Θάνατος

Δύσκολες λέξεις έχουν κατακλύσει την ειδησιογραφία και ως εκ τούτου την καθημερινότητά μας εδώ κι ενάμιση μήνα. Ο «θάνατος» και οι «νεκροί» είναι δυο από αυτές που η χριστιανοταλιμπανική μας κοινωνία φοβάται να εκφέρει. Συνήθως ο τόνος επιταχύνει και η ένταση της φωνής χαμηλώνει όταν βγαίνουν από τα χείλη. Σε κάποιες περιπτώσεις βέβαια χαμηλώνει τόσο πολύ που γίνεται σιωπή.

Προσωπικά έχω αποκτήσει μια περίεργη εξοικείωση γύρω από τέτοιες συζητήσεις. Περίεργη για τους άλλους, για εμένα απελευθερωτική. Σημαντικά γεγονότα στην παιδική κυρίως ηλικία μου με φέρανε δίπλα-δίπλα στην εικόνα ενός νεκρού ανθρώπινου σώματος. Και η εικόνα αυτή δε διαγράφεται, κυρίως όταν το σώμα είναι παιδικό.

Πώς μπορεί μια τέτοια εμπειρία να δράσει με τον καιρό απελευθερωτικά;

Σε εμένα η ανάμνηση αυτή λειτουργεί πλέον ως φάρος που ασταμάτητα υπενθυμίζει πόσο εύκολος είναι ο θάνατος. Πόσο εύκολα μπορεί το κουμπί να σβήσει. Και το σημαντικότερο που κατάλαβα αργότερα, πως η ευκολία αυτή είναι  σχεδόν πάντα* αντιστρόφως ανάλογη με την ύψος της κοινωνικής θέσης.

Έτσι εύκολος είσαι θάνατε; Εύκολα θα σε συζητάω λοιπόν κι εγώ.