Δημιουργώντας πρόσφυγες: Ο εκτοπισμός που προκλήθηκε από τον «πολέμο κατά της τρομοκρατίας» των ΗΠΑ και των συμμάχων τους

Άρθρο της Άντζελα Ιωαννίδου από το Πόλη Κ

Ολόκληρη η έκθεση στην οποία βασίστηκε το άρθρο εδώ στα αγγλικά

https://episkiasis.files.wordpress.com/2020/10/displacement_vine-et-al_costs-of-war-2020-09-08-1.pdf

Τουλάχιστον 37 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν εκτοπιστεί μετά τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» των ΗΠΑ, σύμφωνα με νέα έκθεση. Οι λεπτομέρειες περιέχονται σε μια καταδικαστική έκθεση ενώ η εισροή προσφύγων από χώρες που έχουν υποστεί πολέμους συνεχίζεται προς τα δυτικά κράτη.

Η έκθεση με τίτλο «Δημιουργώντας πρόσφυγες: Ο εκτοπισμός που προκλήθηκε από τον πόλεμο των Ηνωμένων Πολιτειών μετά την 9/11», τμήμα του πρότζεκτ Costs of War του Πανεπιστημίου Brown επισημαίνει ότι ο αριθμός των προσφύγων «υπερβαίνει τους εκτοπισμένους από κάθε πόλεμο από το 1900, εκτός από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο».

Επισημαίνοντας τον καταστροφικό αντίκτυπο του εικοσαετούς «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», η μελέτη κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο αριθμός 37 εκατομμύρια είναι μια «πολύ συντηρητική εκτίμηση» και ότι ο πραγματικός αριθμός θα μπορούσε να φτάσει τα 59 εκατομμύρια.

Ενώ η έκθεση αναφέρει τον αριθμό των ανθρώπων, κυρίως αμάχων, που εκτοπίστηκαν από χώρες που στοχεύουν οι ΗΠΑ στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», όπως το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, η Σομαλία και οι Φιλιππίνες, ο υψηλότερος αριθμός προσφύγων προέρχεται από χώρες της Μέσης Ανατολής. Με 9.2 εκατομμύρια εκτοπισμένους στο Ιράκ, η αμερικανική εισβολή στο Αραβικό κράτος το 2003 θεωρείται ως ο κύριος καταλύτης για τις προσφυγικές κρίσεις.

«Από τότε που η κυβέρνηση Τζορτζ Μπους ξεκίνησε έναν “παγκόσμιο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας” μετά τις επιθέσεις της Αλ Κάιντα στις 11 Σεπτεμβρίου 2001 στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο αμερικανικός στρατός διεξήγαγε πόλεμο συνεχώς για σχεδόν δύο δεκαετίες», αναφέρει η έκθεση. Προσθέτει ότι οι αμερικανικές δυνάμεις επιτέθηκαν σε έως και 24 χώρες εκείνη την εποχή.

Αναφέρεται επίσης ότι «κανείς δεν έχει υπολογίσει» τον συνολικό αριθμό των ανθρώπων που εκτοπίστηκαν από τους αμερικανικούς πολέμους από το 2001, εξηγώντας ότι οι υπάρχουσες αναφορές είναι «στιγμιότυπα» που δεν εξηγούν συνολικά όλα τα θύματα των αμερικανικών πολέμων.

Τα ευρήματα της έκθεσης προκάλεσαν συζητήσεις σχετικά με το πόση ευθύνη πρέπει να αναγνωρίσουν οι ΗΠΑ και άλλα δυτικά κράτη που εντάχθηκαν στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», δεδομένης της καταστροφής που προκάλεσε τη φυγή εκατομμυρίων ανθρώπων και διέλυσε τις χώρες τους.

Οι New York Times επεσήμαναν ότι μετά από προηγούμενους πολέμους, οι ΗΠΑ δέχτηκαν μερικές φορές μεγάλο αριθμό προσφύγων από τις χώρες στις οποίες επιτέθηκαν. Μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ, για παράδειγμα, η Αμερική έχει αποδεχθεί περίπου ένα εκατομμύριο Ασιάτες από τα νοτιοανατολικά ως πρόσφυγες πολέμου, μερικοί από τους οποίους ζούσαν προσωρινά σε στρατόπεδα στο Γκουάμ και στο στρατόπεδο Pendleton του Ναυτικού Σώματος των ΗΠΑ στη Νότια Καλιφόρνια.

Ωστόσο, κανένα τέτοιο πρόγραμμα δεν έχει αναπτυχθεί από τις ΗΠΑ ή τους δυτικούς εταίρους του για να φιλοξενήσει πρόσφυγες που προκλήθηκαν από τους πολέμους τους από το 2001 και μετά. Αντ’ αυτού, υπήρξε άρνηση αποδοχής θυμάτων του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» και επικίνδυνης αύξησης των ακροδεξιών ομάδων που έχουν εκμεταλλευτεί την εισροή προσφύγων για να εξυπηρετήσουν τα πολιτικά τους συμφέροντα.

Τι συνέβη όταν οι μαθητές επέστρεψαν στα σχολεία εν μέσω πανδημίας το 1918

Και πώς μπορεί να αποτελέσει οδηγό σήμερα, ενόψει των κρίσιμων αποφάσεων για τη νέα σχολική χρονιά.

