 2012.

Thx to G.T. via fb

Δείτε άλλες ενδιαφέρουσες πληροφορίες στους παρακάτω συνδέσμους : Επίσημο site, Imdb, Wiki

Μια γελοιογραφία χίλιοι προπαγανδιστές

Από Infowar

Δεκαοχτώ χρόνια συμπληρώνονται αυτές τις ημέρες από τη δολοφονία του καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα από στελέχη της ΟΝΝΕΔ στην Πάτρα. Η δολοφονία προκάλεσε τότε επεισόδια στην Αθήνα με αποτέλεσμα να τυλιχτεί στις φλόγες το κατάστημα Ενδυμάτων «Κ.Μαρούσης» και να χάσουν τη ζωή του τέσσερα άτομα.

Η εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ βρισκόταν τότε στην αντιπολίτευση και ο σκιτσογράφος της Δημήτρης Χαντζόπουλος κατακεραύνωνε το «παρακράτος» της κυβέρνησης της ΝΔ. Οι ασπρόμαυρες γελοιογραφίες δημοσιεύτηκαν τον ιανουάριο του 1991. Η τελευταία στις 7 Δεκεμβρίου του 2012 – τώρα που ΤΑ ΝΕΑ ανήκουν πλέον στη συμπολίτευση.

«Ο χρυσός αιώνας των δικτατοριών» (Βίντεο)

Το βίντεο που παραθέτουμε το δημιούργησε η εκπαιδευτικός Νίνα Γεωργιάδου και το τιτλοφορεί «Ο Χρυσός αιώνας των δικτατοριών». Το κείμενο που το συνοδεύει αναφέρει: «Με αφορμή ακόμη μια επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, είναι αναγκαία η αναδρομή σε ένα αιώνα πραξικοπημάτων, υποτέλειας, δικτατοριών, εξάρτησης, βίας και νοθείας και ισοπέδωσης του ελληνικού λαού. Ιδιαίτερα στη σημερινή συγκυρία που ο νεοφασισμός αγιοποιεί τους δικτάτορες».

Από : Βαθύ Κόκκινο

Τα σκάνδαλα της Χούντας (7 χρόνια αρπαχτή)

Πηγή : iospress.gr μέσω Δεν Πληρώνω

Ο Τύπος δεν ασχολούνταν με σκάνδαλα, ούτε σκανδαλιζόταν από τις σχέσεις των κρατούντων με τους μεγιστάνες του πλούτου. Είχε έρθει άλλωστε το πλήρωμα του χρόνου για να εκπληρωθεί το Τάμα του Έθνους.

Στους έντονα αντικοινοβουλευτικούς καιρούς μας, ένα δόλιο φάντασμα πλανιέται στον αέρα: ο ισχυρισμός περί «τιμιότητας» των δικτατόρων που κατέλαβαν πραξικοπηματικά την εξουσία το 1967 για να την επιστρέψουν πριν από 36 χρόνια, σαν βρεγμένες γάτες, «στους πολιτικούς».

Πρόκειται βέβαια για μύθο, θεμελιωμένο στη μίζερη εικόνα των επιζώντων «πρωταιτίων» – αφού πρώτα έχασαν την εξουσία, στερήθηκαν όσα είχαν παράνομα καρπωθεί και υπέστησαν τις οικονομικές συνέπειες της κοινωνικής απομόνωσής τους. Ακόμη κι αυτή η εικόνα δεν αφορά, ωστόσο, παρά ελάχιστους πρωτεργάτες της δικτατορίας. Αγνοεί την οικονομική ευμάρεια πάμπολλων μεσαίων ή «πολιτικών» στελεχών της, που η νομική κατασκευή περί «στιγμιαίου αδικήματος» άφησε παντελώς ατιμώρητα ν’ απολαμβάνουν τα αποκτήματά τους.

Την επιβίωση του μύθου διευκολύνει η χαώδης διαφορά του τότε με το σήμερα, όσον αφορά τη δυνατότητα δημόσιας συζήτησης για παρόμοια ζητήματα. Επί χούντας η ραδιοτηλεόραση ήταν κρατική (κι αυστηρά προπαγανδιστική), ενώ ο Τύπος περνούσε από δρακόντεια λογοκρισία. Οποιαδήποτε έρευνα ή ακόμη και νύξη για κρατικά σκάνδαλα ήταν απλά αδιανόητη. χαρακτηριστικό το κύριο άρθρο του Γιάννη Καψή στον «Ταχυδρόμο» (24.5.74), όταν η δικτατορία Ιωαννίδη δημοσιοποίησε το (παπαδοπουλικό) «σκάνδαλο των κρεάτων»:

«Δεν είναι καινούρια η υπόθεση. Μήνες ολόκληρους οι φήμες οργίαζαν. Κι όμως κανείς δεν τολμούσε. Κανείς δεν είχε το θάρρος να μεταβάλη τον ψίθυρο σε καταγγελία. Κι όσο οι φήμες απλώνονταν, αγκαλιάζοντας όλο και περισσότερους υπεύθυνους και μη, τόσο μεγάλωνε κι ο φόβος μήπως θίξουμε τα κακώς κείμενα. Ηταν μια ‘συνωμοσία κραυγαλέας σιωπής’, χάρη και στη δρακόντεια νομοθεσία που ρυθμίζει -και συμπιέζει- την ενάσκηση του λειτουργήματός μας».

Μετά τη Μεταπολίτευση, ο Τύπος ξεχείλισε βέβαια από πληροφορίες για σκάνδαλα της χουντικής επταετίας. Ομως αυτά θεωρούνταν τότε -και σωστά- απλές παρωνυχίδες μπροστά στα υπόλοιπα εγκλήματα της δικτατορίας. 

Ρατσισμός, στείρωση, ευθανασία, εξόντωση – Οι γιατροί του Γ’ ράιχ [Ντοκυμαντέρ]

Από την χιτλερική Γερμανία στους σημερινούς νεοναζί απογόνους της…

Πριν μόλις λίγα χρόνια, η «Πανελλαδική Συσπείρωση για την Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση» και τα «Τετράδια Ψυχιατρικής» είχαν οργανώσει μιαν εκδήλωση με άξονα την προβολή του ντοκιμαντέρ «Οι γιατροί του Τρίτου Ράϊχ», με σκοπό την ανάδειξη της σχέσης της Ψυχιατρικής με την Εξουσία, αυτήν της οποίας η ίδια είναι φορέας και αυτήν της οποίας λειτουργεί ως εντολοδόχος για την επιβολή της Δημόσιας Τάξης.

Όπως έχει δείξει η ιστορική εμπειρία, το κυρίαρχο ψυχιατρικό παράδειγμα δεν βρήκε καμιά δυσκολία (το αντίθετο μάλιστα) να συμπλεύσει, κάτω από συγκεκριμένες κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες, ακόμα και με τους ναζί και μάλιστα, να αναλάβει ιδιαίτερο ρόλο στον ορισμό της «ζωής που είναι ανάξια να ζει» και εν συνεχεία στην πρακτική της στείρωσης, της ευθανασίας και της μαζικής εξόντωσης εκατοντάδων χιλιάδων ψυχικά πασχόντων και αναπήρων στα γερμανικά ψυχιατρεία, ως ενός οικονομικού βάρους, ενός πληθυσμού ‘περιττών’ υπάρξεων που έπρεπε να φύγουν από τη μέση.

Σήμερα, αυτό που τότε φαινόταν σαν μια «αναδρομή στο παρελθόν», ορθώνεται ξανά ως μια πολύ υλική δυνατότητα ενός μέλλοντος, που απειλεί, με γοργούς ρυθμούς, να γίνει παρόν. Το νεοναζιστικό μόρφωμα της «Χρυσής Αυγής», που είδε φέτος τα ποσοστά και την επιρροή του να ανεβαίνουν αλματωδώς, αντανακλώντας (και επιχειρώντας να δώσει έκφραση και να εκμεταλλευτεί) τις πιο σκοτεινές και αδιέξοδες όψεις της διάρρηξης του κοινωνικού ιστού και της κονιορτοποίησης πλατειών κοινωνικών στρωμάτων από την κρίση και το μνημόνιο, δεν παρέλειψε, μετά τους μετανάστες, να βάλει στο στόχαστρο τους ψυχικά πάσχοντες και τους αναπήρους. Η ανάρτηση στην ιστοσελίδα τους κειμένων που προπαγανδίζουν την στείρωση και την ευθανασία των «ζωών που είναι ανάξιες να ζουν», μόνο τυχαία δεν είναι.

