Πώς δημιουργείται ένας Ναζί – Walt Disney cartoon (1943)

“Education for Death: The Making of the Nazi”

“Η εκπαίδευση για το θάνατο: Πώς δημιουργείται ένας Ναζί”

10λεπτο φιλμάκι κινουμένων σχεδίων του Walt Disney, που κυκλοφόρησε στις 15 Ιανουαρίου 1943 και βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Gregor Ziemer.

Η ταινία παρουσιάζει την ιστορία του μικρού Χανς, ενός αγοριού, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στη ναζιστική Γερμανία και ανατρέφεται για να γίνει ένας ανελέητος στρατιώτης.

Από Αντιφασίστριες/-ες Κοζάνης

O δύστροπος βραστήρας, το νεοφιλελεύθερο ψυγείο και το πλεϊστεϊσιο

Χθες παρακολούθησα μια καταπληκτική παρουσίαση. Τουλάχιστον δεν ήταν μια βαρετή δημόσια προσπάθεια αυτοϊκανοποίησης. Η παρουσίαση λοιπόν, είχε θέμα ένα δύστροπο βραστήρα. Βίνδεον στο γιουτούμπ δε βρήκα, φωτογραφία δεν έχω, οπότε βάλτε λίγη φαντασία. Ο βραστήρας αυτός που μαζευτήκανε επιστήμονες (ώ θεοί!!) να τον εφτιάξουνε θέλει να βοηθήσει στη μείωση της κατανάλωσης ενέργιας  με την εξής ιδιαιτερότητα: όταν βάλεις το νερό που θέλεις να ζετάνεις, το ζυγίζει και σε ρωτάει πόσες κούπες τσαϊ θέλεις να φτιάξεις (αγγλίδες συντρόφισσα, όλα σε τσαϊ τα μετράνε). Αν είσαι κακό κορίτσι και έβαλες να ζεστάνεις παραπάνω νερό από τις κούπες που θέλεις, αν δηλαδή δε νοιάζεσαι για τον πλανήτη που καταστρέφεται βρωμιάρα, ο βραστήρας δε σου ζεσταίνει το νερό αν πρώτα δε γυρίσεις αρκετές φορές ένα μαντζαφλάρι σα μανιβέλα που έχει προσαρμοσμένο ο βραστήρας. Το πρότζεκτ το συλλάβανε σου λέει πληροφορικάριοι και ψυχολόγοι, οι τελευταίοι δε έιναι αυτοί που σκέφτηκαν ότι πρέπει ο βραστήρας να σε τιμωρεί για να μάθεις παλιόπαιδο. Και μάντεψε σε ποιούς άρεσε αυτή η μαγική ιδέα; Μπράβο στην αγγλική κυβέρνηση που έδωκε και τον παρά για να γίνει η έρευνα. Και για να σε δώσω και ινσαϊντ ίνφο, τους άρεσαν και τα αποτελέσματα. Δύστροποι βραστήρες, κακομαθημένα πλυντήρια και θυμωμένες ντουζιέρες θα καταλάβουν τα σπίτια μας συντρόφισσα.

Δέκα κορυφαίοι μύθοι σχετικά με την ισραηλινή επίθεση στη Γάζα (+video)

Πηγή κειμένου : La Scapigliata μέσω Παραλληλογράφου

1. Τα ισραηλινά γεράκια παρουσιάζουν τους εαυτούς τους, σαν να έχουν εμπλακεί σε μια “ειρηνευτική διαδικασία”, στην οποία η Χαμάς αρνείται να συμμετάσχει. Στην πραγματικότητα το Ισραήλ έχει αρνηθεί να σταματήσει τον εποικισμό και την κλοπή παλαιστινιακής γης για όσον καιρό χρειάζεται, έτσι ώστε να γίνει οποιαδήποτε παραγωγική διαπραγμάτευση. Το Τελ Αβίβ ανακοινώνει τακτικά μονομερώς καινούριο εποικισμό στην παλαιστινιακή Δυτική Όχθη. Δεν υπάρχει ειρηνευτική διαδικασία. Πρόκειται για Ισραηλινή και Αμερικανική απάτη. Το να μιλάς για ειρηνευτική διαδικασία δίνει κάλυψη στους Ισραηλίτες εθνικιστές, οι οποίοι είναι αποφασισμένοι να αρπάξουν όλα όσα έχουν οι Παλαιστίνιοι και να τους μετατρέψουν (πάλι) σε πένητες πρόσφυγες .