Αναδημοσίευση από Huffingtonpost

Αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που οι ηγέτες δυσκολεύονται να αποφασίσουν εάν τα σχολεία θα παραμείνουν ανοιχτά εν μέσω πανδημίας.

Κατά τη διάρκεια της ισπανικής γρίπης το 1918, παρόλο που ο κόσμος ήταν πολύ διαφορετικός, η συζήτηση ήταν εξίσου έντονη.

Εκείνη η πανδημία σκότωσε περίπου 50 εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως,  σύμφωνα με τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων των ΗΠΑ .

Ενώ η συντριπτική πλειονότητα των πόλεων στις ΗΠΑ έκλεισαν τα σχολεία τους, τρεις επέλεξαν να τα διατηρήσουν ανοιχτά – η Νέα Υόρκη, το Σικάγο και το Νιου Χέβεν, σύμφωνα με τους ιστορικούς.

Οι αποφάσεις των αξιωματούχων σε αυτές τις πόλεις βασίστηκαν σε μεγάλο βαθμό στην υπόθεση των υπαλλήλων δημόσιας υγείας ότι οι μαθητές ήταν ασφαλέστεροι στο σχολείο. Τότε εξάλλου, ήταν στο απόγειό της η λεγόμενη Προοδευτική Εποχή, με έμφαση στην υγιεινή στα σχολεία και περισσότερες νοσοκόμες για κάθε μαθητή από ό,τι τώρα.

Ισπανική Γρίπη : Εκατό χρόνια πριν το 1918 στις ΗΠΑ, οι άνθρωποι «τα έβαζαν» πάλι με τις μάσκες τους

Αρχική πηγή άρθρου New York Times μέσω In.gr

Εργαζόμενοι σε κέντρο πληροφοριών στο Σαν Φρανσίσκο του 1918

«Φίμωτρα», «ασπίδες μικροβίων», «παγίδες βρωμιάς»: εκατό χρόνια πριν, οι άνθρωποι τα έβαζαν και πάλι με τις μάσκες τους. Θεωρούσαν ότι κάνουν τους ανθρώπους να μοιάζουν με γουρούνια. Άνοιγαν τρύπες για να μπορούν να καπνίζουν τα πούρα τους. Τις φορούσαν – κοροϊδευτικά – στους σκύλους τους. Και, καμιά φορά, τις χρησιμοποιούσαν για να ληστεύουν τράπεζες.

Πάνω από έναν αιώνα πριν, όταν η πανδημία της γρίπης του 1918 μάστιζε τις ΗΠΑ, μάσκες από γάζα και τουλπάνι έγιναν – κυριολεκτικά – το πρόσωπο της μάχης με τον ιό. Όμως, όπως και τώρα, οι μάσκες έγιναν και αντικείμενο πολιτικού διχασμού. Τότε, όπως και τώρα, οι υγειονομικές αρχές παρότρυναν τους πολίτες να τις χρησιμοποιούν για να αποτρέψουν την εξάπλωση του ιού. Και τότε, όπως και τώρα, ορισμένοι αντιστάθηκαν.

Το 1918 και το 1919, με τα μπαρ, τα σαλούν, τα εστιατόρια, τα θέατρα και τα σχολεία να κλείνουν, οι μάσκες μετατράπηκαν σε αποδιοπομπαίο τράγο, σε σύμβολο της κυβερνητικής παρεμβατικότητας, προκαλώντας διαδηλώσεις, συλλογές υπογραφών και συναθροίσεις αντίστασης. Ταυτόχρονα, χιλιάδες Αμερικανοί πέθαιναν από μια φονική πανδημία.

1918: Οι λοιμώξεις εξαπλώνονται

Οι πρώτες λοιμώξεις εντοπίστηκαν το Μάρτιο, σε μια στρατιωτική βάση του Κάνσας, όπου 100 στρατιώτες κόλλησαν τον ιό. Σε μια βδομάδα, ο αριθμός των κρουσμάτων πενταπλασιάστηκε. Σύντομα, η ασθένεια έσφιγγε στον κλοιό της όλη τη χώρα, οδηγώντας ορισμένες πόλεις στην επιβολή καραντίνας και χρήσης μάσκας για τον περιορισμό της.

Μέχρι το φθινόπωρο, επτά πόλεις σε όλη τη χώρα είχαν θέσει σε ισχύ νόμους υποχρεωτικής χρήσης μάσκας, εξηγεί στους New York Times ο Δρ. Χάουαρντ Μάρκελ, ιστορικός επιδημιών και συγγραφέας του βιβλίου «Quarantine!»

Η οργανωμένη αντίσταση στη χρήση μάσκας δεν ήταν συνηθισμένη, όπως λέει, όμως συνέβαινε. Η πόλη με τους αυστηρότερους κανόνες ασφαλείας ήταν το Σαν Φρανσίσκο, όπου είχαν σημειωθεί 7.000 από τα μέχρι τότε πάνω από 60.000 κρούσματα σε όλες τις ΗΠΑ. Σύντομα έγινε γνωστό ως «η πόλη των μασκοφόρων».

