Η Πορτογαλία “σταμάτησε”, στην πρώτη γενική απεργία δημόσιου και ιδιωτικού τομέα από το 1988

Ο τομέας των μεταφορών παρέλυσε. Πάνω από τα δύο τρίτα των δρομολογίων όλων των τρένων ακυρώθηκαν, όπως και το 60% των αστικών συγκοινωνιών. Το μετρό της Λισαβόνας έκλεισε και τα φέρι μπόουτ έμειναν δεμένα στους ντόκους των λιμανιών. Αλιευτικά λιμάνια νεκρώθηκαν. Τα αεροπλάνα καθηλώθηκαν στο έδαφος. Σχολεία, νοσοκομεία, πανεπιστήμια, δικαστήρια, δημοτικές και άλλες δημόσιες υπηρεσίες δεν λειτούργησαν. Τράπεζες, ΜΜΕ και πετρελαϊκές εταιρίες έκλεισαν.

Ήταν η πρώτη απεργία ύστερα από 22 χρόνια στην οποία συντονίστηκαν τα συνδικάτα δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Τα συνδικάτα αναφέρουν ότι ο αντίκτυπος τον ιδιωτικό τομέα ήταν μεγάλος, ιδίως στην αυτοκινητοβιομηχανία όπου εργάστηκε λιγότερο από το 10% των εργατών στην Autoeuropa ,κοντά στη βόρεια πόλη του Πόρτο, και σε όλο το βιομηχανικό της σύμπλεγμα . Επίσης μεγάλη συμμετοχή υπήρξε στη μεταλλουργία, στην τσιμεντοβιομηχανία, στα ναυπηγεία, στην κλωστοϋφαντουργία, στον κλάδο ποτών και τροφίμων κ.α.

Η απεργία άρχισε τα μεσάνυχτα, όταν οι εργάτες έφτιαξαν απεργιακές φρουρές σε όλη τη χώρα και έξω από το διεθνές αεροδρόμιο της Λισαβόνας.

Για τη συνέχει πατήστε στο 

Μια ανασκόπηση του γαλλικού Οκτώβρη – Διαβάστε επίσης το κείμενο «…Quelle est cette vie? » (Τι ζωή είναι αυτή) της ομάδας proletairesenavant

Ο Οκτώβρης φτάνει στο τέλος του και μαζί φαίνεται να τελειώνει και το μεγαλύτερο κοινωνικό κίνημα που γνώρισε η Γαλλία από το 1995 κι έπειτα.

Στα μέσα του μήνα, στο φόρτε της κινητοποίησης,  ένα τρίτο των βενζινάδικων ήταν άδεια και τρία εκατομμύρια πολιτών διαδήλωναν κάθε τέσσερις μέρες. Εκατοντάδες λύκεια ήταν υπό κατάληψη, η πρόσβαση σε λιμάνια, σταθμούς και αεροδρόμια έκλεινε κατά τακτά διαστήματα.

Κυλιόμενες απεργίες εμπόδιζαν την κανονική λειτουργία δημόσιων υπηρεσιών (εφορίες, δήμοι, σχολεία, πανεπιστήμια) αλλά και στρατηγικών ιδιωτικών τομέων (διυλιστήρια, μεταφορές, ενέργεια). Σοβαρά επεισόδια  μεταξύ αστυνομίας και μαθητών κατέληγαν συχνά σε σκηνές αστικής βίας που θύμιζαν μικρογραφία των Δεκεμβριανών.

Το πιο σημαντικό όμως ήταν ότι η αίσθηση της κανονικότητας  για εκατομμύρια Γάλλους πήγε περίπατο. Περπατώντας στους δρόμους μιας χαμένης επαρχιώτικης γειτονιάς κάποιος μπορούσε να συναντήσει μια ομάδα συνδικαλιστών με αυτοκόλλητα της CGT να βαδίζουν προς άγνωστο προορισμό με αποφασιστικό βήμα σαν να είχαν μια μεγάλης σημασίας αποστολή να εκτελέσουν.

Για τη συνέχεια και το κείμενο πατήστε στο