Ε, λοιπόν δεν είναι δική µας δουλειά να τους σώσουµε…

Κείμενο για την 48 απεργία που μοιράστηκε στην Κοζάνη, αναδημοσίευση από athens.indymedia

Ε, λοιπόν δεν είναι δική µας δουλειά να τους σώσουµε…

Στις γειτονιές αυτού του κόσµου δεν υπάρχει ελευθερία. Γιατί ζούµε στην εποχή της βάρβαρης δηµοκρατίας, που εδώ και δεκαετίες υφαίνει έναν πυκνό ιστό ολοκληρωτισµού κι εγκλωβισµών, τροµοκρατίας κι αφοµοίωσης.

Στην τοπική της εκδοχή, κατασκευάστηκε µε αισχρές ρητορίες για τα οφέλη της “πρόσδεσης στο άρµα της ανάπτυξης” την ίδια στιγµή που αθροίζονταν οι δολοφονηµένοι εργάτες στα εργοτάξια -ντόπιοι και µετανάστες, κυρίως µετανάστες… Την ίδια στιγµή που το γειτονικό χρυσορυχείο των βαλκανίων άνοιγε για το ντόπιο κεφάλαιο αρπαχτές και για ολόκληρες κοινότητες και κοινωνικές οµάδες -εδώ- την πληγή της ανεργίας και της εξαθλίωσης. Γιατί η λέξη ανάπτυξη στον καπιταλισµό σηµαίνει ελαστικοποιηµένη και κακοπληρωµένη εργασία, αποξένωση από τον εαυτό  και ανθρώπινο φόρο αίµατος.

Το ΠαΣοΚ δεν ξεχνά το Παρακράτος το τιμά..

Πολλά λόγια δε χρειάζονται.. Καινούργια νέα δεν είναι.. Ούτε το τσίρκο της ΕυθύνηΔενΈχουμε του Παπουτσή έχει καμία σημασία..Το μόνο που χρειάζεται είναι να δούμε τις φάτσες των συνεργατών των ΜΑΤάδων, να δούμε ποιός είναι ο ρόλος τους και να τους τσακίσουμε.. Το βίντεο είναι από τη σύλληψη του συνδικαλιστή Σήφη Καυκαλά και από το 4:40 εμφανίζονται τα φασιστολούλουδα..

Ούτε στη Βέροια, Ούτε Πουθενά.. Διαλύστε τους Φασίστες σε Κάθε Γειτονιά..

Ενημέρωση από την χθεσινή αντιφασιστική συγκέντρωση στη Βέροια, ενάντια στην επίσκεψη και ομιλία του Μιχαλολιάκου στην πόλη.. Αναδημοσίευση από το blog της εφημερίδας Χρονικά..
Από νωρίς το μεσημέρι είχαν συγκεντρωθεί περί τους 70-80 αντιφασίστες στην πλατεία Δημαρχείου στη Βέροια για να διαμαρτυρηθούν για την έλευση του «φύρερ» της Χρυσής Αυγής στην πόλη, όπως είχε ανακοινωθεί στα μέσα ενημέρωσης.

Η συγκέντρωση αυτών των πολιτών που η συντριπτική…τους πλειοψηφία, για να μην πως στο σύνολό της, ήταν από το Αυτόνομο Κοινωνικό Στέκι «Μπαρούτι» ήταν η αιτία που οι Χρυσαυγίτες άλλαξαν άποψη, δεν τόλμησαν να εμφανιστούν στην προκαθορισμένη εκδήλωσή τους αν και υπήρχε ισχυρή αστυνομική δύναμη που είχε διαθέσει το κράτος για να τους προστατεύσει.

Δύο Καλοκαίρια 2004/2011

του Νικόλα Σεβαστάκη*
Αναδημοσίευση από τα Ενθέματα της Αυγής

To καλοκαίρι του 2004, το μεγάλο γεγονός των Ολυμπιακών Αγώνων επιλέχτηκε ως σύμβολο της δημοκρατίας του επιτεύγματος, ως ενσάρκωση της ιδέας της ισχυρής Ελλάδας. Την περίοδο εκείνη, ένα σημαντικό τμήμα των ελίτ έσπευδε να χαιρετήσει την «ωρίμανση» του έλληνα πολίτη, τη συμφιλίωση ανάμεσα στις εμπειρίες της υλικής ευημερίας και σε μια νέα αίσθηση ευθύνης η οποία, λεγόταν, κλείνει τους λογαριασμούς με την κουλτούρα των διχασμών και των «παράλογων» φόβων. Το καλοκαίρι του 2004 ήταν, θα μπορούσε να πει κανείς, η υλική και πολιτιστική προέκταση της φασματικής ύπαρξης του λεγόμενου μεσαίου χώρου. Και συγχρόνως συμπύκνωνε τους κοινούς τόπους του εκσυγχρονιστικού «νέου πατριωτισμού».

