Διάλογοι κρίσης για λειτουργικά αναλφάβητους

Του Πέτρου Αργυρίου από το προσωπικό του blog agriazwa

(Προειδοποίηση: Αυτό το κείμενο είναι γραμμένο για εκείνους ακριβώς που δε θα το διάβαζαν έτσι και αλλιώς ποτέ. Για αυτούς που πέρα βρέχει, για αυτούς που δεν χαμπαριάζουν ότι ο καιρός χτυπά την πόρτα τους με το πίσω μέρος του δρεπανιού που έχει χαραγμένο πάνω του με ΜΕΓΑΛΑ ΠΑΧΥΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ. Για τους ακόμη βαθιά νυχτωμένους που μας καταδικάζουν όλους σε πνιγερά σκοτάδια. Όπως έκανε μια παλιά φίλη, τυπώστε το και τρίψτε το τους στη μούρη)

Γαμιέται η κόρη σου.  Οκ, τώρα που σου τράβηξα την προσοχή επέτρεψε μου να διορθώσω πριν μου τραβήξεις κανά μπουνίδι.

Δεν γαμιέται η κόρη σου αν και δεν βρίσκεις πως αυτό είναι κάπως αφύσικο μετά από κάποια ηλικία;

Οκ, δε γαμιέται η κόρη σου. Γαμιέται η χώρα σου. Που σημαίνει εκατομμύρια κόρες, γιοί, αδερφοί, αδερφές και παλληκάρια, παππούδες, γιαγιάδες. Ησύχασες τώρα;

Καλό και άγιο το γαμήσι, δε λέω, αρκεί να γίνεται με την ελεύθερη βούληση δύο ή και περισσοτέρων ανθρώπων. Όταν η βούληση παραβιάζεται, τότε μιλάμε για βιασμό.

Δεν έχω βιαστεί και αποστρέφομαι το βιασμό μέχρι το βαθύ πυρήνα της ψυχής μου αλλά θα μιλήσω για αυτό επειδή ακριβώς συμβαίνει. Συμβαίνει και σε άτομα αλλά και σε χώρες ολάκερες.

Τούτοι οι μπατσοι… απο πίσω.

Άλλο ένα που τους δείχνει να φεύγουν με τις ουρές στα σκέλια, αφού βρήκαν αντίσταση από τα παιδιά που βρισκόταν εκεί.

«Εδώ Πολυτεχνείο» : Σας μιλάει ο σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων καπιταλιστών

Η Μαρία του Πολυτεχνείου

παπανδρέου το δημιούργησε λοιπόν, παπανδρέου το αποτελείωσε. Ο πρώτος ήρθε σαν την πανσέληνο του Αυγούστου… Με τόση προσμονή από τη πλευρά των πολλών! Μετά από 7χρονιά προσαρμογής στη λεγόμενη μεταπολίτευση, made by k. karamanlis the senior, τα αστικά κέντρα στην επικράτεια μετατράπηκαν πάνω-κάτω σε τσιμέντο και ήδη άρχισαν να γεμίζουν με κόσμο να ψάχνει δουλειές…

Με τα δυο πρώτα μεγάλα ψέματα σε αυτούς που τον ψήφισαν για αυτά, ο daddy παπανδρέου ξεκινάει ένα δικό του serie ενιαετίας, όπου σε γενικές γραμμές το πλαστικό και το χάρτινο «χρήμα» (σε εισαγωγικά γιατί δεν εννοώ απαραίτητα χάρτινο νόμισμα) μπήκε σε πάρα πολλές τσέπες και άρχισε να νοιώθει ήδη πολύ μέσος μεταξύ ευρωπαίων ο έλληνας…

Κάναμε ένα διάλλειμα βλέποντας το κομμάτι της αριστεράς με το μεγαλύτερο έρισμα στην κοινωνία (όχι μόνο εκλογικά) να τα ψιλοσκατώνει για λίγες στιγμές …εξουσίας και καπάκι από τις διαφημίσεις, επιστροφή στην κανονικότητα του εγκατεστημένου με βεβαιότητα εξελισσόμενου καπιταλισμού σε στυλ μαρίκας και δρακουμέλ! Κάπου εκεί αρχίζεις να την ψιλιάζεσαι τη δουλειά, ότι τόσα χρόνια, τουλάχιστον με τα παραμύθια στην τηλεόραση  προετοίμαζαν τα παιδιά…

Κι έτσι απλά σαν παραμύθι ο daddy έκανε το come back, ίδιο καιρό περίπου  με την αποχώρηση jordan κι όχι μόνο αλλάξαμε παράγραφο εδώ, αλλά και σελίδα ολόκληρη… Φανταστείτε παραμύθι. Αυτό ακριβώς. Τώρα φέραμε ανθρώπους από άλλη χώρα να συνεχίσουν την τσιμεντοποίηση, δουλεύοντας στα όρια της σκλαβιάς (και λέω στα όρια γιατί πλέον έχουμε εγκατεστημένο καπιταλισμό και κανείς δεν έχει δώσει σαφή ορισμό στη λέξη σκλαβιά σε καθεστώς εγκατεστημένου καπιταλισμού) κι εμείς συνεχίζαμε να πληρώνουμε κάθε άχρηστη ανάγκη που μπορεί να υπάρξει σε ένα τέτοιο καθεστώς.