Μάλιστα, οι μάσκες που είχαν καταστεί υποχρεωτικές από τις 22 Οκτωβρίου, κάνοντας την την πρώτη αμερικάνικη πόλη που θέσπισε τέτοιο μέτρο, έπρεπε να αποτελούνται τουλάχιστον από τέσσερις στρώσεις.

Τα τελευταία 30 λεπτά της ζωής του Τζορτζ Φλόιντ [George Floyd, last 30 minutes video]

Αναδημοσίευση από Ημεροδρόμο

Το πλήρες βίντεο με τα τελευταία 30 λεπτά της ζωής του Τζόρτζ Φλόιντ που δολοφονήθηκε από την αστυνομία στις 25 Μαΐου στη Μινεάπολη.

Το βίντεο είναι από τις κάμερες που φορούν οι Αμερικανοί αστυνομικοί στο σώμα τους παρέχοντας την πιο πλήρη καταγραφή μέχρι στιγμής της σύλληψης του μέχρι το θάνατο του.  Το βίντεο διαρκεί μισή ώρα και περιέχει σκληρές εικόνες. Όχι πιο σκληρές από τις πράξεις των αστυνομικών που τον δολοφόνησαν.

 

The Wire: μια σπουδή στο χρώμα

Άρθρο του Θωμά Τσαλαπάτη από την Efsyn

«Αν είναι να δεις μια σειρά και μόνο το Wire αρκεί». Την ατάκα αυτή την ακούς συχνά από δυο τελείως διαφορετικές κατηγορίες θεατών. Από αυτούς που πιστεύουν πως οι τηλεοπτικές σειρές είναι χάσιμο χρόνου και πως ελάχιστα πράγματα αξίζουν και από αυτούς που έχουν εντρυφήσει στο πώς, το πού και το πότε της τηλεοπτικής αφήγησης σε τέτοιο βαθμό ώστε να έχουν πλήρη εποπτεία. Προσωπικά παρακινήθηκα να το δω από την εμμονή φίλων πεζογράφων και σκηνοθετών. Είναι μέρος άλλωστε της όλης διαδικασίας: όταν τελειώνεις το Wire προσπαθείς να πείσεις τους πάντες να κάνουνε το ίδιο. Αυτόν τον σκοπό πιστεύω πως επιτελεί και αυτό το άρθρο.

Η τελική αφορμή για την προσωπική μου παρακολούθηση στάθηκε μια απρόσμενη συνάντηση με τη σειρά στη βιογραφία του David Foster Wallace, «Every love story is a ghost story». Η σειρά ήταν η αγαπημένη του Wallace. Μάλιστα ο –για πολλούς- σημαντικότερος πεζογράφος των τελευταίων δεκαετιών, σκεφτόταν σοβαρά να γράψει ένα δοκίμιο με θέμα το Wire, επεξηγώντας πως το καλύτερο γράψιμο αυτή τη στιγμή στην Αμερική συντελείται στο πλαίσιο τηλεοπτικών σειρών.

Το The Wire δεν έχει την επιθετική φωτογένεια άλλων σειρών, το εντυπωσιακό concept που θα σε τραβήξει με την πρώτη αναφορά της υπόθεσης. Βλέποντας την πρώτη σεζόν εντυπωσιάζεσαι από τους διαλόγους, αλλά έχεις την αίσθηση πως βλέπεις μια ακόμη αστυνομική σειρά. Αρχίζεις να καταλαβαίνεις γιατί το Wire αποτελεί τη σειρά που διεύρυνε όσο καμία άλλη την τηλεοπτική αφήγηση όταν καταλαβαίνεις πως κεντρικό θέμα δεν είναι οι αστυνομικοί, οι έμποροι της πρέζας και το μεταξύ τους κυνήγι, αλλά η πόλη.

Η πόλη της Βαλτιμόρης, με τους θεσμούς, τα αδιέξοδα και την απόγνωσή της. Η πόλη που είναι η οποιαδήποτε αμερικανική πόλη στην εποχή των εξαρτήσεων, της κατάρρευσης της εργατικής τάξης, της αυτοματοποίησης της εργασίας και της ανεργίας. Η οικουμενική αφήγηση του Wire προκύπτει από την εστίαση στη λεπτομέρεια, την πόλη ως πραγματικό ντοκουμέντο όπου θα στηθούν οι ήρωες, οι σχέσεις και οι αφηγήσεις τους.

Οι δημιουργοί της σειράς γνωρίζουν ακριβώς για τι πράγμα μιλάνε. Ο David Simon ήταν για χρόνια υπεύθυνος του αστυνομικού ρεπορτάζ στην Baltimore Sun, ενώ ο Ed Burns υπήρξε ντετέκτιβ στο τμήμα ανθρωποκτονιών και δάσκαλος σε σχολείο της περιοχής. Ταυτόχρονα σε μια σειρά από ρόλους επιστρατεύτηκαν πραγματικά πρόσωπα της Βαλτιμόρης: αστυνομικοί, βαποράκια, πρώην μεγαλέμποροι ναρκωτικών που αλλαξοπίστησαν. Ολα αυτά συνετέλεσαν στο να δώσουν στη σειρά όχι απλώς μια αίσθηση αληθοφάνειας, αλλά μια ένταση ντοκουμέντου. Η ακριβής αναπαράσταση είναι όμως μόνο ένα από τα χαρακτηριστικά που κατέστησαν τη σειρά ως τη σημαντικότερη όλων των εποχών.