2. Πράξεις σαν την επίθεση στη Γάζα, δεν πετυχαίνουν κάποιον αληθινό μακροχρόνιο στρατηγικό σκοπό. Εξαπολύονται, έτσι ώστε οι Ισραηλίτες να είναι οι πρώτοι που θα εκμεταλλευτούν σημαντικούς πόρους. Το να κουνάς απειλητικά σπαθιά προς τους Παλαιστίνιους δημιουργεί μία πρόφαση για περαιτέρω κλοπή γαιών και εποικισμό σε παλαιστινιακή γη. Η μιλιταριστική δράση εναντίον των ανθρώπων της Γάζας είναι μια τακτική αντιπερισπασμού : ο αληθινός στόχος είναι το Μεγάλο Ισραήλ, μία επιβεβαίωση της ισραηλινής κυριαρχίας πάνω σε όλες τις περιοχές, οι οποίες κάποτε περιλαμβάνονταν στο Βρετανικό Προτεκτοράτο της Παλαιστίνης.

3. Τα ισραηλινά γεράκια παρουσιάζουν τον επιθετικό τους πόλεμο σαν “αυτοάμυνα”. Αλλά ο αρχιραββίνος του Ηνωμένου Βασιλείου παραδέχτηκε μπροστά στην κάμερα ότι η επίθεση στη Γάζα “είχε κάτι να κάνει με το Ιράν“.

4. Τα γεράκια του Ισραήλ δαιμονοποιούν τους Παλαιστίνιους της Γάζας σαν “κακούς γείτονες”, οι οποίοι δεν αποδέχονται το Ισραήλ. Αλλά το 40% των κατοίκων της Γάζας είναι πρόσφυγες, που κατά κύριο λόγο μένουν σε προσφυγικές κατασκηνώσεις,  από οικογένειες της Παλαιστίνης προ του 1948, που ζουν εκεί για χιλιετίες.

Εκδιώχθηκαν από αυτό που τώρα είναι το Ισραήλ στην σιωνιστική εθνοκάθαρση του 1948. Τώρα ισραηλίτες μένουν στα σπίτια τους και καλλιεργούν τη γη τους, και ποτέ δεν πλήρωσαν καμία αποζημίωση για τα εγκλήματα που διέπραξαν προς αυτούς.. [pdf] ” Η αποτυχία του Ισραήλ στο να αποζημιώσει τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες εδώ και έξι δεκαετίες είναι σφοδρή παραβίαση του διεθνούς δικαίου.”  Το Ισραήλ δεν αποδέχεται το δικαίωμα ύπαρξης στην Παλαιστίνη, αν και απαιτεί συνεχώς όλοι, ακόμα και οι εκτοπισμένοι και κατεχόμενοι Παλαιστίνιοι να αναγνωρίσουν το δικαίωμα ύπαρξης του Ισραήλ.

Πολυτεχνείο 73 – Δύο σπάνια βίντεο ντοκουμέντα

Από : Δήθεν

«Ο χρυσός αιώνας των δικτατοριών» (Βίντεο)

Το βίντεο που παραθέτουμε το δημιούργησε η εκπαιδευτικός Νίνα Γεωργιάδου και το τιτλοφορεί «Ο Χρυσός αιώνας των δικτατοριών». Το κείμενο που το συνοδεύει αναφέρει: «Με αφορμή ακόμη μια επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, είναι αναγκαία η αναδρομή σε ένα αιώνα πραξικοπημάτων, υποτέλειας, δικτατοριών, εξάρτησης, βίας και νοθείας και ισοπέδωσης του ελληνικού λαού. Ιδιαίτερα στη σημερινή συγκυρία που ο νεοφασισμός αγιοποιεί τους δικτάτορες».

