Ε, λοιπόν δεν είναι δική µας δουλειά να τους σώσουµε…

Κείμενο για την 48 απεργία που μοιράστηκε στην Κοζάνη, αναδημοσίευση από athens.indymedia

Ε, λοιπόν δεν είναι δική µας δουλειά να τους σώσουµε…

Στις γειτονιές αυτού του κόσµου δεν υπάρχει ελευθερία. Γιατί ζούµε στην εποχή της βάρβαρης δηµοκρατίας, που εδώ και δεκαετίες υφαίνει έναν πυκνό ιστό ολοκληρωτισµού κι εγκλωβισµών, τροµοκρατίας κι αφοµοίωσης.

Στην τοπική της εκδοχή, κατασκευάστηκε µε αισχρές ρητορίες για τα οφέλη της “πρόσδεσης στο άρµα της ανάπτυξης” την ίδια στιγµή που αθροίζονταν οι δολοφονηµένοι εργάτες στα εργοτάξια -ντόπιοι και µετανάστες, κυρίως µετανάστες… Την ίδια στιγµή που το γειτονικό χρυσορυχείο των βαλκανίων άνοιγε για το ντόπιο κεφάλαιο αρπαχτές και για ολόκληρες κοινότητες και κοινωνικές οµάδες -εδώ- την πληγή της ανεργίας και της εξαθλίωσης. Γιατί η λέξη ανάπτυξη στον καπιταλισµό σηµαίνει ελαστικοποιηµένη και κακοπληρωµένη εργασία, αποξένωση από τον εαυτό  και ανθρώπινο φόρο αίµατος.

Μια ανασκόπηση του γαλλικού Οκτώβρη – Διαβάστε επίσης το κείμενο «…Quelle est cette vie? » (Τι ζωή είναι αυτή) της ομάδας proletairesenavant

Ο Οκτώβρης φτάνει στο τέλος του και μαζί φαίνεται να τελειώνει και το μεγαλύτερο κοινωνικό κίνημα που γνώρισε η Γαλλία από το 1995 κι έπειτα.

Στα μέσα του μήνα, στο φόρτε της κινητοποίησης,  ένα τρίτο των βενζινάδικων ήταν άδεια και τρία εκατομμύρια πολιτών διαδήλωναν κάθε τέσσερις μέρες. Εκατοντάδες λύκεια ήταν υπό κατάληψη, η πρόσβαση σε λιμάνια, σταθμούς και αεροδρόμια έκλεινε κατά τακτά διαστήματα.

Κυλιόμενες απεργίες εμπόδιζαν την κανονική λειτουργία δημόσιων υπηρεσιών (εφορίες, δήμοι, σχολεία, πανεπιστήμια) αλλά και στρατηγικών ιδιωτικών τομέων (διυλιστήρια, μεταφορές, ενέργεια). Σοβαρά επεισόδια  μεταξύ αστυνομίας και μαθητών κατέληγαν συχνά σε σκηνές αστικής βίας που θύμιζαν μικρογραφία των Δεκεμβριανών.

Το πιο σημαντικό όμως ήταν ότι η αίσθηση της κανονικότητας  για εκατομμύρια Γάλλους πήγε περίπατο. Περπατώντας στους δρόμους μιας χαμένης επαρχιώτικης γειτονιάς κάποιος μπορούσε να συναντήσει μια ομάδα συνδικαλιστών με αυτοκόλλητα της CGT να βαδίζουν προς άγνωστο προορισμό με αποφασιστικό βήμα σαν να είχαν μια μεγάλης σημασίας αποστολή να εκτελέσουν.

Για τη συνέχεια και το κείμενο πατήστε στο 

Ένα κείμενο του Σταύρου Κουγιουμτζή…

Γράφουν τα Μουσικά Προάστια

Με συγκίνηση λάβαμε από τη Μαρία Κουγιουμτζή ένα χειρόγραφο του πατέρα της, του μεγάλου συνθέτη Σταύρου Κουγιουμτζή. Περιγράφει τη γνωριμία του με τη μουσική αλλά και με τους εργατικούς αγώνες. Την ευχαριστούμε θερμά για την ευγενική παραχώρηση του χειρογράφου. Μ.Π.

Κλικ για μεγέθυνση...