11 Μαΐου 2011: Στη «Δημοκρατία» που ματώνει…

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΚΑΙ ΑΝΤΟΧΗ

Κάπως έτσι φτάσαμε στην «προθανάτια κατάσταση« διαδηλωτή ( μαρτυρίες εδώ )
έπειτα από τυφλή(;) επιδρομή λυσαλέων «Προστατών του Πολίτη» εναντίον του πλήθους.
Ακολούθησαν μερικές δεκάδες πολιτών σε νοσοκομεία για πρώτες βοήθειες ή νοσηλεία,
και οι παρακάτω εικόνες να θέτουν για ακόμη μια φορά το ίδιο ερώτημα:

Στα πόσα λίτρα χυμένου αίματος εκπνέει η «Δημοκρατία» τους;…

Ακολουθεί απόσμασμα από το κείμενο  ««Δημοκρατική» βία. Εσύ τί θα κάνεις;»:

«Πολλοί από εσάς θα θεωρείτε ότι είστε δημοκράτες και ότι ζείτε σε δημοκρατία.

Μ’ όλα τα στραβά της, λέτε, η Ελλάδα δεν είναι δα και δικτατορία. Λοιπόν, κάνετε λάθος.

Δημοκράτες μπορεί να είστε κατά το ότι πιστεύετε σ’ αυτό το ιδανικό ή το ονειρεύεστε. Αλλά τούτο δεν είναι δημοκρατία και όσοι πασχίζουν να σας πείσουν ότι συμβάντα σαν το χθεσινό δεν είναι παρά ατυχή, μεμονωμένα περιστατικά που οφείλονται σε «ανεπάρκειες» (εκπαίδευσης, οργάνωσης κτλ) σας λένε ψέματα. Το ξέρω πως είναι δύσκολο να πιστέψετε ότι εξαπατάστε τόσο καθολικά, τόσο βάρβαρα. Αλλά αυτό συμβαίνει. Η ελληνική αστυνομία είναι φορέας απίστευτης βαρβαρότητας, αναίτιας αλλά απολύτως στην υπηρεσία μιας κατ’ όνομα δημοκρατίας που έχει εκτραπεί. Έχει εκτραπεί διότι με τη βία προσπαθεί να σας τρομοκρατήσει ώστε να είστε ανίσχυροι μπροστά σε μια πολιτική που δεν επιλέξατε, που δεν τη θέλετε και που ευνοεί ελάχιστους.

Για κανέναν λόγο μην αφήνετε να σας πουν ότι η αστυνομία «απαντάει» στη βία των διαδηλωτών ή ότι, εν πάση περιπτώσει, ατυχής μεν ο τραυματισμός αλλά βία υπάρχει και από τη μία πλευρά και από την άλλη. Μην πιστεύετε καν τις καταδίκες προς «κάθε βία», διότι οι «ίσες αποστάσεις» ευνοούν πάντοτε τον ισχυρό. Όταν πάνοπλοι επιτίθενται απρόκλητα σε άοπλους, το να μιλήσουμε για «καταδίκη της βίας» γενικώς είναι βαθιά ανήθικο»…

«Δέσε κόκκινο πανί«…

Η Δημοκρατία των εκλεκτών της Διαμαντοπούλου

Η μέρα ήταν Κυριακή 10 Απριλίου… και η ώρα 11η πρωινή.

Η υπουργός παιδείας επέλεξε να μιλήσει για το νέο λύκειο σε επιλεγμένους 35 μαθητές με επιλεγμένο ερωτηματολόγιο και κεκλεισμένων των θυρών στο κατάστημα Metropolis και με την αστυνομία να κρατά κλειστή την είσοδο σε οποιονδήποτε άλλον ήθελε να συμμετέχει στη συζήτηση. Τη συζήτηση θα μαγνητοσκοπούσε το MAD tv…

Διάλογος παρωδία με μόνο στόχο να φτιάξουμε το “φιλικό προς την πιτσιρικαρία” προφίλ μας στα κανάλια της “ελάχιστης νεανικής κουλτούρας” και μετά η υπουργός φυγαδεύεται σαν τον κλέφτη από την πίσω πόρτα κρατώντας καλά κρυμμένη την ατζέντα της εξαθλίωσης της δημόσιας παιδείας .

Κι όσοι διαμαρτύρονται να κάνουν “διάλογο” με τις δυνάμεις της τάξης και της ασφάλειας…

Αναδημοσίευση από Παραλληλογράφο

Ο Νεοφιλελευθερισμός είναι σε κρίση, συνέντευξη του Slavoj Zizek στο Greek Left Review

Δεν ξέρω αν οι συμφωνίες μου είναι περισσότερες από τις διαφωνίες, παρ’ όλα αυτά ή μάλλον και λόγω αυτών, στην πρόσφατη συνέντευξη του στο Greek Left Review, o Slavoj Zizek αμφισβητεί βεβαιότητες, θέτει ερωτήματα, παίρνει θέση και συμβάλλει ουσιαστικά στη συζήτηση για το «μέλλον της ευρώπης» και το ρόλο της ριζοσπαστικής-αυθεντικής πολιτικής σ’ αυτή τη σύγκρουση. Αναδημοσιεύουμε στα ελληνικά σε μετάφραση Γιώργου Μαριά, από τΗ Λέσχη, τη συνέντευξή του.

