Μια ανασκόπηση του γαλλικού Οκτώβρη – Διαβάστε επίσης το κείμενο «…Quelle est cette vie? » (Τι ζωή είναι αυτή) της ομάδας proletairesenavant

Ο Οκτώβρης φτάνει στο τέλος του και μαζί φαίνεται να τελειώνει και το μεγαλύτερο κοινωνικό κίνημα που γνώρισε η Γαλλία από το 1995 κι έπειτα.

Στα μέσα του μήνα, στο φόρτε της κινητοποίησης,  ένα τρίτο των βενζινάδικων ήταν άδεια και τρία εκατομμύρια πολιτών διαδήλωναν κάθε τέσσερις μέρες. Εκατοντάδες λύκεια ήταν υπό κατάληψη, η πρόσβαση σε λιμάνια, σταθμούς και αεροδρόμια έκλεινε κατά τακτά διαστήματα.

Κυλιόμενες απεργίες εμπόδιζαν την κανονική λειτουργία δημόσιων υπηρεσιών (εφορίες, δήμοι, σχολεία, πανεπιστήμια) αλλά και στρατηγικών ιδιωτικών τομέων (διυλιστήρια, μεταφορές, ενέργεια). Σοβαρά επεισόδια  μεταξύ αστυνομίας και μαθητών κατέληγαν συχνά σε σκηνές αστικής βίας που θύμιζαν μικρογραφία των Δεκεμβριανών.

Το πιο σημαντικό όμως ήταν ότι η αίσθηση της κανονικότητας  για εκατομμύρια Γάλλους πήγε περίπατο. Περπατώντας στους δρόμους μιας χαμένης επαρχιώτικης γειτονιάς κάποιος μπορούσε να συναντήσει μια ομάδα συνδικαλιστών με αυτοκόλλητα της CGT να βαδίζουν προς άγνωστο προορισμό με αποφασιστικό βήμα σαν να είχαν μια μεγάλης σημασίας αποστολή να εκτελέσουν.

Για τη συνέχεια και το κείμενο πατήστε στο 

Στις παρυφές του Παρισιού, στη μέση μιας αχανούς βιομηχανικής ζώνης κάποιος μπορούσε να συναντήσει ένα μείγμα αντικαπιταλιστών,  συνταξιούχων, μαθητών και εργατών να τρώνε σάντουιτς με λουκάνικα μπροστά στην μπλοκαρισμένη είσοδο μια αποθήκης καυσίμων.

Στα ραντεβού για τα μπλοκαρίσματα στις πέντε το πρωί βρίσκονταν άνθρωποι διαφορετικοί αλλά αποφασισμένοι. Στοίβες από σκουπιδοντενεκέδες και καρέκλες εμπόδιζαν την είσοδο σε δημόσιες υπηρεσίες και σχολεία.

Το κίνημα κατάφερε,  το πιο δύσκολο, να παρεισφρήσει στην καθημερινότητα της « σιωπηλής πλειοψηφίας », να αγγίξει και τους πιο αδιάφορους « ψηφοφόρους » ρωτώντας τους τη μόνη ερώτηση που αξίζει να ρωτηθεί: ποιο μέλλον θέλεις για σένα και τα παιδιά σου;

Η συνταξιοδοτική απορρύθμιση του Σαρκοζύ δεν ήταν παρά η αφορμή. Σαφώς και πρόκειται περί καθαρά ταξικής επιλογής για αύξηση των ορίων ηλικίας, από την οποία θα πληγούν κυρίως  εργάτες και μισθωτοί με χαμηλή μόρφωση που μπήκαν νωρίς στην αγορά εργασίας,  γυναίκες και νέοι με τις ασυνεχείς και επισφαλείς καριέρες.