Το καλοκαίρι του 2011, η επίκληση της συναίνεσης έχει αλλάξει τελείως πρόσημο και χαρακτήρα. Ό, τι έχει απομείνει από το μπλοκ της ορθοφροσύνης του 2004 ανακαλύπτει τώρα το μεγάλο κακό: ότι ο πολίτης δεν έχει ωριμάσει, ότι ο διεκδικητικός «παιδισμός» δεν έχει κατανικηθεί, ότι, κοντολογίς, ο λαός παραμένει ανεπίτρεπτα λαϊκιστής. Η παλιά σύνθεση δημοκρατικού ηδονισμού και εκσυγχρονισμού μοιάζει πλέον με ένα πολύ μακρινό παρελθόν. Η (ψευδής) θετικότητα, μαραζωμένη ήδη εδώ και χρόνια, καταπλακώθηκε απότομα από την επίγνωση της αμαρτίας, της πτώσης και της ανάγκης για εξιλέωση. Για αυτό και οι νέοι τόνοι της ορθοφροσύνης δεν περιγράφουν κάποια χώρα μεταλλίων αλλά έναν τόπο μαρτυρίου. Από την Ελλάδα μεγάλο θεματικό πάρκο περάσαμε στην Ελλάδα σωφρονιστική αποικία. Από τις ρητορικές της αυτοπεποίθησης φτάσαμε σε έναν, σχεδόν σαδιστικό, στιγματισμό του Έλληνα ως ανερμάτιστου απατεωνίσκου.

Ένα καράβι για το Σύνταγμα | Μερικές φορές, όταν κοιτάζεις στα μάτια τον Νετανιάχου, ορκίζεσαι ότι βλέπεις την ψυχή του Παπανδρέου

του Άρη Χατζηστεφάνου από το thepressproject

Λίγες ημέρες απομένουν για τον απόπλου του δεύτερου Στόλου της Ελευθερίας για την αποκλεισμένη Γάζα. Το ελληνικό πλοίο είναι σχεδόν έτοιμο, οι διοργανωτές τρέχουν με τους γνωστούς φρενήρεις ρυθμούς και πάντα η προσπάθεια κρίνεται από την αρωγή των χιλιάδων εθελοντών – όσων βοηθούν με χρήματα ή με προσωπικό ιδρώτα.

Σε ορισμένους, ίσως η αποστολή να ακούγεται ελαφρώς εκτός κλίματος – και σίγουρα έτσι θα επιχειρήσει να την παρουσιάσει η ισραηλινή προπαγάνδα αλλά και τα ελληνικά φερέφωνά της που φωλιάζουν σε μεγάλα ΜΜΕ αλλά και σε καίρια πόστα του κρατικού μηχανισμού. Κι΄ όμως, ίσως ποτέ άλλοτε στη σύγχρονη ελληνική ιστορία η τύχη της αποκλεισμένης Γάζας δεν ήταν τόσο άρρηκτα συνδεδεμένη με την ελληνική πραγματικότητα.

Το θέμα είναι τα μπουκάλια..

Οι Πειρατές της Καραϊβικής: Σ’ άγνωστα νερά.. Ο συνεπώνυμος Jack στην τελευταία σκηνή και αφού επί δύο ώρες έχει κάνει μαντάρα, Άγγλους, Ισπανούς, το Μαυρογένη και τους ωκεανούς, με αποτέλεσμα -ω! του θαύματος- να μην κερδίσει την αιώνια ζωή, περιγράφει, στο Gibbs, την εμφανώς φανταστική τελετή που απαιτείται για να ελευθερώσει το αγαπημένο του Μαύρο Μαργαριτάρι, από το μπουκάλι που είναι κλεισμένο. Πριν περιγράψω την τελετή μια σύντομη παρέκβαση.
[Το Μαργαριτάρι στο μυαλό του Sparrow, ο τρόπος με τον οποίο το περιγράφει, η αναφορά σ’ αυτό στο θηλυκό πρόσωπο, η εμμονή του μ’ αυτό, η κεντρική του θέση σε όλα του τα σχέδια είναι τόσο μακρυά από την ουτοπία όσο τα δάχτυλα μου από το πληκτρολόγιο όταν γράφω..]