Το The Wire δανείζεται τον πυρήνα του από την αρχαία τραγωδία. Εδώ δεν έχουμε το μοτίβο της μάχης του ανθρώπου ενάντια στον εαυτό του, αλλά του ανθρώπου ενάντια στους θεούς. Στη θέση των θεών οι δημιουργοί τοποθετούν τους θεσμούς. Την αστυνομία, το λιμάνι της πόλης, τους πολιτικούς, το εκπαιδευτικό σύστημα, τα μέσα ενημέρωσης. Είναι οι θεσμοί αυτοί που γκρεμίζουνε τους ανθρώπους. Γιατί μπορεί η σειρά να κινείται γύρω από το εμπόριο ναρκωτικών, αλλά αυτό είναι μόνο το πρώτο επίπεδο. Στην πραγματικότητα το θέμα του Wire είναι το τέλος της αμερικανικής αυτοκρατορίας. Οπως διευκρινίζει ο David Simon, ο πόλεμος κατά των ναρκωτικών στην πραγματικότητα έχει πια μεταμορφωθεί σε πόλεμο κατά των υποβαθμισμένων τάξεων. Και σε πόλεις όπως η Βαλτιμόρη, όταν μιλούμε για κατώτερες τάξεις μιλάμε για Αφροαμερικανούς.

Ενα 70% του καστ της σειράς είναι μαύροι. Πολλοί, -συμπεριλαμβανομένου και του Simon- πιστεύουν πως αυτός είναι ένας από τους βασικούς λόγους για τον οποίο η σειρά είχε χαμηλή ακροαματικότητα. Σύνθετο και αυθεντικό το The Wire σε διδάσκει το χρώμα του αδιεξόδου στις σύγχρονες αμερικανικές μεγαλουπόλεις. Εδώ που η τάξη και το χρώμα ταυτίζονται, εδώ που το να πουλάς πρέζα στη γωνία είναι ένας από τους μόνους επαγγελματικούς προσανατολισμούς.

Οι ήρωες του The Wire απεικονίζουν τον αμερικανικό εφιάλτη και επεξηγούν χωρίς πομπώδεις ρητορικές μια σειρά από φαινόμενα για τα οποία δεν μιλούν άμεσα. Την άνοδο του Τραμπ και του ρατσισμού, την καθημερινή δολοφονία μιας ολόκληρης φυλής στους αμερικανικούς δρόμους, τη συσσωρευμένη οργή των αδικημένων που μαζεύεται μέσα στη σιωπή. Τη δίκαιη αυτή οργή που στις μέρες μας ξεσπά στους δρόμους.

Άρθρο του Θωμά Τσαλαπάτη από την Efsyn

Σημείωση kyan : Από τους ίδιους δημιουργούς αξίζουν επίσης και οι σειρές Treme (αφορά στην μετά-Κατρίνα ιστορία της Νεάς Ορλεάνης) και το Generation Kill (ακολουθεί τον ρεπόρτερ του Rolling Stones που καταγράφει την επέμβαση στη Βαγδάτη το 2003 από τις ΗΠΑ).

Το χρονικό της περιπέτειας του τουρκικού συγκροτήματος Grup Yorum «Εκείνοι σκοτώνουν τα παιδιά του λαού, εμείς κάνουμε προπέτασμα τα σώματά μας για να ζήσουνε»

Αναδημοσίευση από Efsyn

Εικονογράφηση και βίντεο από kyan

Με αφορμή τον θάνατο του Τούρκου μπασίστα Ιμπραχίμ Γκιοκτσέκ, του τρίτου μέλους του συγκροτήματος που έχασε τη μάχη έπειτα από παρατεταμένη απεργία πείνας, η «Εφ.Συν.» παρουσιάζει μεταφρασμένο ένα εκτενές ρεπορτάζ-χρονικό Τούρκων συντρόφων τους για την άνιση αλλά συγκλονιστική μάχη καλλιτεχνών, δικηγόρων και ακτιβιστών ενάντια στις στοχευμένες διώξεις του καθεστώτος Ερντογάν.

Ο Γκιοκτσέκ κατέληξε έπειτα από 323 μέρες απεργίας πείνας, την οποία σταμάτησε στις 5 Μαΐου, αφού το τουρκικό κράτος δέχθηκε να δώσει άδεια στο εμβληματικό συγκρότημα της τουρκικής Αριστεράς για να παίξει στην Κωνσταντινούπολη.

ΤΩΡΑ ΠΛΕΟΝ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΑΠΛΑ:
Η ΘΑ ΠΕΘΑΝΩ Η ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΑΠΟΔΕΚΤΑ ΤΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΜΟΥ
Τι είχε συμβεί;

Δέκα επτά δικηγόροι, μέλη του σωματείου «Ένωση Σύγχρονων Νομικών» (ÇHD) συνελήφθησαν στις 12 Σεπτεμβρίου 2017 και στις 20 Σεπτεμβρίου 2017 εκδόθηκε απόφαση για την κράτησή τους. Μετά από ένα έτος όταν παρουσιάστηκαν στην πρώτη δικάσιμο, αποφασίστηκε να αφεθούν ελεύθεροι (για να δικαστούν). Η έφεση που άσκησε ο εισαγγελέας έγινε δεκτή εντός του Σαββατοκύριακου. Έτσι οκτώ ώρες μετά από την απόφαση να αφεθούν ελεύθεροι, εκδόθηκε ‘απόφαση για την σύλληψή τους’.