«Ήταν η χρονιά που έγινε η μεγάλη απεργία των καπνεργατών. Η μητέρα μου είχε πάρει μέρος, κι ένας αστυνομικός τη χτύπησε με τον υποκόπανο του όπλου του και την τραυμάτισε ελαφρά στον ώμο. Δύο άλλοι τρέξανε να την πιάσουν, πιο εκεί περίμενε μια κλούβα. Η μητέρα μου τους ξέφυγε και τράβηξε προς τις Σαράντα Εκκλησιές.

Εκεί έμεινε στο σπίτι μιας ξαδέρφης της ώσπου να ησυχάσουν τα πράγματα.

Ήταν το 1936, τότε που σκοτώθηκε κι ένα παλικάρι.

Ένα παλικάρι που αργότερα έγινε αμάραντα λουλούδια στον Επιτάφιο του Γιάννη Ρίτσου και Μίκη Θεοδωράκη. Τραγούδι.

Όταν ήμουν πέντε χρονών, η μητέρα μου αγόρασε ένα γραμμόφωνο και καμιά δεκαριά πλάκες. (Έτσι λέγαμε τότε τους δίσκους.) Κυρίως με σμυρναίικα τραγούδια και κάνα δύο οπερέτες. Τέτοιο πράγμα δεν είχα ξαναδεί. Ήταν κάτι σαν βαλίτσα. Τραγούδια άκουγα κάθε βράδυ στη γειτονιά μας, γιατί αυτοί οι ξεριζωμένοι τα μόνα πράγματα που μπόρεσαν να φέρουν από τις πατρίδες τους ήταν τα τραγούδια τους και οι ψυχές τους. Τραγούδια όμως από μηχάνημα πρώτη φορά άκουγα.

Μ’ αυτό το γραμμόφωνο περνούσα πολλές ώρες κάθε μέρα. Έμαθα να το κουρντίζω, να βάζω πλάκες και ν’ αλλάζω βελόνα. Ήταν κάτι μαγικό. Αλλά εκείνο που με μάγευε πιο πολύ, ήταν οι ετικέτες των δίσκων. Ήταν κάτι πολύχρωμες ζωγραφιές σαν τα σκαλιστά.

(…)

Σταύρος Κουγιουμτζής

Ανεξάρτητο Πολιτικό ΟΧΗμα (Α.Π.ΟΧΗ.) – Κάλεσμα

ΚΛΙΚ ΓΙΑ ΜΕΓΕΘΥΝΣΗ

από το todaxtylo.wordpress.com

“Το κείμενο που ακολουθεί έχει τον χαρακτήρα του πρωταρχικού καλέσματος. Είναι ανοιχτό προς τροποποίηση από όποιον ενδιαφέρεται προς αυτή την κατεύθυνση. Δεν αποτελεί κάποιο μανιφέστο που δεν διαπραγματεύεται.

Καλώς σας βρήκαμε,

και καλώς μας βρήκατε. Το κείμενο που ακολουθεί δεν έχει σκοπό. Ή τουλάχιστον δεν έχει κάποιο σκοπό την ώρα που γράφεται. Είναι μια ανοιχτή επιστολή, ένα κάλεσμα, προς όλους εσάς, που νιώθετε την ίδια ανησυχία με εμάς, για όλα αυτά που συμβαίνουν στην κοινωνία μας και όχι μόνο. Μπορεί να μην έχει σκοπό αυτό το κείμενο, αλλά θα ήμασταν το λιγότερο αφελείς, αν δεν ελπίζαμε να έχει αποτέλεσμα. Και δεν υπάρχει καλύτερο αποτέλεσμα από το να…

σταθεί το έναυσμα για τη γνωριμία μας, ηλεκτρονικού τύπου κατ’ αρχήν, αλλά όχι μόνο. Μιας γνωριμίας ουσιαστικής, που θα επέλθει από την ανταλλαγή απόψεων και θέσεων, των προβληματισμών αλλά και των ενδιαφερόντων μας. Εξάλλου ο συγκερασμός ξεχωριστών προσωπικών αντιλήψεων στη δημιουργία μιας νέας κοινωνικής ηθικής αποτελεί το μεγαλύτερο βήμα προόδου και αυτό είναι η μοναδική αδιαπραγμάτευτη αρχή μας.

