Οδοιπορικό, Δίχως τίτλο, Δίχως Τέλος

Χρόνια, μήνες, μέρες, ώρες… μαζί με όλες τις σχετικότητες τους μπουρδουκλώνονται συνεχώς, για να ξετυλιχτούν σε ιστορίες, νήματα στο χρόνο τον ταξιδευτή, να μας πάνε αλλού, εκεί που οι άλλοι είναι άλλοι.

Σαν κάθε καλή ιστορία που σέβεται τον εαυτό της, αυτή εδώ δεν έχει έναν ιππότη, αλλά ένα παλικάρι. Απ’ τα λίγα όπως λέμε. Δεν ξέρω τι κάνει εντύπωση στον καθένα σας σε ένα παλικάρι, αλλά πιστεύω θα συμφωνήσουμε όλοι ότι σαν γιορτάζει ένα παλικάρι, τότε ο χρόνος αποφασίζει να γιορτάσει και αυτός μαζί του. Ε, εκεί έρχεται και το κερασάκι στην τούρτα, όπως έχει τραγουδηθεί πολλάκις, να ‘ναι η αγάπη το ταξίδι από γιορτή, ΣΤΗ γιορτή και το έναυσμα να δοθεί.. η θεωρία να γίνει πράξη, το χθες να γίνει σήμερα και η πραγματικότητα η χρονομηχανή που θα μας ταξιδέψει γι’ ακόμα μια φορά..

Κάποιοι μήνες πριν…

Υποσχέσεις που κάποτε δόθηκαν, σαν σήμερα τιμήθηκαν,

σκέψεις που φαίνεται να χάθηκαν, μα δεν ξεχάστηκαν,

φίλοι που χρόνια δεν ειδώθηκαν, στον ίδιο δρόμο βρέθηκαν.

Κομμάτια που σαν ενώθηκαν, μαζί πορεύτηκαν.

Γιορτή που μόλις ξεκίνησε, δίχως τίτλο, δίχως τέλος.

Δύο μέρες πριν…

Πρώτο σημείο συνάντησης η θάλασσα. Η μέρα κυρίαρχη, γέμιζε χρώματα παντού, έδινε την εντύπωση ότι καταλαβαίνει τι διακυβεύεται, ότι κάποιο λόγο σοβαρό έχουν τόσοι συνοδοιπόροι που καταφθάνουν απ’ όλα τα σημεία του ορίζοντα και ήθελε να τους φτιάξει τη διάθεση. Να φωτίσει τα πρόσωπα, τα χαμόγελα, να γευτούν ότι μπορεί να τους προσφέρει, όσο προλαβαίνει πριν τη θέση της πάρει η νύχτα και οι απολαύσεις της.