Από : Βαθύ Κόκκινο

Τα σκάνδαλα της Χούντας (7 χρόνια αρπαχτή)

Πηγή : iospress.gr μέσω Δεν Πληρώνω

Ο Τύπος δεν ασχολούνταν με σκάνδαλα, ούτε σκανδαλιζόταν από τις σχέσεις των κρατούντων με τους μεγιστάνες του πλούτου. Είχε έρθει άλλωστε το πλήρωμα του χρόνου για να εκπληρωθεί το Τάμα του Έθνους.

Στους έντονα αντικοινοβουλευτικούς καιρούς μας, ένα δόλιο φάντασμα πλανιέται στον αέρα: ο ισχυρισμός περί «τιμιότητας» των δικτατόρων που κατέλαβαν πραξικοπηματικά την εξουσία το 1967 για να την επιστρέψουν πριν από 36 χρόνια, σαν βρεγμένες γάτες, «στους πολιτικούς».

Πρόκειται βέβαια για μύθο, θεμελιωμένο στη μίζερη εικόνα των επιζώντων «πρωταιτίων» – αφού πρώτα έχασαν την εξουσία, στερήθηκαν όσα είχαν παράνομα καρπωθεί και υπέστησαν τις οικονομικές συνέπειες της κοινωνικής απομόνωσής τους. Ακόμη κι αυτή η εικόνα δεν αφορά, ωστόσο, παρά ελάχιστους πρωτεργάτες της δικτατορίας. Αγνοεί την οικονομική ευμάρεια πάμπολλων μεσαίων ή «πολιτικών» στελεχών της, που η νομική κατασκευή περί «στιγμιαίου αδικήματος» άφησε παντελώς ατιμώρητα ν’ απολαμβάνουν τα αποκτήματά τους.

Την επιβίωση του μύθου διευκολύνει η χαώδης διαφορά του τότε με το σήμερα, όσον αφορά τη δυνατότητα δημόσιας συζήτησης για παρόμοια ζητήματα. Επί χούντας η ραδιοτηλεόραση ήταν κρατική (κι αυστηρά προπαγανδιστική), ενώ ο Τύπος περνούσε από δρακόντεια λογοκρισία. Οποιαδήποτε έρευνα ή ακόμη και νύξη για κρατικά σκάνδαλα ήταν απλά αδιανόητη. χαρακτηριστικό το κύριο άρθρο του Γιάννη Καψή στον «Ταχυδρόμο» (24.5.74), όταν η δικτατορία Ιωαννίδη δημοσιοποίησε το (παπαδοπουλικό) «σκάνδαλο των κρεάτων»:

«Δεν είναι καινούρια η υπόθεση. Μήνες ολόκληρους οι φήμες οργίαζαν. Κι όμως κανείς δεν τολμούσε. Κανείς δεν είχε το θάρρος να μεταβάλη τον ψίθυρο σε καταγγελία. Κι όσο οι φήμες απλώνονταν, αγκαλιάζοντας όλο και περισσότερους υπεύθυνους και μη, τόσο μεγάλωνε κι ο φόβος μήπως θίξουμε τα κακώς κείμενα. Ηταν μια ‘συνωμοσία κραυγαλέας σιωπής’, χάρη και στη δρακόντεια νομοθεσία που ρυθμίζει -και συμπιέζει- την ενάσκηση του λειτουργήματός μας».