Τέσσερες δικηγόροι, μεταξύ αυτών και ο Αϊτάτς Ουνσάλ (Aytaç Ünsal), συνελήφθησαν για δεύτερη φορά, ακριβώς μπροστά από τον Δικηγορικό Σύλλογο Σταμπούλ. Ο Σελτσούκ Κόζαγατσλί (Selçuk Kozağaçlı) συνελήφθη στην αίθουσα δικαστηρίου που πήγε μόνος του και την επομένη εκδόθηκε διαταγή για την κράτησή του.

Η σύνθεση του τριακοστού έβδομου Κακουργιοδικείου Σταμπούλ, στο οποίο πραγματοποιείτο η δίκη άλλαξε και η δίκη συνεχίστηκε με τη νέα σύνθεση που διορίστηκε. Μετά από δύο συνεδριάσεις οι διορισμένοι δικαστές εξέδωσαν απόφαση με την οποία μοίρασαν συνολικά 159 ετών φυλακίσεις.
Η δικηγόρος  Εμπρού Τιμτικ (Ebru Timtik), συνελήφθη μετά από έφοδο στο γραφείο της.
Ο Aytaç Ünsal και η Ebru Timtik πραγματοποιούν απεργία πείνας μέχρι θανάτου, με αίτημα να έχουν δίκαιη δίκη, τόσο οι ίδιοι όσο και οι πελάτες τους.

Ποιους και γιατί ενοχλεί η διεθνιστική αλληλεγγύη της Κούβας;

Ένα κείμενο του Νίκου Μόττα από το Ατεχνώς για την «άτιμη κουβανική αλληλεγγύη»

Η ανάδειξη της Κούβας σε χώρα-πρωταγωνίστρια της διεθνιστικής αλληλεγγύης εν μέσω της πανδημίας της COVID-19 φαίνεται πως ενόχλησε αρκετούς.

Οι εικόνες των κουβανών γιατρών και νοσηλευτών στην Ιταλία και σε άλλες χώρες, όπου βρέθηκαν προκειμένου να συνδράμουν στην καταπολέμηση της πανδημίας, ήταν αρκετές για να ερεθίσουν τα αντικομμουνιστικά ένστικτα όσων βγάζουν σπυριά ακούγοντας τις λέξεις «σοσιαλισμός» και «διεθνιστική αλληλεγγύη».

Βάλθηκαν, λοιπόν, να αποδείξουν ότι η αποστολή κουβανικού ιατρικού προσωπικού σε λαούς που το έχουν ανάγκη δεν είναι πράξη αλληλεγγύης, αλλά κίνηση που εξυπηρετεί ιδιοτελείς οικονομικούς σκοπούς της Κούβας.

Τι λένε με λίγα λόγια; Ότι οι κουβανοί γιατροί και νοσηλευτές που συμμετέχουν σε αποστολές στο εξωτερικό δεν εργάζονται «τζάμπα» (μα είναι δυνατόν;) αλλά πληρώνονται (βρε τους άτιμους!) και μάλιστα το συντριπτικό ποσοστό των χρημάτων αυτών πηγαίνει στα κρατικά ταμεία της Κούβας.

Ενόσω το βραβείο Πούλιντζερ για τα σαϊνια αυτά της δημοσιογραφίας βρίσκεται καθ’ οδόν, επιτρέψτε μας να επισημάνουμε ορισμένα πράγματα:

Τα αρκουδάκια ξέρουν όλα τα μυστικά μας

Πάει το αρκουδάκι μωρό μου, φεύγει. Πετάει στον ουρανό και το χαιρετάνε οι πεινασμένοι μοσχοβίτες του 1980. Αυτοί που ζήσανε το πως τα όνειρα, που τόλμησαν να φωνάξουν κάποιοι άνθρωποι, έγιναν εφιάλτες για πολλούς περισσότερους. Για πολύ καιρό πίστευα ότι το αρκουδάκι κλαίει χαιρετώντας τους κακομοίρηδες μοσχοβίτες της αποτυχίας της χειραφέτησης. Μιας ιδέας που ποτέ τελικά δεν μπορεί και δε θελεί να χωρέσει σε καλούπια και σχήματα. Μιας ιδέας που ζει στις στιγμές. Σιγά-σιγά καταλαβαίνω, ότι ο Μίσα δάκρυζε γιατί ήξερε ότι αυτές οι ίδιες μοσχοβίτισσες θύματα στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, είχαν ήδη ζήσει τέτοιες στιγμές. Στιγμές που τελικά είχαν κόκκαλα και ονόματα. Ο Μίσα τελικά δάκρυσε γιατί τα αρκουδάκια ξέρουν όλα τα μυστικά μας. Κι αν έχω δίκιο σ’ αυτό, μωρό μου τη γαμήσαμε. Το αρκουδάκι ξαναγύρισε στη Ρωσία του Πούτιν.