Η πραγματικότητα όμως είναι ότι το συγκεκριμένο μέτρο δεν ήταν παρά η αφορμή για την έκφραση μιας μαζικής οργής, μιας ολικής αντίθεσης στην κατεύθυνση που παίρνει η γαλλική κοινωνία. Μια κοινωνία που οικοδομήθηκε πάνω στο –  ίσως ψευδεπίγραφο – ιδεώδες της κοινωνικής αλληλεγγύης και  του συλλογικού πεπρωμένου και η οποία βρίσκεται εδώ και χρόνια υπό τον ζυγό της πιο στυγνής ολιγαρχίας.

Πολιτικός οπορτουνισμός, αναλγησία, προπαγάνδα και χειραγώγησηείναι η πραγματικότητα της δημόσιας σφαίρας στη χώρα. Κοινωνική αδικία, ρατσισμός, ψυχολογική βία, φάσμα φτώχειας ή τουλάχιστον κοινωνικού υποβιβασμού είναι η καθημερινότητα των εργαζόμενων που υπομένουν τις « μεταρρυθμίσεις ». Προκλητικός πλούτος, κυνισμός, νεποτισμός και θέαμα ο κόσμος της Σαρκοζικής ολιγαρχίας και των συμμάχων της.

Μετά την ψήφιση του συνταξιοδοτικού και τις τελευταίες προγραμματισμένες κινητοποιήσεις το πιο πιθανό είναι το μαζικό κίνημα να σβήσει. Οι εκλογές είναι σε ενάμιση χρόνο, η κυβέρνηση θα υπενθυμίσει την δημοκρατική νομιμοποίηση της,  τα αφεντικά θα προτάξουν το « κόστος για την οικονομία και τον τουρισμό », τα κυρίαρχα ΜΜΕ θα επωμιστούν πάλι το ρόλο του μαντρόσκυλου που είχαν αναγκαστικά αποτινάξει έστω και λίγο υπό την πίεση του κινήματος.

Και τώρα τι; Μήπως ο Οκτώβρης δεν ήταν παρά ένα, λαμπερό, επεισόδιο της γαλλικής « μυθολογίας του κοινωνικού κινήματος », σουβενίρ και φολκλόρ χωρίς αντίκτυπο. Μπορεί και να ήταν.

Υπάρχει όμως ένα πεπραγμένο. Τα συνδικάτα ξέρουν ότι δεν μπορούν πια να υπολογίζουν σε κοινωνικούς συμβιβασμούς για να νομιμοποιηθούν. Οι πλατιές μάζες των εργαζομένων που ψήφισαν τον Σαρκοζύ πριν από τρία χρόνια ξέρουν ότι το όραμα του πλουτισμού μέσα από τη δουλειά που τους έταξε ήταν ψεύτικο. Οι καλοπροαίρετοι της ιντελιντζένσιας ξέρουν πια ότι χρειάζεται ρηξικέλευθος λόγος και σκέψη κριτική για να μη χαθεί το τελευταίο ίχνος της κοινωνικής νομιμοποίησης του ρόλου τους. Οι ρεφορμιστές κατάλαβαν ότι κι αν κερδίσουν την εξουσία όλα αυτά θα τα βρουν μπροστά τους.

Μπορεί λοιπόν ο γαλλικός Οκτώβρης να γίνει απαρχή για αντίσταση. Όχι της τσαμπουκαλεμένης πλην όμως ρηχής και σπασμωδικής εκδοχής της, αλλά της άλλης. Της θεωρητικά στιβαρής και πρακτικά αποφασισμένης και οργανωμένης αντίστασης σε καθημερινή βάση.

Και ίσως στο τέλος να έρθει και η « εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης » που τόσο επιτακτικά απαιτούν από την Αριστερά οι τηλεοπτικοί αστέρες .  Από τα κάτω των κοινωνικών διεργασιών κι όχι από τα πάνω των σοφιστικέ γραφείων του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος.