Μετά τη Μεταπολίτευση, ο Τύπος ξεχείλισε βέβαια από πληροφορίες για σκάνδαλα της χουντικής επταετίας. Ομως αυτά θεωρούνταν τότε -και σωστά- απλές παρωνυχίδες μπροστά στα υπόλοιπα εγκλήματα της δικτατορίας. 

Ρατσισμός, στείρωση, ευθανασία, εξόντωση – Οι γιατροί του Γ’ ράιχ [Ντοκυμαντέρ]

Από την χιτλερική Γερμανία στους σημερινούς νεοναζί απογόνους της…

Πριν μόλις λίγα χρόνια, η «Πανελλαδική Συσπείρωση για την Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση» και τα «Τετράδια Ψυχιατρικής» είχαν οργανώσει μιαν εκδήλωση με άξονα την προβολή του ντοκιμαντέρ «Οι γιατροί του Τρίτου Ράϊχ», με σκοπό την ανάδειξη της σχέσης της Ψυχιατρικής με την Εξουσία, αυτήν της οποίας η ίδια είναι φορέας και αυτήν της οποίας λειτουργεί ως εντολοδόχος για την επιβολή της Δημόσιας Τάξης.

Όπως έχει δείξει η ιστορική εμπειρία, το κυρίαρχο ψυχιατρικό παράδειγμα δεν βρήκε καμιά δυσκολία (το αντίθετο μάλιστα) να συμπλεύσει, κάτω από συγκεκριμένες κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες, ακόμα και με τους ναζί και μάλιστα, να αναλάβει ιδιαίτερο ρόλο στον ορισμό της «ζωής που είναι ανάξια να ζει» και εν συνεχεία στην πρακτική της στείρωσης, της ευθανασίας και της μαζικής εξόντωσης εκατοντάδων χιλιάδων ψυχικά πασχόντων και αναπήρων στα γερμανικά ψυχιατρεία, ως ενός οικονομικού βάρους, ενός πληθυσμού ‘περιττών’ υπάρξεων που έπρεπε να φύγουν από τη μέση.

Σήμερα, αυτό που τότε φαινόταν σαν μια «αναδρομή στο παρελθόν», ορθώνεται ξανά ως μια πολύ υλική δυνατότητα ενός μέλλοντος, που απειλεί, με γοργούς ρυθμούς, να γίνει παρόν. Το νεοναζιστικό μόρφωμα της «Χρυσής Αυγής», που είδε φέτος τα ποσοστά και την επιρροή του να ανεβαίνουν αλματωδώς, αντανακλώντας (και επιχειρώντας να δώσει έκφραση και να εκμεταλλευτεί) τις πιο σκοτεινές και αδιέξοδες όψεις της διάρρηξης του κοινωνικού ιστού και της κονιορτοποίησης πλατειών κοινωνικών στρωμάτων από την κρίση και το μνημόνιο, δεν παρέλειψε, μετά τους μετανάστες, να βάλει στο στόχαστρο τους ψυχικά πάσχοντες και τους αναπήρους. Η ανάρτηση στην ιστοσελίδα τους κειμένων που προπαγανδίζουν την στείρωση και την ευθανασία των «ζωών που είναι ανάξιες να ζουν», μόνο τυχαία δεν είναι.

Για τη συνέχεια και το ντοκυμαντέρ πατήστε στο 

Διάλογοι κρίσης για λειτουργικά αναλφάβητους

Του Πέτρου Αργυρίου από το προσωπικό του blog agriazwa

(Προειδοποίηση: Αυτό το κείμενο είναι γραμμένο για εκείνους ακριβώς που δε θα το διάβαζαν έτσι και αλλιώς ποτέ. Για αυτούς που πέρα βρέχει, για αυτούς που δεν χαμπαριάζουν ότι ο καιρός χτυπά την πόρτα τους με το πίσω μέρος του δρεπανιού που έχει χαραγμένο πάνω του με ΜΕΓΑΛΑ ΠΑΧΥΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ. Για τους ακόμη βαθιά νυχτωμένους που μας καταδικάζουν όλους σε πνιγερά σκοτάδια. Όπως έκανε μια παλιά φίλη, τυπώστε το και τρίψτε το τους στη μούρη)

Γαμιέται η κόρη σου.  Οκ, τώρα που σου τράβηξα την προσοχή επέτρεψε μου να διορθώσω πριν μου τραβήξεις κανά μπουνίδι.

