Ιδιωτικές φυλακές ως …επενδυτική ευκαιρία…

Με την προβλεπόμενη από το Υπουργείο Οικονομικών αυστηροποίηση του ισχύοντος ποινικού θεσµικού πλαισίου για φορολογικές παραβάσεις και περιπτώσεις φοροδιαφυγής ακόμα και για ένα ευρώ, εύλογα αναρωτήθηκαν οι δικαστές για το πού θα χωρέσουν όλοι αυτοί οι νέοι παραβάτες, που χωρίς αμφιβολία θ’ αποτελέσουν ένα καθόλου ευκαταφρόνητο σύνολο. Οι ελληνικές φυλακές είναι ήδη υπερπλήρεις, μιας και στα 30 σωφρονιστικά καταστήματα της χώρας, συνολικής χωρητικότητας περίπου 6,000 θέσεων, κρατούνται 12,000 άνθρωποι. Χρήματα για ανέγερση νέων δεν υπάρχουν ούτε για δείγμα, οπότε το ερώτημα είναι τι κάνουμε;

Η απάντηση βρίσκεται στις μαγικές λέξεις ιδιωτικός και ιδιωτικοποίηση, που τα καταφέρνουν φτηνότερα και καλύτερα…

Ας αρχίσουμε από την πάντα «πρωτοπόρα» Αμερική. Αυτή τη στιγμή, πέρα από αρκετές δεκάδες μικρές, υπάρχουν τρεις μεγάλες ιδιωτικές κερδοσκοπικές εταιρίες, οι Corrections Corporation of America, ο όμιλος GEO και τα Community Education Centers, οι οποίες και μονοπωλούν τον κλάδο με 264 σωφρονιστικά καταστήματα κυρίως στις νότιες και δυτικές πολιτείες, χωρητικότητας 99,000 κρεβατιών-κρατουμένων. Και όπως δείχνουν τα νούμερα τα καταφέρνουν αρκετά καλά αυξάνοντας σταθερά την αναλογία των κρατουμένων σε ιδιωτικές προς κρατικές φυλακές, από 6% το 2000, σε 9% το 2007, καθώς και τα κέρδη τα οποία ανέρχεται σε αρκετά δισεκατομμύρια δολάρια.

Για τη συνέχεια πατήστε στο 

Πανεπιστήμιο: Κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ

 

Ζαν Μέτσινγκερ, «Η σφίγγα», 1920

 

Το παρωχημένο και εσωστρεφές πανεπιστήμιο της μεταπολίτευσης φεύγει, το σύγχρονο ανώτατο ίδρυμα της αριστείας, της ανταγωνιστικότητας και της ανάπτυξης έρχεται. Μ’  αυτή τη φράση συνόψισε το ρεπορτάζ της Ελευθεροτυπίας (27.9.2010) τις αλλαγές που εξήγγειλαν στους Δελφούς ο πρωθυπουργός και η υπουργός Παιδείας. «Αριστεία», «ανταγωνιστικότητα», «ανάπτυξη»: ωραίες λέξεις, στ’ αλήθεια. Ας μη μείνουμε όμως στις λέξεις, τα ωραία –ή  τα λιγότερο ωραία– λόγια, τη ρητορεία ή τις τουφεκιές στον αέρα, όπως, για παράδειγμα, ότι «καταργείται» (διά νόμου;) «η διδασκαλία στα αμφιθέατρα». Πίσω από τις λέξεις, κάτι αλήθεια σημαντικό κρύβεται εδώ.

Εν αρχή, όλη η εξουσία στα συμβούλια διοίκησης: αυτά, στα οποία θα μετέχουν και «δυνάμεις από την κοινωνία», κατά το πρότυπο των αμερικανικών board of trustees, θα έχουν τον αποφασιστικό λόγο. Οι πρυτάνεις, που μπορεί να επιλέγονται ακόμα και με διαγωνισμό, περιορίζονται στα ακαδημαϊκά ζητήματα, στις  συγκλήτους μετέχουν «διακεκριμένες εξωπανεπιστημιακές προσωπικότητες», ενώ καταργείται ουσιαστικά η φοιτητική συμμετοχή.

Η χρηματοδότηση συνδέεται ευθέως με την αξιολόγηση, η οποία εισάγεται ως μέθοδος πειθάρχησης και τιμωρίας, ενώ το κράτος αποσύρεται εμμέσως αλλά σαφώς, όπως δείχνουν η δημιουργία ανεξάρτητης αρχής χρηματοδότησης και η  χρηματοδότηση ανά φοιτητή και όχι ανά ίδρυμα. Τη στιγμή δηλαδή που, μέσω των «συμβουλίων διοίκησης», καταργείται η ουσιαστική αυτοτέλεια των ΑΕΙ-ΤΕΙ, θεσπίζεται η «οικονομική αυτοτέλειά» τους: τα ιδρύματα πρέπει «αυτοτελώς» να τα βγάλουν πέρα, αναζητώντας κρατική και ιδιωτική χρηματοδότηση, χορηγίες, δίδακτρα κ.ο.κ.

Για τη συνέχεια πατήστε στο