Κάλεσμα Αλληλεγγύης από Κινήματα Πόλης στην Κωσταντινούπολη

Το παρακάτω κάλεσμα αλληλεγγύης κυκλοφόρησε σήμερα το πρωϊ. Στο μεσοδιάστημα οι μπάτσοι επιτέθηκαν ακόμα μια φορά στους διαδηλωτές τραυματίζοντας σοβαρά εκατοντάδες, ενώ υπάρχουν πληροφορίες και για ένα νεκρό.  Η μετάφραση είναι στο πόδι και με πολλά νεύρα οπότε και τα λάθη πιθανά.

ΕΠΕΙΓΟΝ ΚΑΛΕΣΜΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΑΠΟ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΠΟΛΗΣ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ
Από την 27η Μάη, Κωνσταντινοπολίτισσες όλων των κοινωνικών και πολιτικών προελεύσεων, όλων των ηλικιών και από όλη την πόλη συνεχίζουν την ειρηνική αντίσταση στο Gezi Park, το μεγαλύτερο δημόσιο πάρκο της πόλης, που σύντομα θα κατεδαφιστεί λόγω ενός σχεδίου ανάπλασης. Σύμφωνα με το σχέδιο, δέντρα δεκαετιών που υπάρχουν στο πάρκο θα κοπούν και θα ανεγερθεί ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο αντίγραφο των παλαιών Οθωμανικών Στρατώνων (Topçu Kışlası):

http://www.youtube.com/watch?v=RgBRGl341ZA

http://www.bianet.org/english/english/147016-demonstrators-plant-trees-against-destruction-in-taksim-gezi-park

Γράμμα από το Μάντσεστερ

Αγαπητέ Πιτσιρίκο,

Σου γράφω από το Μάντσεστερ όπου ο Μαρξ κι ο Ένγκελς συναντιόνταν στη βιβλιοθήκη για να γράψουν τα κείμενα τους και στα pubs για να πιούνε τις μπύρες τους (γουάουυυυ)!!! Παρακολουθώ εδώ και καιρό αυτό το φασούλι που έχεις ανοίξει με τα γράμματα αναγνωστών από το εξωτερικό, τόσο καιρό που το φασούλι έγινε φασολάδα. Να σου πω την αλήθεια Πιτσιρίκο, δε μου αρέσει η φασολάδα, το αγαπημένο μου φαγητό είναι τα γιαπράκια. Γιαπράκια Πιτσιρίκο λέμε στην Κοζάνη τους λαχανοντολμάδες. Φοβάμαι οτι θα μου πεις «άσχετοι οι λαχανοντολμάδες τί θες και με κουράζεις;» αλλά νομίζω είναι το ίδιο σχετικοί με το πώς περνάω στο Μάντσεστερ.

Ντοκυμαντέρ: A Woman’s Womb [Περού: αναγκαστικές στειρώσεις γυναικών και αντρών]

Με αφορμή την δημοσίευση σε διάφορα μέσα της ανατριχιαστικής περίπτωσης των υποχρεωτικών στειρώσεων στο Περού, βρήκαμε και παρουσιάζουμε ένα ντοκυμαντέρ για το ζήτημα. Παρουσιάζεται το ιστορικό των υποχρεωτικών στειρώσεων που έλαβαν χώρα μεταξύ 1995 και 2000 και εφαρμόστηκαν σε 300.000 γυναίκες και 30.000 άντρες. Στόχος της κυβέρνησης ήταν υποτίθεται ο έλεγχος της πληθυσμιακής αύξησης, με θύματα τις φτωχές/ους και αγράμματες/ους ιθαγενείς Κέτσουα, όμως στην υπόθεση εμπλέκονται κυβερνητικοί φορείς, μη κυβερνητικές οργανώσεις, θρησκευτικές οργανώσεις, διεθνείς οργανισμούς και την εξωτερική πολιτική ισχυρών κρατών. Στο επίκεντρο βρίσκονται τα αναπαραγωγικά και σεξουαλικά δικαιώματα των γυναικών, το γυναικείο σώμα και το ερώτημα για το ποιός τα ελέγχει. Άλλωστε, αυτό που αναδεικνύεται είναι πως παρόμοια εγχειρήματα έχουν πραγματοποιηθεί και σε άλλες χώρες αυτού του κόσμου. Το πιο συγκλονιστικό κομμάτι όμως, είναι οι μαρτυρίες των ίδιων των γυναικών για τις εγχειρήσεις και τη ζωή τους μετά.