Ο φιλόσοφος Slavoj Zizek με συμβολή στην κριτική θεωρία δηλώνει απαισιόδοξος όσον αφορά την Ευρώπη και την ευρεία πολιτική και ιδεολογική αντιπαράθεση στην ήπειρο και τον κόσμο συνολικότερα. Χαιρετίζει όμως τη διαδήλωση των Βρετανών εργαζομένων το περασμένο Σάββατο (26/3/2011) και την ανάδυση “ενός είδους αυθεντικής αριστεράς” ως τη μόνη ελπίδα υπεράσπισης των Ευρωπαϊκών αξιών. Το Greek Left Review (GLR) συνάντησε τον Slavoj Zizek (SZ) και τον καθηγητή Κώστα Δουζίνα (ΚΔ) στο πανεπιστήμιο του Birbeck στο κέντρο του Λονδίνου, το πρωί του Σαββάτου. Την ίδια ώρα που, κατά την εφημερίδα Guardian, 400.000 εργάτες διαδήλωναν με κατεύθυνση το Hyde Park, ο Slavoj Zizek τόνιζε ότι οι κοινωνικοί αγώνες και η εμφάνιση μιας Ευρωπαϊκής αλληλεγγύης μεταξύ των εργαζομένων είναι ο μόνος τρόπος για να σπάσει ο φαύλος κύκλος στον οποίο οδηγούν την ήπειρο νεοφιλελεύθεροι τεχνοκράτες και θρησκευτικοί φονταμενταλιστές.

GLR: Σήμερα στη Μ. Βρετανία γινόμαστε μάρτυρες της μεγαλύτερης διαδήλωσης από τον πόλεμο στο Ιράκ. Μετά από ένα χρόνο αναταραχής σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, εμφανίζεται  δυνητικά μια εικόνα αλληλεγγύης. Υπάρχει κάτι που να μπορεί να κερδηθεί από αυτή την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη κι ακόμα, είναι δυνατό να υπάρξει μια τέτοια αλληλεγγύη; Ποιο είναι το ευρωπαϊκό σχέδιο για το σήμερα;

SZ: Παραφράζοντας ένα σύνθημα του Μάη του ’68: δεν είναι δυνατό, αλλά είναι απαραίτητο. Αν λέγοντας Ευρώπη, εννοούμε αυτά για τα οποία αξίζει να αγωνίζεται κανείς, όπως η κληρονομιά της ισότητας, η ιδέα της αλληλεγγύης, το κράτος πρόνοιας και ούτω καθεξής, ίσως είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να μας δώσει κάποια ελπίδα. Η Ευρώπη, όχι μόνο δεν μπορεί να πραγματοποιήσει το σχέδιό της, αλλά δεν μπορεί καν να δει ποιό είναι αυτό το σχέδιο. Αυτό που με χαροποιεί στη σημερινή συγκέντρωση είναι ότι μου δίνει την ευχαρίστηση να διορθώσω μια προηγούμενη ανάλυση μου που υποστήριζε ότι σήμερα στην Ευρώπη κάποιος έχει μόνο δύο επιλογές: Από τη μία φιλελεύθερα καπιταλιστικά κόμματα τα οποία μπορούν να είναι προοδευτικά σε ζητήματα όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα, το δικαίωμα στην έκτρωση και ούτω καθεξής, και από την άλλη -η μόνη στιγμή πραγματικά παθιασμένης πολιτικής- δεξιούς αντιμεταναστευτικούς σχηματισμούς. Ο ισχυρισμός μου είναι ότι θα καταλήγαμε σε αδιέξοδο αν αυτές ήταν οι μόνες επιλογές. Είναι μια μεγάλη ελπίδα για την Ευρώπη που εμφανίζεται ένα είδος ριζοσπαστικής ή αυθεντικής αριστεράς.

Η δημοκρατία, η Κερατέα και… οι καλοί ναζί [φλαςμπακ]

Χωρίς όρια η προπαγάνδα των μμε και των αφεντικάδων, αφού βλέπουν πως μέσα από τον αγώνα της Κερατέας, περνάνε μηνύματα αξιοπρέπειας και αντίστασης. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το άρθρο που ακολουθεί στο πρωτοσέλιδο της Καθημερινής…..

«Η Δημοκρατία και η Κερατέα»

Οσα συμβαίνουν στην Κερατέα είναι άκρως επικίνδυνα για τη Δημοκρατία μας. Η κυβέρνηση και το κράτος δείλιασαν όταν σημειώθηκαν τα πρώτα κρούσματα ανεξέλεγκτων ενεργειών διαμαρτυρίας και σήμερα δυσκολεύονται να αντιμετωπίσουν μια κατάσταση που μοιάζει με κανονικό εμφύλιο πόλεμο. Η κλιμάκωση, όμως, της αντιπαράθεσης μπορεί να προκαλέσει σύντομα ακόμη και νεκρούς. Οι υπεύθυνοι πολίτες της περιοχής, ο Μητροπολίτης Λαυρεωτικής και άλλοι παράγοντες της τοπικής κοινωνίας οφείλουν να βάλουν ένα «φρένο» στον παραλογισμό της βίας και σε όσους οργανώνουν και εκτελούν δολοφονικές επιθέσεις εναντίον αστυνομικών.