Η τελετή λοιπόν περιγράφεται στο video που ακολουθεί:

Προβληματισμοί πάνω στην “άμεση δημοκρατία”

Γράφει ο Βαγγέλης Χριστοδούλου από Autonomy against Barbarism

Το «κίνημα των αγανακτισμένων» είναι κάτι πρωτόγνωρο για τα Ελληνικά και όχι μόνο δεδομένα. Μία σύνθεση ανθρώπων, χωρίς κομματικές ταυτότητες, επισφαλών, διανοητών, ανέργων, μεταναστών κλπ, που έχουν ένα κοινό εχθρό: το μνημόνιο. Κύριο χαρακτηριστικό του κινήματος, αν και ο όρος είναι καθαυτός ακατάλληλος, είναι οι συνελεύσεις. Οι συνελεύσεις εμφανίζονται για πρώτη φορά με αυτόν τον τρόπο. Αφορούν τους πάντες και δεν περιορίζονται εντός των πανεπιστημίων ή των συνδικαλιστικών κύκλων, όπως συνέβαινε στο παρελθόν σε άλλα κινήματα.

Η αλήθεια είναι πως ένα «συνελευσιακό καθεστώς» από μόνο του δεν μπορεί να λύσει τίποτε. Η προσφορά του έγκειται στο ότι μπορεί να θέσει έναν στόχο, ώστε οι άνθρωποι να μην πέφτουν σε σύγχυση και να γνωρίζουν πια πρέπει να είναι τα πραγματικά και ουσιαστικά αιτήματά τους. Δεν φτάνει μόνο το να αποφασίζει κανείς τι είναι αυτό που πρέπει να γίνει, αλλά χρειάζεται να παρθούν αποφάσεις σχετικά με το πώς θα γίνει κάτι καθώς και το πότε. Οι συνελεύσεις περιορίζονται στο πρώτο ερώτημα και αρκετές φορές, όχι πάντα, στο δεύτερο. Το τρίτο ερώτημα δηλαδή το πότε θα τεθούν σε εφαρμογή αυτά που έχουν αποφασιστεί δεν απαντάται σχεδόν ποτέ. Θα πρέπει το ζήτημα της «άμεσης δημοκρατίας» καθ΄αυτό δεν έχει βγει προς τα έξω, ως κύριο αίτημα του κινήματος. Παρόλα αυτά όμως, μας δίνει ένα νέο πεδίο πειραματισμού πάνω στο οποίο πρέπει να σταθούμε.

Έτσι κάνουν όλοι : Βαρκελώνη – Αστυνομοκρατία & Ασφαλίτες

Βαρκελώνη, 15 Ιουνίου. Η ισπανική αστυνομία προστατεύει μια ομάδα «βίαιων διαδηλωτών». Γιατί η ισπανική αστυνομία προστατεύει τους «βίαιους διαδηλωτές»; Το βίντεο είναι αφιερωμένο σε νεοφασίστες Έλληνες δημοσιογράφους που έγραψαν για τα όσα συνέβησαν στη διαδήλωση της 15ης Ιουνίου στο Σύνταγμα. Και δεν είδαν τους ασφαλίτες «διαδηλωτές» – πώς να τους δουν από το σπίτι τους; Και φυσικά, έγραψαν ψέματα. Γνωρίζοντας πως γράφουν ψέματα. Και πληρώθηκαν γι’ αυτό.

Από Πιτσιρίκο

Επίθεση των ΜΑΤ στην πλατεία Συντάγματος με χημικά την ώρα του … χορού! [video]

River West: Να το πάρει το ποτάμι..