Δεν γαμιέται η κόρη σου αν και δεν βρίσκεις πως αυτό είναι κάπως αφύσικο μετά από κάποια ηλικία;

Οκ, δε γαμιέται η κόρη σου. Γαμιέται η χώρα σου. Που σημαίνει εκατομμύρια κόρες, γιοί, αδερφοί, αδερφές και παλληκάρια, παππούδες, γιαγιάδες. Ησύχασες τώρα;

Καλό και άγιο το γαμήσι, δε λέω, αρκεί να γίνεται με την ελεύθερη βούληση δύο ή και περισσοτέρων ανθρώπων. Όταν η βούληση παραβιάζεται, τότε μιλάμε για βιασμό.

Δεν έχω βιαστεί και αποστρέφομαι το βιασμό μέχρι το βαθύ πυρήνα της ψυχής μου αλλά θα μιλήσω για αυτό επειδή ακριβώς συμβαίνει. Συμβαίνει και σε άτομα αλλά και σε χώρες ολάκερες.

Μία τάξη, φυλετικά διαχωρισμένη [Ντοκυμαντέρ]

Μια ημέρα μετά τη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ το 1968, η Jane Elliott πήγε να διδάξει στο δημοτικό της πόλης της στην Άιοβα, όπου κατοικούσαν μόνο λευκοί. Χώρισε τους μαθητές της σε δύο ομάδες, εκείνους με γαλάζια μάτια κι εκείνους με καφέ μάτια, και αποφάσισε να τους δώσει ένα γερό μάθημα κατά των φυλετικών διακρίσεων.

Το ντοκιμαντέρ αυτό παρουσιάζει την ιστορία εκείνου του μαθήματος, τη μακροχρόνια επιρροή του στα παιδιά και τη δύναμή του που κράτησε τριάντα ολόκληρα χρόνια

ANTIFA : Chasseurs de skins – Κυνηγοί φασιστών

Ευχαριστώ το φτερωτό για το ξετρύπωμα!

Παρίσι, δεκαετίες ’80, ’90.

Ανεργία, περιθωριοποίηση κοινωνικών κομματιών, μητροπολιτική βία, κρατική καταστολή αλλά και ένα ανερχόμενο ελευθεριακό κίνημα punk που γίνεται ολοένα και μεγαλύτερο.

Στον αντίποδα φασιστίκες συμμορίες σκίνχεντ που καθιστούν ολόκληρες περιοχές απροσπέλαστες.

Θα ακολουθήσουν πολλά πεσίματα σε συναυλίες, σε μετανάστες και κόσμο προσκείμενο στον ελευθεριακό χώρο.

Οι τελευταίοι θα νιώσουν την ανάγκη να δημιουργήσουν αντιφασιστικές ομάδες κρούσης με σκοπό να επιστρέψουν τη βία πίσω στους φασίστες-σκίνχεντ.

Έτσι δημιουργούνται οι πρώτες antifa ομάδες..

Το ντοκιμαντέρ μεταφράστηκε και προβλήθηκε στη κατάληψη libertatia το Σεπτέμβρη του 2010,
στα πλαίσια του ανοίγματος της συζήτησης για τη μορφολογία του αντιφασιστικού αγώνα.

(Το βίντεο αποτελείται από πέντε κομμάτια. Πατήστε το «επόμενο» στο Player του youtube, αν δεν αναπαράγεται αυτόματα)

Δείτε επίσης σχετικά :

• Η ιστορία των Skinheads
• H φασιστική σκέψη: περιγραφή και ανάλυση