Αλλά και η κυβέρνηση δεν μπορεί να κάνει πίσω, γιατί θα εξευτελισθεί και θα δώσει το μήνυμα ότι όποιος είναι αντίθετος με κάποια απόφαση μπορεί να την ακυρώσει ακολουθώντας το «μοντέλο της Κερατέας». Ενα μοντέλο που, όσο δίκιο και αν πιστεύουν ότι έχουν οι κάτοικοι της περιοχής, μπορεί να τινάξει στον αέρα τα θεμέλια της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Η «δημοκρατία» τους που τόσο πολύ απειλείται, έχει σαπίσει και βρωμάει μπαγιάτικο δακρυγόνο …

70 χρόνια αντιδραστική προπαγάνδα… 1941 πριν καλά καλά οι Γερμανοί καταλάβουν τη χώρα η εφημερίδα Καθημερινή είχε πάρει θέση:

«Ο αθηναϊκός λαός αντιμετωπίζει τα γεγονότα με σταθεράν πεποίθησιν ότι όλα βαίνουν προς το καλύτερον, ότι λήξαντος του πολέμου, διά την Ελλάδα τουλάχιστον, ανοίγεται η περίοδος της ειρήνης και της εντός των πλαισίων της ειρήνης αυτής παραγωγικής δραστηριότητος… Αι γερμανικαί αρχαί εμφορούμεναι από τας φιλικωτέρας των διαθέσεων απέναντι του ελληνικού πληθυσμού, τας αρετάς και τα προτερήματα του οποίου δεν ήργησαν να γνωρίσουν, θα τον συντρέξουν- περί τούτου δεν υπάρχει αμφιβολία- εις πάσαν θετικήν και οικοδομητικήν του προσπάθειαν».
«ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», 29/4/1941 (πηγή : ριζοσπάστης, τελευταίο κομμάτι του άρθρου)

Κάθε ομοίοτητα με τα σημερινά άρθρα είναι… συμπτωματική

Πηγή : Indymedia via Active Propaganda

Η αναγκαιότητα της βίας

«Οι διαφορές στην Δημοκρατία δεν λύνονται με την βία αλλά με τον διάλογο»… «Το δίκιο δεν το βρίσκεις με την βία αλλά με την πειθώ»… «Είναι θεμιτό να διεκδικεί κανείς αλλά σε καμμιά περίπτωση δεν πρέπει να παρανομεί»…

Με τέτοια λόγια οι ταγοί μας (πολιτικοί, δημοσιογράφοι, τραπεζίτες, μεγαλοβιομήχανοι κλπ) προσπαθούν να χειραγωγήσουν την λαϊκή αντίδραση κάθε φορά που καταλαβαίνουν πως το ποτάμι της οργής φουσκώνει απειλητικά. Η καραμέλλα τους είναι παλιά αλλά το πιπίλισμά της εξακολουθεί. Άραγε, πόσο δίκιο έχουν όσοι αρνούνται να δεχτούν ότι η βία και η ανυπακοή στην καθεστηκυία νομοθεσία αποτελούν στοιχεία sine qua non της λαϊκής πάλης για πρόοδο;

Μια πρώτη απάντηση βρίσκουμε στους στίχους του Κώστα Βάρναλη: «Την πόρτα αν δεν ανοίγει, τη σπαν, σας είπα. / Τι στέκεστε, τι γέρνετε σκυφτοί; / Λαέ σκλάβε, δειλέ, ανανιώσου, χτύπα! / Και κέρδισε μονάχος το ψωμί». Εξ άλλου, ας αναρωτηθούμε τι εννοεί ο Σικελιανός όταν λέει «ομπρός, βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα». Πώς το βλέπει, άραγε, να γίνεται αυτό το «σήκωμα»; Με ψιλοκουβεντούλα γύρω από ένα τραπέζι;

Τέλος πάντων. Μια χαρά τα λένε οι ποιητές μας, αλλά δεν βλάφτει να ρίξουμε κι ένα βλέμμα στην ιστορία. Για να φανταστούμε, λόγου χάρη, τον Σπάρτακο να οργανώνει την επανάσταση των δούλων δίχως να μεταχειρίζεται βία. Τι θα μπορούσε να κάνει; Κατ’ αρχάς, αν του βάλουμε ως δεδομένο να μη παρανομήσει, ούτε διάλογο δεν θα μπορούσε να κάνει, μιας και η ρωμαϊκή νομοθεσία θεωρούσε τον δούλο ως res (=πράγμα) κι επομένως οι δούλοι δεν μπορούσαν να συνομιλούν με τα αφεντικά τους.

«Είμαστε εδώ, είμαστε από δω: Για την Απεργία Πείνας των 300 μεταναστών και τη Δημοκρατία»

Από σήμερα 300 (250 στην Αθήνα και 50 στη Θεσσαλονίκη) μετανάστες ξεκίνησαν απεργία πείνας διεκδηκώντας κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα για όλους τους μετανάστες, προκαλώντας ποικίλες αντιδράσεις στην κοινή γνώμη, τα πολιτικά κόμματα, την ακαδημαϊκή κοινότητα και -σιγά μην έλλειπαν- τα μέσα μαζικής εξημέρωσης. Το πανεπιστημιακό άσυλο, ο ρόλος του και η υπεράσπιση/καταπάτηση του έρχονται για μια ακόμα φορά στο επίκεντρο της επικαιρότητας, στην προσπάθεια της κυβέρνησης και των ΜΜΕ να μετατρέψουν το γεγονός σε μια ευκαιρία να ξανανοίξει η κουβέντα για την κατάργησή του. Χωρίς να υποβαθμίζω τη σύνδεση του ασύλου με ευρύτερα κοικωνικά και πολιτικά ζητήματα, πόσο μάλλον τη σημασία της υπεράσπισής του, νομίζω ότι το κεντρικό ζήτημα παραμένει η πράξη και τα αιτήματα των απεργών πείνας. 300 άνθρωποι θέτουν τη ζωή τους σε κίνδυνο για να την κερδίσουν και έχει ενδιαφέρον να δούμε την αντίδραση της ελληνικής «δημοκρατίας» στο συγκεκριμένο γεγονός.