A Woman’s Womb

Σκηνοθεσία: Mathilde Damoisel | Παραγωγή: Tancrede Ramonet | Έτος Παραγωγής: 2010

*Το ντοκυμαντέρ είναι στα αγγλικά, δυστυχώς χωρίς υπότιτλους και μπορείτε να το παρακολουθήσετε κάνοντας κλικ εδώ

Αναδημοσίευση από Φύλο Συκής μέσω Ώρας Κοινής Ανησυχίας

Δέκα κορυφαίοι μύθοι σχετικά με την ισραηλινή επίθεση στη Γάζα (+video)

Πηγή κειμένου : La Scapigliata μέσω Παραλληλογράφου

1. Τα ισραηλινά γεράκια παρουσιάζουν τους εαυτούς τους, σαν να έχουν εμπλακεί σε μια “ειρηνευτική διαδικασία”, στην οποία η Χαμάς αρνείται να συμμετάσχει. Στην πραγματικότητα το Ισραήλ έχει αρνηθεί να σταματήσει τον εποικισμό και την κλοπή παλαιστινιακής γης για όσον καιρό χρειάζεται, έτσι ώστε να γίνει οποιαδήποτε παραγωγική διαπραγμάτευση. Το Τελ Αβίβ ανακοινώνει τακτικά μονομερώς καινούριο εποικισμό στην παλαιστινιακή Δυτική Όχθη. Δεν υπάρχει ειρηνευτική διαδικασία. Πρόκειται για Ισραηλινή και Αμερικανική απάτη. Το να μιλάς για ειρηνευτική διαδικασία δίνει κάλυψη στους Ισραηλίτες εθνικιστές, οι οποίοι είναι αποφασισμένοι να αρπάξουν όλα όσα έχουν οι Παλαιστίνιοι και να τους μετατρέψουν (πάλι) σε πένητες πρόσφυγες .

2. Πράξεις σαν την επίθεση στη Γάζα, δεν πετυχαίνουν κάποιον αληθινό μακροχρόνιο στρατηγικό σκοπό. Εξαπολύονται, έτσι ώστε οι Ισραηλίτες να είναι οι πρώτοι που θα εκμεταλλευτούν σημαντικούς πόρους. Το να κουνάς απειλητικά σπαθιά προς τους Παλαιστίνιους δημιουργεί μία πρόφαση για περαιτέρω κλοπή γαιών και εποικισμό σε παλαιστινιακή γη. Η μιλιταριστική δράση εναντίον των ανθρώπων της Γάζας είναι μια τακτική αντιπερισπασμού : ο αληθινός στόχος είναι το Μεγάλο Ισραήλ, μία επιβεβαίωση της ισραηλινής κυριαρχίας πάνω σε όλες τις περιοχές, οι οποίες κάποτε περιλαμβάνονταν στο Βρετανικό Προτεκτοράτο της Παλαιστίνης.

3. Τα ισραηλινά γεράκια παρουσιάζουν τον επιθετικό τους πόλεμο σαν “αυτοάμυνα”. Αλλά ο αρχιραββίνος του Ηνωμένου Βασιλείου παραδέχτηκε μπροστά στην κάμερα ότι η επίθεση στη Γάζα “είχε κάτι να κάνει με το Ιράν“.

4. Τα γεράκια του Ισραήλ δαιμονοποιούν τους Παλαιστίνιους της Γάζας σαν “κακούς γείτονες”, οι οποίοι δεν αποδέχονται το Ισραήλ. Αλλά το 40% των κατοίκων της Γάζας είναι πρόσφυγες, που κατά κύριο λόγο μένουν σε προσφυγικές κατασκηνώσεις,  από οικογένειες της Παλαιστίνης προ του 1948, που ζουν εκεί για χιλιετίες.

Εκδιώχθηκαν από αυτό που τώρα είναι το Ισραήλ στην σιωνιστική εθνοκάθαρση του 1948. Τώρα ισραηλίτες μένουν στα σπίτια τους και καλλιεργούν τη γη τους, και ποτέ δεν πλήρωσαν καμία αποζημίωση για τα εγκλήματα που διέπραξαν προς αυτούς.. [pdf] ” Η αποτυχία του Ισραήλ στο να αποζημιώσει τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες εδώ και έξι δεκαετίες είναι σφοδρή παραβίαση του διεθνούς δικαίου.”  Το Ισραήλ δεν αποδέχεται το δικαίωμα ύπαρξης στην Παλαιστίνη, αν και απαιτεί συνεχώς όλοι, ακόμα και οι εκτοπισμένοι και κατεχόμενοι Παλαιστίνιοι να αναγνωρίσουν το δικαίωμα ύπαρξης του Ισραήλ.

ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΕΝΙΣΧΥΤΙΚΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ

ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΕΝΙΣΧΥΤΙΚΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ

Στον Κοινωνικό Χώρο για την Ελευθερία Μικρόπολις

Είμαστε μια ομάδα ανθρώπων που αποφασίσαμε να διδάξουμε σχολική ύλη πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Ελεύθερα και ωραία και πάνω από όλα γιατί μας αρέσει αυτό που θα κάνουμε!
Αυτή η κίνηση δεν είναι μόνο μία απάντηση αλληλεγγύης στην οικονομική κρίση, αλλά μία προσπάθεια για τη θέσμιση της κοινωνίας που θέλουμε με τη δημιουργία αυτόνομων μη-εμπορευματικών δομών σε όλους τους τομείς της ζωής, συμπεριλαμβανόμενης και της εκπαίδευσης. Μας είναι ξεκάθαρο ότι αυτά τα εγχειρήματα θα προκύψουν μόνο μέσα από την αυτοοργάνωση, έτσι συναντηθήκαμε και… ξεκινάμε!