Αναδημοσίευση από το μπλογκ της κατάληψης Σινιάλο στο Αιγάλεω

Από τις αρχές του Απρίλη λειτουργεί το «πρότυπο εμπορικό κέντρο» River West στο Αιγάλεω. Δίπλα στο ΙΚΕΑ λοιπόν ,αυτό το καινούργιο καταναλωτικό μεγαθήριο «αξιοποιεί» έκταση 20.000 τ.μ. «φιλοξενώντας μεγάλη ποικιλία καταστημάτων και υπηρεσιών σε ένα χώρο καλαίσθητο και μοντέρνο, γεμάτο φως και χρώμα» όπως γράφει το γραφείο δημοσίων σχέσεων του καταστήματος στην ιστοσελίδα του. Και συνεχίζει: «σε ένα χώρο υψηλής λειτουργικότητας και αισθητικής, άνετο και φωτεινό, οι επισκέπτες μπορούν να πραγματοποιούν τις αγορές τους εύκολα και γρήγορα, έχοντας παράλληλα τη δυνατότητα να χαλαρώσουν σε ένα από τα εστιατόρια ή καφέ, μαζί με την οικογένεια ή τους φίλους τους, απολαμβάνοντας τη θέα προς την Ακρόπολη και το Λυκαβηττό».

Καταρχήν δεν είναι τυχαία η σημειολογία που προπύπτει από το ποιός είναι ο  ιδιοκτήτης του καπιταλιστικού αυτού εγχειρήματος. Ο «Όμιλος Βιοχάλκο». Για όσους θυμούνται, στη θέση που κτίστηκε το RW η Βιοχάλκο λειτουργούσε μια τεράστια αποθήκη αλουμινίου. Σε εργοστάσιο του ομίλου στην Κόρινθο («Σωληνουργεία Κορίνθου ΑΕ» με συμμετοχή 81,6%) το 2003 σκοτώθηκαν 6 εργάτες. Έγραψαν τότε: «Η πάλαι ποτέ στιβαρή βιομηχανία μετάλλου, με την έντονη εξαγωγική δραστηριότητα και την παρουσία σε αρκετές χώρες του κόσμου, έχει ήδη περιέλθει από πέρυσι σε ιδιαίτερα δεινή οικονομική κατάσταση, την οποία δύσκολα αντιμετωπίζει». Τότε, την δεινή κατάσταση την πλήρωσαν οι 6 εργάτες καθώς οι επιθεωρητές αποφάνθηκαν ότι «σε κάθε περίπτωση πρόκειται για έλλειψη προληπτικών μέτρων ασφαλείας σε έναν απαράδεκτο χώρο εργασίας».  Αλλά και στις 11 του Φλεβάρη που μας πέρασε άλλος ένας εργάτης έχασε τη ζωή του στο ίδιο ακριβώς εργοστάσιο. Όπως και να το κάνουμε, τα καπιταλιστικά ήθη έχουν τις σταθερές τους. Τα ίδια λοιπόν αρπακτικά αφού γκρέμισαν το εργοστάσιο στο Αιγάλεω το 2006, ακολουθώντας εκείνη τη «μυρωδιά» του κέρδους που δείχνει τον τριτογενή τομέα, έχτισαν ένα εμπορικό κέντρο. Το κόστος της επένδυσης φτάνει στα 80 εκατομμύρια ευρώ.

Αντιπροσωπευτικό του πνεύματος RW είναι αυτά που δηλώνουν οι υπεργολαβίες του:  “Το συγκεκριμένο κατάστημα είναι μεγάλης στρατηγικής σημασίας για την H&M λόγω της μοναδικής του τοποθεσίας. Πιστεύουμε ότι το River West πρόκειται να αποτελέσει σημαντικό σημείο για τη μόδα κερδίζοντας τη προσοχή πελατών από όλα τα δυτικά προάστια. Αυτός είναι και ο λόγος που αποφασίσαμε να προσφέρουμε στους πελάτες μας την τελευταία λέξη της μόδας για όλη την οικογένεια. Η Αθήνα είναι μια συναρπαστική πόλη για την H&M με καταπληκτική δυναμική για περαιτέρω επέκταση”, αναφέρει ο Ralf Wein Country Manager της Ελλάδας. Ψαγμένο επίσης φαίνεται και το διαχειριστικό team: «Σύμβουλος ανάπτυξης και υπεύθυνος μισθώσεων είναι η Αθηναϊκή Οικονομική – Jones Lang LaSalle, σύμβουλος μισθώσεων είναι η Colliers International και σύμβουλος ανάπτυξης και διαχείρισης είναι η Δανός σε συνεργασία με την BNP Paribas Real Estate καθώς και η C.B. Property Management».

Κάμπινγκ;; Μόνο με Ιθαγενείς..