Η εισροή μεταναστών στην Ελλάδα τα τελευταία 20 χρόνια αποτελεί ένα απο τα φαινόμενα που αλλάζει ριζικά την ελληνική κοινωνία, είναι όμως το λιγότερο ανόητο να θεωρούμε ότι οι άνθρωποι αυτοί μια μέρα ξύπνησαν και αποφάσισαν να έρθουν στην ισχυρή οικονομικά Ελλάδα, στην πασίγνωστα ανοιχτή ελληνική κοιωνία, στην απλόχερη στην παροχή πολιτικού ασύλου και υπηκοότητας/ αδειών παραμονής ελληνική πολιτεία. Είναι κοινός τόπος σε οποιονδήποτε δεν είναι απελπιστικά κοντόφθαλμος, ότι το μεταναστευτικό ρεύμα προς την Ελλάδα είναι αποτέλεσμα κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων που κατά πολύ υπερβαίνουν τα σύνορα (κάποιοι τα θεωρούμε και πληγές) της χώρας. Είναι η δυναμική της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, είναι οι πολιτικο-στρατιωτικές επεμβάσεις των «αναπτυγμένων χωρών», είναι η βαρβαρότητα καθεστώτων που -αν δεν ενισχύθηκαν από αυτόν- ανέχτηκε ο Δυτικός κόσμος, είναι η διάλυση του περιβάλλοντος, είναι η καθημερινή μάχη για επιβίωση και οι άθλιες συνθήκες της όταν αυτή επιτυγχάνεται -αποτέλεσμα όλων των προηγούμενων παραμέτρων και άλλων πολλών-  που οδηγούν όλους αυτούς τους ανθρώπους στα χέρια εμπόρων ζωής στην προσπάθεια, όχι για μια καλύτερη ζωή αλλά στην προσπάθεια απλά για ζωή.

Εσύ, ο πενηντάρης…

Πήρες σήμερα το παιδί σου από το χέρι να το πας μια βόλτα στο Πολυτεχνείο;

Να περπατήσεις μαζί του, να του μιλήσεις για την δημοκρατία, την ελευθερία, τα δικαιώματα…
Για την ατομική αξιοπρέπεια, την κοινωνική δικαιοσύνη, την κοινωνική ευθύνη…

Είπες ;;; ότι ο κόσμος, πηγαίνει μπροστά, όχι με υπολογισμούς, αλλά με ανιδιοτέλεια…
Είπες ;;; ότι απέναντι σε όποιον σκληρό μηχανισμό, μπορεί να ορθώνεται το ανάστημα της αξιοπρέπειας…
Είπες ;;; ότι τα πιο απρόβλεπτα, σημαντικά, ξεχωριστά, λαμπερά γεγονότα της παγκόσμιας ιστορίας των κοινωνικών αγώνων, είχαν στη βάση τους την αυτο-οργάνωση…

Αν είσαι μόνο πενήντα χρονών,
είτε είσαι ηττημένος είτε συμβιβασμένος είτε βολεμένος είτε…
δεν τα έχασες όλα!! Προλαβαίνεις, ακόμα, να πάρεις ένα παιδί από το χέρι. Να πάρεις ένα παιδί από το χέρι και να πας!!!

Το Πολυτεχνείο ΖΕΙ και θα ζει, όσο θα υπάρχει Νεολαία

Νέα γενιά

Μαθήματα μιλιταρισμού εν καιρώ «δημοκρατίας»

Το θέμα των μαθητικών παρελάσεων απασχολεί τα προοδευτικά μέλη της εκπαιδευτικής κοινότητας εδώ και αρκετές δεκαετίες. Ιδιαίτερα από το 2000 και μετά, όταν η υπόθεση του μικρού Αλβανού Οδυσσέα Τσενάι έγινε πρώτο θέμα στα κανάλια, είναι ένα θέμα που απασχολεί τους εκπαιδευτικούς αλλά και γενικότερα την ελληνική κοινωνία τουλάχιστον δύο φορές το χρόνο, δηλαδή πριν τις μαθητικές παρελάσεις της 25ης Μαρτίου και της 28ης Οκτωβρίου.

Μεταξύ μας… Μεταξάς

Σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία στις 30 Οκτωβρίου του 2000, ο Πέτρος Ευθυμίου προλογίζει:«Ήσυχος θα είχε πεθάνει ο Ιωάννης Μεταξάς, αν μπορούσε να φανταστεί πως εξήντα ολόκληρα χρόνια μετά το θάνατό του οι πολυαγαπημένες του μαθητικές παρελάσεις, το έργο της καρδιάς του, θα συνέχιζαν να θεωρούνται αναπόσπαστο στοιχείο της εκπαιδευτικής διαδικασίας. «Θα μείνει τίποτα αφού πεθάνω;», σημείωνε όλο αγωνία ο δικτάτορας στο ημερολόγιό του λίγες ώρες μετά την «ονειρεμένη», όπως έγραφε, παρέλαση της ΕΟΝ στις 25 Μαρτίου 1940. Εξήντα χρόνια αργότερα, η τεταρτοαυγουστιανή σύλληψη για τη στρατιωτικοποίηση της νεολαίας έχει ριζώσει τόσο βαθιά στα εκπαιδευτικά μας πράγματα ώστε ουδείς μοιάζει να αναρωτιέται για το νόημα της επετειακής αυτής μεταμφίεσης των μαθητών σε κουρδιστά στρατιωτάκια, κατά την οποία τα παιδιά καλούνται να συμπορευτούν με το στρατό και τα σώματα ασφαλείας.»