Τούτοι οι μπάτσοι…

Η χουντοδημοκρατία τους μας δειχνει ξεκάθαρα το πρόσωπό της…

Καταπάτηση ασύλου από τον στρατό κατοχής της κυβέρνησης των αφεντικών και του γαμημένου συστήματος!!!

Το βίντεο δείχνει μόνο την αρχή της παραβίασης του ασύλου, ανάλογα περιστατικά αναφέρθηκαν και απο την είσοδο της φιλοσοφικής.

Shooting Zizek: Living in the End Times [videos]

O εκδοτικός οίκος Verso διοργάνωσε διαγωνισμό για σύντομα βίντεο εμπνευσμένα ή/και σε διάλογο με το βιβλίο του Slavoj Zizek Living in the End Times το οποιο μεταξύ μας μπορείτε να βρείτε (στα αγγλικά εδώ)..
Τώρα αυτοί στη σελίδα τους λένε κάτι χαζά ανταγωνιστικά του τύπου το καλύτερο που θα πάρει βραβείο θα ανακοινωθεί κ.λπ, εγώ όμως τα αγνοώ και αφήνω την καθεμιά να διαλέξη τί της αρέσει και τί όχι (τα βραβεία ποτέ δεν ήταν το φόρτε μου..).. Μη σκιάζεστε μονόλεπτα είναι.. (Για την πληροφόρησή σας και μόνο, καλύτερο βίντεο κρίθηκε το The Last Capitalist του Jamie Jones)..

Απολαύστε που θα έλεγε κι ο Ζίζεκ..

Gabriel Tupinambá’s Living in the End Times

Λαθραίο Ρεπορτάζ από την Αόρατη Συρία [video]

Ένα λαθραίο ρεπορτάζ από την αόρατη, για τη διεθνή κοινότητα και την ανθρωπότητα, Συρία με αόρατους βασανιστές, αόρατα θύματα και αόρατους επαναστάτες. Το φασιστικό καθεστώς του Άσαντ θέλει τη Συρία ένα βασίλειο της σιωπής, ο λαός της όμως, που νίκησε τον φόβο, νικά και τη σιωπή και θα αναγκάσει τον κόσμο να τον ακούσει να φωνάζει βροντερά: «Καλύτερα θάνατος παρά ταπείνωση».

Ρεπορτάζ των δημοσιογράφων Ramita Navai και Wael Dabbous από το Κανάλι 4, που πέρασαν δύο εβδομάδες σε μερικές από τις πιο επικίνδυνες περιοχές της Συρίας μαζί με τους εξεγερμένους που είναι αποφασισμένοι να ανατρέψουν τη στυγνή δικτατορία του Άσαντ.

Αλληλεγγύη στο Συριακό λαό 

David Graeber: Το OccupyWallStreet επανανακαλύπτει τη ριζοσπαστική φαντασία

Αντιγράφει από τον ΠαραλληλοΓράφο και ευχαριστεί για τη δουλειά της μετάφρασης τον risinggalaxy, o StonedSparrow από το Occupy!Manchester (που δυστυχώς δεν τα πάει και εντυπωσιακά καλά)..

του David Graeber

Οι νέοι που διαμαρτύρονται στη Γουόλ Στρήτ και αλλού απορρίπτουν αυτή τη μάταια οικονομική τάξη. Ήρθαν για να διεκδικήσουν το μέλλον.

Γιατί οι άνθρωποι κάνουν κατάληψη στη Γουόλ Στρήτ; Γιατί η κατάληψη -παρά την αστυνομική καταστολή- μετέδωσε σπίθες σε όλη την Αμερική, μέσα σε μέρες, εμπνέοντας εκατοντάδες ανθρώπους να στείλουν πίτσες, λεφτά και εξοπλισμό και, τώρα, να ξεκινήσουν τα δικά τους κινήματα με την ονομασία Κατάληψη Σικάγο, Κατάληψη Φλόριδα, Κατάληψη στο Ντένβερ ή Κατάληψη στο Λος Άντζελες;

Υπάρχουν προφανείς λόγοι. Γινόμαστε μάρτυρες της προκλητικής αυτοπροβολής μιας νέας γενιά Αμερικάνων, μιας γενιάς που προσβλέπει στο να τελειώσει τις σπουδές της μην έχοντας δουλειές, μην έχοντας μέλλον αλλά που εξακολουθεί να επιβαρύνεται με τεράστια και ασυγχώρητα χρέη. Οι περισσότεροι, όπως ανακάλυψα, προέρχονται από την εργατική ή τη μεσαία τάξη, παιδιά που έκαναν ακριβώς αυτό που τους είπαν να κάνουν: Μελέτησαν, πήγαν πανεπιστήμιο, και τώρα όχι μόνο τιμωρούνται για αυτό, αλλά εξευτελίζονται -αντιμέτωποι με μια ζωή όπου τους φέρονται σαν να είναι ξοφλημένοι και ηθικά απόκληροι.

Αποτελεί πραγματικά έκπληξη που θα ήθελαν να πουν δυο κουβεντούλες με τους οικονομικούς μεγιστάνες που τους έκλεψαν το μέλλον τους;

Όπως και στην Ευρώπη, βλέπουμε τα αποτελέσματα μιας γιγαντιαίας κοινωνικής αποτυχίας.