Καλοκαίρι έρχεται κι η «πατριωτική αριστερά», εκτός από την κρίση έχει απάντησει και για τις διακοπές σας!!

Οι νιοι κι οι νιες του άρδην και της ρήξης μας αφισοενημέρωσαν, πως οι ιθαγενείς φέτος θα πάνε κάμπινγκ εκεί που πήγαν και πέρσι, με πρόγραμμα εκδηλώσεων και δράσεις..
Μιας και δε χώρεσαν στην αφίσα όμως, το Επισκίασις αποκλειστικά σας παραθέτει 10+1 λόγους για να κάνεις διακοπές ΜΟΝΟ με ιθαγενείς:
1.  Για να αποφύγεις τους Ισπανοτσολιάδες άπλυτους. Οι τζίβες, τα ράστα και ο χιπισμός είναι -όπως όλοι ξέρουμε- παγίδες του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού που διαλύουν την παράδοση καθαριότητας, κοντού μαλλιού και μύστακα της ενδόξου ημών πατρίδος.

2. Για να αποφύγεις σάπια και ξενόφερτα είδη μουσικής όπως η ροκ, η ποπ, η νταμπ κι η τρανς, που μόνο στόχο έχουν να σπρώξουν την ελληνική νεολαία στον όλεθρο των ναρκωτικών και να αναβάλλουν την εθνική επανάσταση (τα έχει πει και το ΚΚΕ αυτά).
3. Γιατί μόνο η μουσική του Μεγάλου Μίκυ Θεοδωράκη μπορεί να εμπνεύσει, συγκινήσει, ξεσηκώσει τη γνήσια πατριωτική καρδιά σου.
4. Για να μη σε τυλίξει αγνέ κι αθώε έλληνα πατριώτη, καμιά ύπουλη, βρωμιάρα βουλγάρα ή ρωσίδα και σου φάει την περιουσία του μπαμπά.
5. Γιατί ελληνίδα, είναι γνωστό πως το AIDS ξεκίνησε στην Αφρική κι όλοι αυτοί οι άπλυτοι κουβαλάνε αρρώστιες, αρρώστιες πολλές κι επικίνδυνες.
6. Γιατί σύμφωνα με έρευνες του Άδωνι Γεωργιάδη στα κάμπινγκ που διαμένουν αλλοεθνείς το ποσοστό κλοπών παπουτσιών, μαγιό και οδοντόκρεμας, είναι κατά 696% μεγαλύτερο από αυτό στα λουτρά της Αιδηψού.

Το ΕΣΡ, η ΑΕΠΙ και ο Μπομπ

Αναδημοσίευση από το Κουτί της Πανδώρας

Το ΕΣΡ ανήκει στην κατηγορία εκείνη των Ανεξάρτητων Αρχών, που άφησε τον εαυτό του να μετατραπεί από «ιερή γελάδα» της υπεράσπισης της δεοντολογίας σε Ιερά Εξέταση για το δημοσιογραφικό λειτούργημα. Δεν αναφέρομαι βέβαια, σε όλα τα μέλη του, αλλά αναφέρομαι σαφώς στην λειτουργία που εξασφαλίζει η πλειοψηφία του.

Υπεράσπιση της δεοντολογίας δεν είναι να μετράς πόσες τρύπες είχε ο γκέι Μπομπ ο Σφουγγαράκης, ούτε να επιτρέπεις τα τηλεσκουπίδια στην τηλεόραση. Το λέω ξεκάθαρα: Το ΕΣΡ έχει γίνει ένας μηχανισμός, τον οποίο πολλοί χρησιμοποιούν για να εμποδίσουν την αποκάλυψη ή για να δημιουργήσουν δεδικασμένο για αγωγές και μηνύσεις σε δικαστήρια. Δεν ξερώ αν το ΕΣΡ το κάνει συνειδητά ή αν γοητευμένο από την απόλυτη εξουσία του, πνιγμένο στη γραφειοκρατία μιας ακόμη Δημόσιας Αρχής το αφήνει να συμβαίνει.