Για τη συνέχεια πατήστε στο 

Τελικά τί πολίτευμα έχουμε;!

Επειδή δεν θυμόμαστε και πολλά από την στατιστική στο πανεπιστήμιο, και επειδή αυτό αποκλείεται να γίνει ποτέ θέμα στις πανελλαδικές εξετάσεις…

Άσκηση 1

Να βρεθεί : Η πιθανότητα να συμβεί τρεις φορές σε 189 χρόνια ζωής του Ελληνικού κράτους στην ίδια χώρα, με πληθυσμό 8,000,000 (έστω) να γίνουν πρωθυπουργοί…Παππούς, Γιος και Εγγονός της ίδιας οικογένειας.

Άσκηση 2

Να βρεθεί : Η πιθανότητα να συμβεί επτά φορές σε 189 χρόνια ζωής του Ελληνικού κράτους στην ίδια χώρα, με πληθυσμό 8,000,000 (κατοίκων έστω) να γίνουν πρωθυπουργοί Πατέρας και Γιος.

Οι απαντήσεις…

Για να τις δείτε πατήστε στο

Λαός χωρίς φωνή, η δικαίωση των δικτατόρων

Στην άκρη της πλατείας του Κοινοβουλίου στο Λονδίνο στέκεται ο Γουίνστον Τσόρτσιλ και κοιτάζει με μισό μάτι- καμπουριασμένος, αδιαπέραστος και μαρμάρινος- τη γοτθική καρδιά της βρετανικής δημοκρατίας. Συνήθως η μοναδική συντροφιά του είναι το νέφος, η κίνηση και οι τουρίστες με τις φωτογραφικές μηχανές παραμάσχαλα. Τους τελευταίους τρεις μήνες όμως είχε παρέα μιαν άλλη μορφή δημοκρατίας.

Τον Μάιο, ελάχιστες σκηνές στήθηκαν εκεί από πολίτες που διαδήλωναν κατά του πολέμου στο Αφγανιστάν. Οταν τους είδα για πρώτη φορά, ήταν ένα μείγμα φοιτητών, ακτιβιστών και καθηγητών που εξέφραζαν την πεποίθηση του 70% των Βρετανών ότι αυτός ο πόλεμος δεν μπορεί να κερδηθεί και πρέπει να σταματήσει. Μία εξ αυτών, η Μαρία Γκαλασέτγκουι, είπε: «Εχουμε ευθύνη να αντιστεκόμαστε σε αυτό που κάνουν. Είναι ανήθικο» και προσέθεσε: «Στηρίζουμε τους στρατιώτες μας, γι΄ αυτό θέλουμε να γυρίσουν πίσω. Αυτοί» – έδειξε προς το Κοινοβούλιο- «τους οδηγούν στον θάνατο».

Για τη συνέχεια πατήστε στο

Το Άλλο με τον Τοτό!

Το τελευταίο αστείο των ημερών είναι ότι η δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια αποτελεί χτύπημα στη Δημοκρατία. Και – ακόμη πιο αστείο – ότι αποτελεί χτύπημα στους μπλόγκερς.

Σε λίγο οι φασίστες μπλόγκερς θα καλέσουν και σε εκδηλώσεις μνήμης στον “νεομάρτυρα” τους. Οι ΟΥΚ θα παρελάσουν φορώντας μέχρι και τα βατραχοπέδιλά τους και φωνάζοντας για πετσιά και Αλβανούς υπό ρυθμικά χειροκροτήματα. Ο Μάκης με τον Θέμο θα συμφιλιωθούν σε τηλεοπτικό χρόνο με δακρύβρεχτες αναφορές στο γεγονός. Οι νονοί της νύχτας μαζί με το επιχειρηματικό κατεστημένο θα κάνουν πάρτυ στα θωρηκτά Αβέρωφ της χώρας υπό το χορό της κοιλιάς της Τζούλιας. Ο Βουλγαράκης θα ανακοινώσει πως η εγγύηση του Αγγέλου αποτελεί και αυτή χτύπημα στη (Νέα) Δημοκρατία. Και ο Παναγόπουλος θα δηλώσει πως κάθε χλέπα που δέχεται καθημερινά από πολίτες αποτελεί χτύπημα στην εργατική τάξη.

Πουλικάκος

Αλήθεια? Τι λέτε ρε? ΤΙ ΛΕΤΕ ΡΕ!

Ρεζουμέ : Τελικά ο σουρεαλισμός της μιντιακής κοινοβουλευτικής πραγματικότητας ξεπερνά πάντα τον πυθμένα της φαντασίας.