Η Α.Π.ΟΧΗ. (Ανεξάρτητο Πολιτικό Όχημα) δεν έρχεται για να καλύψει κάποιο πολιτικό κενό, ούτε για να επιφέρει την επανάσταση. Μέλημα και θέλησή της είναι να δείξει το δρόμο, ένα δρόμο απεγκλωβισμένο από όλα αυτά τα στερεότυπα μέσα στα οποία όλοι μας, έχουμε συνηθίσει να δρούμε, να λειτουργούμε, να ζούμε γενικότερα. Ακόμα, ακόμα και η αποχή ως λέξη αποτελεί ένα από τα πιο δυνατά στερεότυπα των καιρών μας, το στερεότυπο της απάθειας και της απαξίωσης. Δεν παύει, όμως, να είναι μια λέξη και μόνο. Όταν η καθημερινότητά μας, διέπεται από πράξεις με νόημα, χωρίς προσωπικό συμφέρον και από σκέψεις με όραμα, χωρίς να χάνονται στη σφαίρα του φανταστικού και απραγματοποίητου, τότε η Α.Π.ΟΧΗ. θα αποτελεί απλώς μια λέξη. Μια λέξη – αφετηρία για ομαδική, συνειδητή και συνειδητοποιημένη οργάνωση αυτής καθ’ αυτής της καθημερινότητας μας πάνω σε μια νέα βάση δεδομένων, με απαραίτητη προϋπόθεση την προσωπική αυτο-οργάνωση του καθενός από εμάς με γνώμονα τις ανάγκες των εκάστοτε χρονικών συγκυριών.

Αν μη τι άλλο θα μπορούσαμε να χαρακτηριστούμε ευθυνόφοβοι ή ακόμα και δειλοί αν δεν αναγνωρίζαμε ότι η χρονική αυτή στιγμή είναι από τις πλέον κατάλληλες για αλλαγή των κοινωνικών δομών. Όταν το πολιτικό παρελθόν αλλά και μέλλον της χώρας μας συντονιζόταν και προβλέπεται να συντονίζεται από τις ίδιες 4-5 απόμακρες οικογένειες, τότε νομίζουμε, ότι υπάρχει χώρος για έναν εναλλακτικό τρόπο συντονισμού. Πιο άμεσο και ευθύ, όπου όλοι μας θα νιώθουμε ότι παίρνουμε μέρος στις αποφάσεις και ότι έχουμε το δικό μας μερίδιο ευθύνης στο κατά πόσο θα προοδεύσει και θα καλυτερέψει η κοινωνία μας. Και τι μπορεί να είναι πιο άμεσο και ευθύ από ένα forum, μέσα στο οποίο ο καθένας θα είναι ελεύθερος να συμβάλλει σε μια γενικευμένη ανάγκη της κοινωνίας για αλλαγή σελίδας. Είναι χρέος όλων μας και πολύ περισσότερο της δικιά μας γενιάς, να αντιληφθούμε τις δυνατότητες μας και κυρίως τα μέσα που μας δίνονται πλέον, για να φέρουμε κάτι διαφορετικό στην κοινωνία.

Τελειώνοντας αυτό το κείμενο θα θέλαμε να αναφερθούμε λιγάκι σε όλους όσους θα προσπαθήσουν να δαιμονοποιήσουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αυτή μας την προσπάθεια. Να ξέρουν ότι το μόνο που μπορούν να καταφέρουν, στην καλύτερη γι’ αυτούς περίπτωση, είναι να καταποντίσουν το πολιτικό σκέλος της λέξης Α.Π.ΟΧΗ. Τότε όμως η ανάγκη για κάτι νέο θα είναι ακόμα πιο έντονη και κανείς δεν θα είναι σε θέση να απέχει από το μέλλον του. Για όλους τους υπόλοιπους καλώς σας βρήκαμε, ακόμα μια φορά!

1ο Δημιουργικό Συνέδριο

Α.Π.ΟΧΗ.

–ΥΓ1 : Αν φτάσατε ως εδώ το διαβάσμα, τότε μάλλον καλώς σας βρήκαμε idd!

ΥΓ2 : Αν πάλι θέλετε να δείτε από που προήλθε αυτό το κείμενο, τότε μάλλον καλύτερα να learn2google γιατί όπως το βρήκαμε εμείς, μπορείτε και εσείς!

ΥΓ3 : Αν και η πληροφορία ότι όντως έβρεχε τότε δεν είναι 100% εξακριβωμένη, ελπίζουμε στην κατανόησή σας. Τα υπόλοιπα στοιχεία της ιστορίας είναι μάλλον σχεδόν αληθινά.