Τους τελευταίους δυο μήνες κάνουμε ως «Κουτί της Πανδώρας» μια έρευνα για την ΑΕΠΙ. Γι αυτή την Ανώνυμη Εταιρεία που στο όνομα των δημιουργών εισπράττει πνευματικά δικαιώματα. Είχαμε πληθώρα καταγγελιών για είσπραξη δικαιωμάτων από καταστήματα, όπου δεν υπήρχε καμία δημόσια εκτέλεση τραγουδιών. Μιλάμε για περίπτερα ή καταστήματα εσωρούχων όπου ο καταστηματάρχης άκουγε ραδιοφωνάκι. Ψάχνοντας, διαπιστώσαμε πως υπήρχε θέμα με τον νόμο, σύμφωνα με τον οποίο λειτουργούσε η ΑΕΠΙ. Έγκριτοι νομικοί διαπίστωναν πως το κράτος λειτουργεί ως νταβατζης της ΑΕΠΙ μετατρέποντας μάλιστα μια αστική διαφορά σε ποινικό αδίκημα.

Ομορφά μου, παραμύθια..

Άρχοντας των Δαχτυλιδιών: Οι Δύο Πύργοι.. Στο δάσος του Φάνγκχορν, οι Έντ συνεδριάζουν για να αποφασίσουν τη συμμετοχή

τους ή μη στον πόλεμο που καταστρέφει τη Μέση Γη.. Όταν ο Δεντρογένης ανακοινώνει στον Μέρι και τον Πίπιν την απόφαση των Έντ να μην πολεμήσουν, ο δεύτερος αναρωτιέται μήπως ο Δεντρογένης έχει δίκιο, μήπως τα χόμπιτ είναι όντως πολύ αδύναμα για να συμμετάσχουν σ’ αυτό τον πόλεμο.. Ίσως είναι καλύτερα να επιστρέψουμε στο Σαϊρ, με τη μπύρα, το χόρτο και τα λειβάδια του, με τη γαλήνη και την καθημερινότητα του, συνεχίζει.. Η απάντηση του Μέρι, αποφασιστική και άμεση, δεν καταλαβαίνεις τι γίνεται; «There will be no Shire!» Όπως ήταν αναμενώμενο ο Πίπιν πείθεται και προσπαθεί να πείσει και το Δεντρογένη.. Τα Χόμπιτ πήγαν στον πόλεμο και η Μέση Γη, περίπου 1000 σελίδες ή 5 ώρες ταινίας μετά, έχει σωθεί..

Ο κουβανός αντιφρονών δημοσιογράφος Γκιγιέρμο Φαρίνας άρχισε απεργία πείνας

Απεργία πείνας, την 24η μέσα σε 15 χρόνια, άρχισε χθες ο κουβανός αντιφρονών δημοσιογράφος Γκιγιέρμο Φαρίνας, ζητώντας από την κυβέρνηση του Ραούλ Κάστρο να προσαχθούν ενώπιον της δικαιοσύνης οι υπεύθυνοι για τον θάνατο στις αρχές Μαΐου του αντικαθεστωτικού Χουάν Σότο.

Ο  Χουάν Σότο, του οποίου η υγεία ήταν πολύ εύθραυστη, πέθανε σε νοσοκομείο της Σάντα Κλάρα τρεις ημέρες μετά την σύλληψή του από την κουβανική αστυνομία για «δημόσιο σκάνδαλο». Σύμφωνα με κουβανούς αντικαθεστωτικούς, κατά τη διάρκεια της κράτησής του ξυλοκοπήθηκε.

«Αρχίζω απεργία πείνας στις 12:00 τοπική ώρα για να ζητήσω από την κυβέρνηση να φέρει ενώπιον της δικαιοσύνης του δράστες της δολοφονίας του Χουάν και για να σταματήσει τις επιθέσεις εναντίον των αντιφρονούντων», δήλωσε ο 49χρονος Φαρίνας από την πόλη Σάντα Κλάρα.

Την περασμένη χρονιά, ο Φαρίνας πραγματοποίησε απεργία πείνας για 135 ημέρες και πέτυχε την απελευθέρωση 52 πολιτικών κρατουμένων. Ο ίδιος τόνισε πως θα φτάσει μέχρι τα άκρα και πως δεν θα διαπραγματευτεί με την κυβέρνηση παρά μόνο με ίσους όρους.

Άρση της επωνυμίας

Γράφει ο Πιτσιρίκος

Μετά από νέα γνωμοδότηση του Αρείου Πάγου, αίρεται η ανωνυμία των χρηστών που αναρτούν υβριστικά μηνύματα σε μπλογκ ή προβαίνουν σε άλλες παράνομες πράξεις.

Η άρση της ανωνυμίας στο διαδίκτυο δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι η άρση της επωνυμίας στην κοινωνία.