Από : In Love With Life

Σκοτώνει και η πρέζα της «δημοκρατίας» σας, κ. Καστανίδη

Θυμίζει τις εξαγγελίες της κυβέρνησης για «πράσινη ανάπτυξη», τη «νέα Ελλάδα της δημιουργίας», τα «κίνητρα» και τη «στήριξη» ώστε να ενισχυθεί «ο κόσμος της υπαίθρου» και «τα χωριά να μην ερημώσουν». Στην πράξη, λίγους μήνες μετά, το «όραμα» που νίκησε στην κάλπη ξεφούσκωσε μέσα σε επείγοντα μέτρα και περικοπές και το «σοσιαλιστικό» σκάφος χάθηκε για πάντα στα βάθη του ΔΝΤ, των τραπεζών και των μνημονίων.

Ο μισός πληθυσμός της χώρας παραμένει εγκλωβισμένος και όμηρος μιας πόλης φυλακής όπως η Αθήνα και τα χωριά παραμένουν στο δικό τους σκοτάδι, την εγκατάλειψη και την απομόνωση. Έτσι έγινε και με τους χρήστες τοξικών ουσιών.

Στην αρχή απλώνεται η «θεωρία», ακόμα και διά στόματοςΓεωργίου Παπανδρέου: «Οι τοξικομανείς δεν είναι εγκληματίες, η θέση τους δεν είναι στη φυλακή αλλά στην κοινωνία, η θεραπεία και η επανένταξη είναι η προτεραιότητά μας»! Στο τέλος οι «διαφημίσεις» κατεβαίνουν και ανεβαίνουν οι ποινές!

Για τη συνέχεια πατήστε στο

Τα κράτη καταρρέουν και η τραπεζική παγκόσμια χούντα ανατέλλει…

Κλικ για μεγέθυνση

Ακόμα να το πάρετε χαμπάρι?

Μπαίνουμε στη νέα εποχή με τα τσαρούχια κι ακόμα κοιμάστε? Η Ευρωπαϊκή κομισιόν αποτελείται από μη εκλεγμένους από το λαό αντιπροσώπους, που κάνουνε κουμάντο στους εκλεγμένους, στα κράτη και στις κυβερνήσεις και δε παίρνετε χαμπάρι τίποτα? Ζούμε σε μια χούντα που η τηλεόραση την ονομάζει δημοκρατία κι εσείς το χάβετε?

Οι αστυνομίες πλέον και τα κράτη, υπερασπίζονται τα συμφέροντα των τραπεζών και των πολυεθνικών, ξεδιάντροπα κι εσείς ακόμα καθόσαστε στο καναπέ και βλέπετε ειδήσεις και μπαλά?

Ζούμε το θάνατο της δημοκρατίας, τη μεγαλύτερή μετάβαση, το πέρασμα στη νέα οργουελική εποχή και μπορείτε ακόμα να κοιμόσαστε ήσυχοι?

Δε σας νοιάζει που έχουνε ξεκινήσει τη μείωση του πληθυσμού του πλανήτη, με βρώμικα μέσα για να μπορούνε να ελέγχουνε τους σκλάβους? (εμάς δηλαδή…)

Δε σας ενδιαφέρει καθόλου που οδιγούμαστε σε παγκόσμιο πόλεμο και που μετά στα καπάκια, θα επικρατήσει η παγκόσμια χούντα, η νέα τάξη πραγμάτων, όπου τα πράγματα θα είναι οι άνθρωποι και θα κυβερνούμαστε από την ελίτ, δε θα υπάρχουν τάξεις κοινωνικές, παρά μόνο παντοδύναμη ολιγαρχεία, η καταστολή και οι σκλάβοι?

Και αφού ξέρουμε πολύ καλά ποιοι τα οργανώνουν όλα αυτά, γιατί δεν πάμε να τους φάμε έναν – έναν, παρά μόνο περιμένουμε μοιρολατρικά την απολυταρχεία?

Η νέα τάξη έχει ξεκινήσει και σε λίγο καιρό, διστυχώς, τίποτα δε θα μπορέσει να τους σταματήσει.

ΣΥΝΑΓΕΡΜΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΩΡΑ
ΕΝΗΜΕΡΩΣΤΕ ΤΟΥΣ ΔΙΠΛΑΝΟΥΣ ΣΑΣ
ΠΡΑΞΗ, ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ, ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ.

Από : Σταράτα κι ανορθόγραφα

Ανεξάρτητο Πολιτικό ΟΧΗμα (Α.Π.ΟΧΗ.) – Κάλεσμα

ΚΛΙΚ ΓΙΑ ΜΕΓΕΘΥΝΣΗ

από το todaxtylo.wordpress.com

“Το κείμενο που ακολουθεί έχει τον χαρακτήρα του πρωταρχικού καλέσματος. Είναι ανοιχτό προς τροποποίηση από όποιον ενδιαφέρεται προς αυτή την κατεύθυνση. Δεν αποτελεί κάποιο μανιφέστο που δεν διαπραγματεύεται.