Πηγή : Σμυρναίος

 

Κείμενο «…Quelle est cette vie? της ομάδας proletairesenavant που κυκλοφορεί στους δρόμους της εξέγερσης

Τι ζωή είναι αυτή; Να σηκώνεσαι απ’ το κρεββάτι με τη βία του πρωινού ξυπνήματος, της πολύωρης ταλαιπωρίας στις μεταφορές, κι έπειτα στην εργασία. Να υποφέρεις το κάθε αφεντικό, το θόρυβο των μηχανη……μάτων, τη φωτεινότητα μιας οθόνης, να σκύβεις το κεφάλι για να γίνεται πιο προσοδοφόρος για εκμετάλλευση. Μέχρι το σώμα σου να λυγίσει, από πόνους στην πλάτη, στο στομάχι, στις αρθρώσεις, στ’ αυτιά… μπας και σου θυμίσει ότι δεν είναι μια μηχανή που μια βλάβη μπορεί να αντιμετωπιστεί με αντικατάσταση μ’ ένα νέο κομμάτι, αλλά θα ναι για πάντα ελαττωματικό, και δως του φαρμακευτικά παρασκευάσματα που θα σε διαλύσουν ακόμα περισσότερο, η ζωή σου σαπίζει… μια ζωή μισθωτής σκλαβιάς.

Ο αλλότριος χαρακτήρας της εργασίας είναι εμφανής απ’ το γεγονός ότι μόλις αρθεί ο οικονομικός εκβιασμός, κάθε σωματική εργασία αποφεύγεται σαν την πανούκλα.

Αυτή είναι η πραγματικότητα που συχνά κρύβεις απ’ τον εαυτό σου: Ξεπουλάς τα ταλέντα σου στην εργασία, και πείθεις τον εαυτό σου ότι είσαι ικανοποιημένος έτσι, γνωρίζοντας ότι κατά βάθος καταστρέφεσαι και θες να ζήσεις χωρίς αυτόν τον βραχνά. Πόσο παράδοξο, η δικτατορία της οικονομίας που σ’ αναγκάζει να ξεπουλιέσαι για να εξασφαλίζεις την επιβίωσει σε μετατρέπει σ’ έναν εθελοντή δούλο: διακηρύσσεις ότι η εργασία είναι απαραίτητη! Έτσι, σε κάποια στιγμή ακούς το σώμα σου για να καταλάβεις ότι το κεφάλαιο σ’ έχει να υπηρετείς έναν ρόλο, μέχρι να νιώσεις το κορμί σου να λυγίζει, κι ότι ποτέ δε θα μπορέσεις τελικά ν’ απολαύσεις τη ζωή, μέχρι να πας χαμένος κι εσύ όπως τόσοι συνάδελφοί σου που ήξερες καλά και μια μέρα άκουσες πως πέθαναν «από επιπλοκές μακροχρόνιας ασθένειας».

Εκτός απ’ το αν θα εργαζόμαστε μέχρι τα 60, τα 62 ή ακόμα παραπέρα, αυτό που διακυβεύεται εδώ είναι η ίδια η εργασία!

Σήμερα, κατεβαίνεις στη διαδήλωση πιστεύοντας ότι τα πράγματα μπορεί ν’ άλλάξουν επειδή τα νούμερα, η φασαρία, η πολυχρωμία, οι ντουντούκες, είναι αρκετά για να πάρουν πίσω αυτόν τον νόμο που επιδεινώνει τις συνθήκες της ζωής μας. Μα το πλήθος από μόνο του δεν είναι δύναμη, τα πλήθη πάνε κι έρχονται. Οι ηγέτες «μας», συνδικαλιστές κι αριστεροί πολιτικοί είναι που μας μετράνε πόσοι είμαστε, γιατί γι’ αυτούς δεν είμαστε παρά μια μάζα, που θα χειραγωγήσουν προκειμένου να διευκολύνουν την ανέλιξή τους στην εξουσία, ένα ταπεινό σκαλί. Μήπως αν φτάσουν εκεί, θα αλλάξουν τον νόμο; Με τίποτα! Επειδή απλά αυτή η κοινωνία που διέπεται από το κέρδος, δικτατορικά επιβάλει την παράταση του χρόνου εργασίας, καθώς έχει ανάγκη μια ολοένα και μεγαλύτερη ένταση της εκμετάλλευσης της ετον δρόμο της λιτότητας που έχουν επιλέξει.