Χιλιάδες πολιτικοί, εφοπλιστές, μεγαλοεπιχειρηματίες, μεγαλοεκδότες, μεγαλοεργολάβοι, μεγαλοδημοσιογράφοι και δικαστικοί είναι στο απυρόβλητο επί δεκαετίες και θα πρέπει επιτέλους να γίνει άρση της επωνυμίας τους.

Δεν χρεοκόπησε τη χώρα ο ανώνυμος χρήστης του διαδικτύου που βρίζει τον Παπανδρέου, τον Καραμανλή ή τον Σημίτη. Ήταν ο Σημίτης, ο Καραμανλής και ο Παπανδρέου που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία.

Ο Άρειος Πάγος να ταχθεί αμέσως υπέρ της άρσης της ασυλίας της επωνυμίας. Δεν είναι δυνατόν οι επώνυμοι να είναι πάντα στο απυρόβλητο μόνο και μόνο επειδή είναι επώνυμοι.

Στην Ελλάδα, η καλύτερη ασπίδα –μέχρι σήμερα- δεν ήταν η ανωνυμία. Ήταν η επωνυμία. Είμαι ο Μπόμπολας, ο Κόκκαλης ή ο Βαρδινογιάννης, κάνω ό,τι γουστάρω και δεν με αγγίζει κανείς.

Αν ο Άρειος Πάγος και η Δικαιοσύνη της χώρας είχαν σταθεί όλα αυτά τα χρόνια στο ύψος των περιστάσεων, η χώρα δεν θα είχε χρεοκοπήσει. Στη χρεοκοπημένη Ελλάδα, θα πρέπει να εξεταστούν κάποτε και οι ευθύνες των δικαστών.

Μάλλον οι δικαστές περιμένουν πρώτα να δουν εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες να περικυκλώνουν -εκτός από τη Βουλή- και τα δικαστήρια. Θα το δουν.

Έχω γράψει επανειλημμένως πως το πιο μεγάλο πρόβλημα της χώρας σήμερα δεν είναι η χρεοκοπία – το σημαντικότερο πρόβλημα είναι η παντελής έλλειψη Δικαιοσύνης. Πρώτα χρεοκόπησε η Δικαιοσύνη και μετά η χώρα.

De Facto Κανιβαλισμός

Αναδημοσίευση από το μπλογκ της κατάληψης σινιάλο στο αιγάλεω

Δημοκρατία: Να πάρουμε πίσω τις λέξεις..

Δώδεκα μέρες πριν όταν διάβασα το μανιφέστο φάντασμα της Puerta del Sol, μου άρεσε ιδιαίτερα η διατύπωση για την επανάκτηση και επανανοηματοδότηση των κατεσχεμένων από την εξουσία λέξεων. Μετά από 8 ημέρες κινητοποιήσεων στις πλατείες της Ελλάδας, οι περιγραφές παραμένουν -σε διαφορετικούς βαθμούς εσκεμμένα- αποσπασματικές και φαντασιακές, ίσως και λόγω του ίδιου του χαρακτήρα της δράσης. Με την εικόνα των «δύο πλατειών Συντάγματος» να δίνει και να παίρνει, με την καθάρα εθνικιστικού χαρακτήρα συγκέντρωση στα προπύλαια από «ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών» (sic) υπό την ηγετική παρουσία του Μ.Θ. να σημειώνει μεγάλη επιτυχία, νομίζω πως η ουσία τους παραμένει στην προσπάθεια επανανοηματοδότησης των λέξεων. Στο κέντρο αυτών των κινητοποιήσεων στις πλατείες της Ισπανίας, της Ελλάδας και της Ευρώπης τέθηκε από την αρχή -με διάφορους χαρακτηρισμούς να τη συνοδεύουν- μια λέξη, η Δημοκρατία. Αποφεύγωντας είτε να αποθεώσουμε τις κινητοποιήσεις είτε να τις απορρίψουμε, αξίζει -νομίζω- να προσπαθήσουμε να συζητήσουμε για τη Δημοκρατία, όχι γιατί μας αρέσει να αναλύουμε ή να θεωρητικολογούμε αλλλά γιατί εκεί μπορεί να διαμορφωθεί και ο χαρακτήρας και το -στην παρούσα φάση απροσδιόριστο- μέλλον των κινητοποιήσεων.