Καλώς σας βρήκαμε,

και καλώς μας βρήκατε. Το κείμενο που ακολουθεί δεν έχει σκοπό. Ή τουλάχιστον δεν έχει κάποιο σκοπό την ώρα που γράφεται. Είναι μια ανοιχτή επιστολή, ένα κάλεσμα, προς όλους εσάς, που νιώθετε την ίδια ανησυχία με εμάς, για όλα αυτά που συμβαίνουν στην κοινωνία μας και όχι μόνο. Μπορεί να μην έχει σκοπό αυτό το κείμενο, αλλά θα ήμασταν το λιγότερο αφελείς, αν δεν ελπίζαμε να έχει αποτέλεσμα. Και δεν υπάρχει καλύτερο αποτέλεσμα από το να…

σταθεί το έναυσμα για τη γνωριμία μας, ηλεκτρονικού τύπου κατ’ αρχήν, αλλά όχι μόνο. Μιας γνωριμίας ουσιαστικής, που θα επέλθει από την ανταλλαγή απόψεων και θέσεων, των προβληματισμών αλλά και των ενδιαφερόντων μας. Εξάλλου ο συγκερασμός ξεχωριστών προσωπικών αντιλήψεων στη δημιουργία μιας νέας κοινωνικής ηθικής αποτελεί το μεγαλύτερο βήμα προόδου και αυτό είναι η μοναδική αδιαπραγμάτευτη αρχή μας.

Η Α.Π.ΟΧΗ. (Ανεξάρτητο Πολιτικό Όχημα) δεν έρχεται για να καλύψει κάποιο πολιτικό κενό, ούτε για να επιφέρει την επανάσταση. Μέλημα και θέλησή της είναι να δείξει το δρόμο, ένα δρόμο απεγκλωβισμένο από όλα αυτά τα στερεότυπα μέσα στα οποία όλοι μας, έχουμε συνηθίσει να δρούμε, να λειτουργούμε, να ζούμε γενικότερα. Ακόμα, ακόμα και η αποχή ως λέξη αποτελεί ένα από τα πιο δυνατά στερεότυπα των καιρών μας, το στερεότυπο της απάθειας και της απαξίωσης. Δεν παύει, όμως, να είναι μια λέξη και μόνο. Όταν η καθημερινότητά μας, διέπεται από πράξεις με νόημα, χωρίς προσωπικό συμφέρον και από σκέψεις με όραμα, χωρίς να χάνονται στη σφαίρα του φανταστικού και απραγματοποίητου, τότε η Α.Π.ΟΧΗ. θα αποτελεί απλώς μια λέξη. Μια λέξη – αφετηρία για ομαδική, συνειδητή και συνειδητοποιημένη οργάνωση αυτής καθ’ αυτής της καθημερινότητας μας πάνω σε μια νέα βάση δεδομένων, με απαραίτητη προϋπόθεση την προσωπική αυτο-οργάνωση του καθενός από εμάς με γνώμονα τις ανάγκες των εκάστοτε χρονικών συγκυριών.

Αν μη τι άλλο θα μπορούσαμε να χαρακτηριστούμε ευθυνόφοβοι ή ακόμα και δειλοί αν δεν αναγνωρίζαμε ότι η χρονική αυτή στιγμή είναι από τις πλέον κατάλληλες για αλλαγή των κοινωνικών δομών. Όταν το πολιτικό παρελθόν αλλά και μέλλον της χώρας μας συντονιζόταν και προβλέπεται να συντονίζεται από τις ίδιες 4-5 απόμακρες οικογένειες, τότε νομίζουμε, ότι υπάρχει χώρος για έναν εναλλακτικό τρόπο συντονισμού. Πιο άμεσο και ευθύ, όπου όλοι μας θα νιώθουμε ότι παίρνουμε μέρος στις αποφάσεις και ότι έχουμε το δικό μας μερίδιο ευθύνης στο κατά πόσο θα προοδεύσει και θα καλυτερέψει η κοινωνία μας. Και τι μπορεί να είναι πιο άμεσο και ευθύ από ένα forum, μέσα στο οποίο ο καθένας θα είναι ελεύθερος να συμβάλλει σε μια γενικευμένη ανάγκη της κοινωνίας για αλλαγή σελίδας. Είναι χρέος όλων μας και πολύ περισσότερο της δικιά μας γενιάς, να αντιληφθούμε τις δυνατότητες μας και κυρίως τα μέσα που μας δίνονται πλέον, για να φέρουμε κάτι διαφορετικό στην κοινωνία.

Τελειώνοντας αυτό το κείμενο θα θέλαμε να αναφερθούμε λιγάκι σε όλους όσους θα προσπαθήσουν να δαιμονοποιήσουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αυτή μας την προσπάθεια. Να ξέρουν ότι το μόνο που μπορούν να καταφέρουν, στην καλύτερη γι’ αυτούς περίπτωση, είναι να καταποντίσουν το πολιτικό σκέλος της λέξης Α.Π.ΟΧΗ. Τότε όμως η ανάγκη για κάτι νέο θα είναι ακόμα πιο έντονη και κανείς δεν θα είναι σε θέση να απέχει από το μέλλον του. Για όλους τους υπόλοιπους καλώς σας βρήκαμε, ακόμα μια φορά!

1ο Δημιουργικό Συνέδριο

Α.Π.ΟΧΗ.

–ΥΓ1 : Αν φτάσατε ως εδώ το διαβάσμα, τότε μάλλον καλώς σας βρήκαμε idd!

ΥΓ2 : Αν πάλι θέλετε να δείτε από που προήλθε αυτό το κείμενο, τότε μάλλον καλύτερα να learn2google γιατί όπως το βρήκαμε εμείς, μπορείτε και εσείς!

ΥΓ3 : Αν και η πληροφορία ότι όντως έβρεχε τότε δεν είναι 100% εξακριβωμένη, ελπίζουμε στην κατανόησή σας. Τα υπόλοιπα στοιχεία της ιστορίας είναι μάλλον σχεδόν αληθινά.