Το πρόγραμμα της μπουρζουαζίας είναι το ίδιο σ’ όλον τον κόσμο: Θα πρέπει να μοχθείτε ολοένα και περισσότερο, για όλο και περισσότερο χρόνο, και να το βουλώσετε…. Οι φίλοι μας, οι σύντροφοί μας, οι συνάδελφοί μας στη δουλειά… τους έχουν βάλει καλά στο μυαλό την μοιρολατρία. Για να πιστεύουν ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα, άντε ίσως το πολύ να ρίχνουν το ένα ή το άλλο ψηφοδέλτιο σε μια…… κάλπη, αλλά τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει ριζικά τα πράγματα. Κι όσο συνεχίζουν να εμπιστεύονται αυτούς που μιλούν στ’ όνομά τους, η εκμετάλλευση εντείνεται. Να σταματήσουμε να αναθέτουμε τη δύναμή μας, γιατί γνωρίζουμε ότι με την πρώτη πλειοδοσία θα μας πουλήσουνε, αχώριστοι φίλοι αυτοί της κάθε κυβέρνησης. Θα μπορούσαμε να είμαστε μια δρώσα δύναμη που θ’ άλλαζε τον κόσμο. Σήμερα, αποδεχόμενοι τους κανόνες αυτής της διαδήλωσης, θα μείνουμε στον ρόλο του αιώνιου γκρινιάρη, που τον σαλαγάνε πάνω κάτω. Πείτε ό,τι θέλετε! Η δύναμη που εναποτίθεται στους αντιπροσώπους, προέρχεται από μας, είναι η δύναμή μας. Δύναμη ναρκωμένη μέσα μας, απορροφημένη απ’ τη ρουτίνα -μετρό-δουλειά-τιβί- την απομόνωση, την μοναξιά, τη βαθιά ριζωμένη πεποίθηση ότι μόνο κάποιος ανώτερος σωτήρας είναι σε θέση να μας σώσει, ενώ εμείς πεθαίνουμε στη δουλειά για έναν μισθό της πλάκας. Ο φόβος, η ρουτίνα, η παθητικότητα διέπουν κάθε πρόσχημα της ζωής μας.

Ε λοιπόν, ας βγούμε απ’ την απομόνωσή μας! Να βρούμε ο ένας τον άλλον! αυτό που τρέμουν οι κυβερνώντες, μαζί και οι συνδικαλιστές εταίροι τους, είναι το να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας αντί να μετατρεπόμαστε σε θεατές και να θαυμάζουμε τους εαυτούς μας στην τηλεόραση, παραλυμένοι απ’ την ανεπάρκειά μας. Θα τα ‘χαναν αν οργανωνόμασταν με την παρέα μας, δυναμώνοντας περισσότερο πράγματα που κάνουμε ήδη: Καθημερινή αντίσταση -σαμποτάζ, καθυστερήσεις, κοπάνες, στάσεις εργασίας- μέχρι την οργάνωση άγριων απεργιών, και τη σύνδεση με άλλους αγώνες. Είμαστε όλοι μας σ’ αυτόν τον κόσμο, αλλά τι σκληρό παράδοξο: σήμερα δεν είμαστε τίποτα. Τίποτα παρά πρόβατα που βαδίζουν πίσω απ’ όποιον δίνει το βήμα.

Το μόνο που μπορεί να διασφαλίσει την νίκη των αναγκών μας είναι η οργάνωση της δύναμής μας αυτόνομα, έξω κι ενάντια σ’ όλες τις δομές του κράτους! Έξω κι ενάντια από τα συνδικάτα κι όλα τα πολιτικά κόμματα, όπως κι αν ονομάζονται!

Des prolétaires – Κάποιοι προλετάριοι (επαφή: proletairesenavant(a)hotmail.fr)

Πηγή : Σταράτα κι ανορθόγραφα

Πηγή Φωτογραφιών : Boston