Για τη συνέχεια και το ντοκυμαντέρ πατήστε στο 

ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΕΝΙΣΧΥΤΙΚΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ

ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΕΝΙΣΧΥΤΙΚΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ

Στον Κοινωνικό Χώρο για την Ελευθερία Μικρόπολις

Είμαστε μια ομάδα ανθρώπων που αποφασίσαμε να διδάξουμε σχολική ύλη πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Ελεύθερα και ωραία και πάνω από όλα γιατί μας αρέσει αυτό που θα κάνουμε!
Αυτή η κίνηση δεν είναι μόνο μία απάντηση αλληλεγγύης στην οικονομική κρίση, αλλά μία προσπάθεια για τη θέσμιση της κοινωνίας που θέλουμε με τη δημιουργία αυτόνομων μη-εμπορευματικών δομών σε όλους τους τομείς της ζωής, συμπεριλαμβανόμενης και της εκπαίδευσης. Μας είναι ξεκάθαρο ότι αυτά τα εγχειρήματα θα προκύψουν μόνο μέσα από την αυτοοργάνωση, έτσι συναντηθήκαμε και… ξεκινάμε!

Guy Fawkes: Ένας άνθρωπος, μια φιγούρα και η ανατίναξη της βρετανικής βουλής [V for Vendetta]

Πάντοτε επίκαιρος αλλά οπωσδήποτε άγνωστος σε πολύ κόσμο. Ήρθε στη δημοσιότητα εξ αιτίας της προβολής της ταινίας V for Vendetta.

Ποιος ήταν ο Guy Fawkes; Ένας καθολικός συνωμότης που θέλησε να εξαφανίσει, την προτεσταντική αριστοκρατία, το παπαδαριό και τον ίδιο τον βασιλιά της Αγγλίας. Μια απόπειρα που έγινε θρυλική. Μια ιστορία που ταυτίστηκε με τους αναρχικούς. Δίκαια ή άδικα; Δεν είναι βέβαιο πως μια μονολεκτική απόδοση των δύο αυτών λέξεων θα ήταν ικανή να προσδιορίσει ένα γεγονός ή ένα πρόσωπο.

Ένας καθολικός στρατιώτης που ετοιμάζεται να εξοντώσει ένα ολόκληρο οίκο ευγενών, στα πλαίσια μιας συνωμοσίας, μαζί με άλλους 12 συνωμότες (Robert Catesby, Robert Keyes, Ambrose Rookwood, Thomas Wintour, Sir Everard Digby, Thomas Percy, Francis Tresham, Thomas Bates, Christopher Wright, Robert Wintour, John Grant, John Wright) δεν είναι από τις περιπτώσεις εκείνες που θα μπορούσαν να συσχετιστούν ή να ταυτιστούν με την αναρχία.

Αφού, όμως, αυτό έχει συμβεί με ένα ορισμένο τρόπο, θα ήταν χρήσιμο να προσδιοριστούν ορισμένα χαρακτηριστικά αυτής της κατάστασης και να εξετάσουμε το γεγονός απλά σε σχέση με τις κοινωνικές προεκτάσεις του. Είναι αλήθεια πως κάθε γεγονός συνδυάζει τα προσωπικά χαρακτηριστικά των ατόμων και των επιδιώξεων που αυτά έχουν και μπορεί να πάρει προεκτάσεις ανεξάρτητες από τις θελήσεις αυτών που ξεκίνησαν μια διαδικασία.

Στην προκειμένη περίπτωση, η προοπτική μιας επανάστασης θεωρούνταν σίγουρη εφ’ όσον οι συνωμότες θα επετύγχαναν του σκοπού τους. Η όλη έκταση που πήρε η απόπειρα ανατίναξης της Βουλής ξεπερνά τα στενά όρια των προθέσεων των συνωμοτών. Το ζήτημα αποκτά ευρύτερες κοινωνικές διαστάσεις. Γίνεται τραγούδι στα χείλη εκατομμυρίων ανθρώπων μέχρι και σήμερα. Αυτό είναι που έχει ιδιαίτερη σημασία και αφορά την αναρχία. Το ότι, δηλαδή, αγκαλιάστηκε και εδραιώθηκε στις καρδιές των ανθρώπων ως μια πράξη ενάντια στην τυραννία και τους εξουσιαστές αριστοκράτες.

Οι αποστάσεις και οι συνθέσεις είναι απαραίτητες ώστε να αποφεύγονται οι ταυτίσεις αλλά και για να αναδεικνύονται εκείνα τα χαρακτηριστικά που μέσα από τους πολλούς μανδύες (θρησκευτικούς, πολιτικούς, ηθικοπλαστικούς κλπ.) φέρνουν στην επιφάνεια το πάθος των καταπιεσμένων για την λευτεριά και την απέραντη εχθρότητα τους προς κάθε εξουσιαστή…